Paralympics - deel 8 (Slot)

Dinsdag 4 september is mijn laatste dag in Engeland in verband met de Paralympics. Vandaag staan er geen wedstrijden voor mij op het programma. De trein zou gaan vertrekken om drie uur ’s middags. Ik heb dus nog een paar uurtjes voor mijzelf, om een paar souvenirs te kopen en gewoon nog even te genieten van Londen. Ik heb geen zin om nog iets heel specifieks te gaan bekijken. Het wordt dus een wandeling in de omgeving van het hotel en het treinstation. Dat is de wijk met de naam Bloomsbury.

Ik begin met een koffie in de British Library. Een enorm gebouw met een klein museum en een voorziening voor het schenken van koffie. Genoten in de ochtendzon op het terras bij de bibliotheek.

 

Ik vervolgde mijn weg langs de Euston Road en werd onderweg door een aardige mevrouw getrakteerd op een flesje water. Die werden aan iedereen uitgedeeld, omdat het zo’n warme dag was.

Voor het station van Euston was een van de parkjes afgezet door de politie. Vol bewondering heb ik gekeken hoe dit park minutieus werd onderzocht door een flink aantal agenten. Ik heb geen idee waar ze naar zochten.

 

Bij de School of African and Oriental Studies stond een enorme rij voor de voedseluitdeling. Arme sloebers, alternatievelingen, studenten maar ook een enkele keurig geklede dames en heren stonden te wachten totdat ze aan de beurt waren.

Ik heb geluncht in een zo’n authentiek mogelijke Engelse pub. Ik heb een ‘chicken and mushroom pie’ besteld, vergezeld van een Engels biertje zonder schuim. Ik vind het altijd weer fascinerend om te zien hoe groen de bijgeleverd erwten zijn. Hoe maken ze die toch zo groen?

 

Terug in de buurt van het station van St. Pancras en Kings Kross kom ik voor de laatste keer langs de winkel op de hoek waar ze alles verkopen. Een winkel zonder naam. Een paar laatste inkopen en dan neem ik de trein weer terug naar huis. Het reisschema gaf aan dat ik om half elf weer thuis zou zijn. Dat hield wel rekening met een enorme lange overstaptijd in Brussel. Op papier zou dat meer dan een uur kosten, in de praktijk was de tijd van 13 minuten tussen aankomst in Brussel met de Eurostar en het vertrek met de intercity ruim voldoende. Om half tien al weer thuis. Daar werd ik warm verwelkomd!

Paralympics - deel 7 (Rwanda - Bosnië)

Maandag 3 september was de datum van de laatste wedstrijd in de poulefase. De tegenstander in deze wedstrijd was Bosnië, vier jaar geleden nog verliezend finalist op de Paralympics in Peking. Dat zou nog een behoorlijke harde dobber worden voor het zitvolleybalteam van Rwanda.

De wedstrijd zou pas om negen uur ’s avonds beginnen. Ik had dus nog een hele dag de tijd om iets anders te doen. Voor het eerst had ik geen afspraken met iemand. Een mooie dag om eindelijk eens de toerist uit te gaan hangen in Londen.

 

Nicole werkt in het centrum van Londen, in het gebouw van de Houses of Parliament. Het was een gewone maandag en voor haar was het een gewone werkdag. s’ Ochtends ben ik gelijk met haar naar station Strawberry Hill te gaan om gezamenlijk via trein en metro, na een rit van ongeveer een uur, in het metrostation Westminister uit te stappen. Dit ritje moet zij dus elke dag maken om op haar werk te komen. Dan woon je wel in Londen, maar toch duurt het nog een uur om aan te komen bij je werk.

Buiten bij het station van Westminister hebben we afscheid genomen. Zij ging naar haar werk en ik heb eerst maar even een koffie gedronken in een hippe koffietent. Het was een prachtige dag en dat leek mij dus een goede gelegenheid om voor een bedrag van £ 8 een boottochtje over de Thames te maken. Samen met een heleboel andere toeristen vertrokken we bij Westminister.

Het zonnetje scheen  en het was heerlijk aangenaam op het dek. Wij voeren langzaam voorbij aan de verschillende toeristische attracties, intussen vermaakte de kapitein van het schip met allerlei wetenswaardigheden, opgeleukt met soms aardige, soms wat flauwe grappen. De grap over Prince Charles onthouden. Deze had de Tate Modern benoemd als lelijkste gebouw van Engeland. Daarbij had de kapitein toegevoegd, dat dit dan ook wel zou kloppen, omdat de prins een expert is op het gebied van ‘ugly looking things’.

Gedurende de reis van een uur gingen we voorbij aan allerlei gebouwen, zoals  de London Eye, Somerset House, St. Paul’s (in de verte), Tate Modern, Custom House, de Tower of London of anderen zonder naam of toenaam.

 

Tevens gingen we onder diverse bruggen door. Te beginnen met Hungerford Bridge, achtereenvolgens  Waterloo Bridge, Blackfriars Bridge, Sourthwark Bridge, London Bridge en tenslotte natuurlijk de befaamde Tower Bridge, voor de gelegenheid gedecoreerd met de symbolen van de Parlympics.

Na een uur kwamen we aan bij het eindpunt Greenwich. De boot bleek echter nog verder te gaan. Deze ging nog door tot de Thames Barrier om daar weer om te keren en zodoende wederom na een uur aan te leggen bij wederom Greenwich. Het weer was prachtig, ik had geen grootse plannen, dus heb ik dit extraatje voor £ 2 er bij genomen.

 

Onderweg was er niet zo heel veel te zien, de tocht bleef echter zeer aangenaam. De Thames Barrier is een enorme constructie om een overstroming te voorkomen bij stormvloed of hoogtij. Hij deed me denken aan de balgstuw van Ramspol, in de buurt van Kampen.

In Greenwich was ik nog nooit geweest. Een mooie reden om het geografische centrum van de wereld eens te gaan bezoeken, namelijk de nulmeridiaan van Greenwich in de Royal Observatory. Je kunt dan met je ene voet op coördinaten met een oosterbreedte bevinden en met je andere op die met een westerbreedte. Dat doet dan ook iedereen.

 

Aan het eind van de middag heb ik de Greenwicht Foot Tunnel, een tunnel onder de rivier Thames door, genomen. Midden in de tunnel lekte er water door, dan leek me wel een beetje angstig, dus ben ik maar snel doorgelopen om zodoende aan de noordkant er weer uit te komen. Daar heb ik de metro genomen om naar de ExCeL arena te gaan voor mijn laatste wedstrijd van het zitvolleybal.

Ik was ruim op tijd voor het zitvolleybal van Rwanda. Als voorgerecht had ik nog wat tafeltennis op het menu staan, maar om negen uur was dan daadwerkelijk het hoofdgerecht: de laatste wedstrijd van Rwanda in de voorronde. De zaal was nog niet voor de helft gevuld, daardoor kreeg ik wederom vraagtekens omtrent het feit dat het zo moeilijk was om een kaartje voor de diverse wedstrijden te kopen.

 

De Nederlandse coach Pieter Karreman en een speler waren er niet bij. Ik begon te denken aan allerlei doemscenario’s. Waren de eerste koppen gerold na drie nederlagen? Gelukkig bleek het mee te vallen. De coach was wegens familieomstandigheden naar Nederland vertrokken en de betrokken speler was ziek. 

 

Bosnië was een hele sterke tegenstander en dat bleek al gelijk in de eerste set. Dat team was duidelijk beter dan Rwanda. Toch was dit tot nu toe de beste wedstrijd van Rwanda. De rally’s waren veel langer, met als uiteindelijk resultaat dat de punten toch weer naar de Bosniërs gingen. De eerste set eindigde in 25-7.

De tweede set kon Rwanda de tegenstander best lang redelijk bijbenen. Rwanda begon zelfs met een 1-0 voorsprong. Getuige de tussenstanden 11-8, 14-9 en 18-11 kon Rwanda best nog wel redelijk in de buurt blijven voordat de set eindigde in 25-12.

De derde set was van het zelfde laken een pak. Rwanda werd echt de publiekslieveling omdat ze als underdog zo moedig partij gaven tegen een veel betere tegenstander. De eindstand was 25-8.

Halverwege de tweede set kwam er op het persgedeelte opeens iemand in een pak van Rwanda een camera opstellen. Het ging allemaal op zijn dooie gemak en nadat deze was geïnstalleerd ging hij weer weg. Gezien zijn afwezigheid leek het leek mij niet dat er opnames werden gemaakt. Na afloop van de wedstrijd pakte hij alles weer in. Ik vroeg me af wat de ratio was van deze handeling. Waarom pas beginnen als de wedstrijd al ver is gevorderd? Zijn er wel echt opnames gemaakt? Door wie en voor wie? Was dat weer een van de bekende Rwandese praktijken van een matige uitvoering van een op papier wel goed plan? Vragen waarop ik geen antwoord gekregen.

 

Het was tien uur en de voorrondes waren voorbij voor Rwanda. Alle wedstrijden waren met 3-0 verloren gegaan. Dat is spijtig om te moeten constateren, maar het is helaas niet anders. Op papier waren ze ook het minste team in de poule en dat is het ook niet verbazingwekkend dat alle wedstrijden verloren zijn gegaan. Ik had gehoopt op misschien een setwinst, maar dat zat er helaas niet in. Wel kon in de vier wedstrijden een stijgende lijn ontdekken. In de eerste wedstrijden leek het of ze onder de indruk waren van de omstandigheden, waardoor ze duidelijk onder hun niveau hebben gespeeld. In de latere wedstrijden boden ze in ieder geval competitie aan de tegenstanders. Zo’n eerste deelname aan een toernooi moet ook gezien worden als een leerproces.

 

Het einde van de poulefase was een reden om mijn bezoek in stijl af te sluiten. Deze keer was Celestine er ook bij, ik ken hem nog vanuit Rwanda. Hij werkt bij NPC en was mee naar Londen als lid van de officiële delegatie. Een heel hartelijke persoonlijkheid en het was dus goed om hem weer te ontmoeten.

Clema, de vriendin van Simon, was er ook weer bij. Zij is zeer goedlachs en aangenaam gezelschap. Conversatie met haar is echter moeilijk. Zij kent geen woord Engels en heel klein beetje Frans. Via Simon, die inmiddels wat Kinyarwanda kent, kunnen we wat communiceren. Zij is voor het eerst buiten Rwanda en heeft haar ogen uitgekeken. Een voorbeeld van cultuurschok voor haar was de roltrap. Daar kon ze echt niet mee overweg en ze gewoonweg bang om er op te gaan staan. Als er een trap was, maakten we daar dan ook zo veel mogelijk gebruik van.

 

Na afloop werden we nog vergezeld door twee Duitse vrienden van de paralympische sport in Rwanda. Met zijn zessen zijn we op zoek gegaan naar een geschikte kroeg. Eerst met de metro en dan een stukje lopen.

Het werd The Goldengrove in Stratford. Deze kroeg heeft tenminste een uitstraling van een beetje authentieke kroeg. Het is onderdeel van de Wetherspoon keten. Bij deze keten zijn inmiddels meer dan 800 kroegen in Groot Brittannië aangesloten. De filosofie van deze keten is onder andere om tegen betaalbare prijzen een ‘comfortable, attractive and welcoming enviroment’ af leveren. 

Dat is zeker gelukt, want de sfeer was aangenaam en de prijzen waren veel lager dan wat ik eerder had gezien on Londen. Deze keer had ik zes drankjes voor ruim £ 14. Verder bevond ik mij in aangenaam gezelschap om de laatste avond in Londen af te sluiten.

Paralympics - deel 6 (Rwanda - China)

Voor 2 september stond de derde wedstrijd van Rwanda op het programma. Deze keer zou China de tegenstander zijn. De wedstrijd stond als allereerste van de dag op het programma. Om negen uur zou deze al zijn aanvang nemen.

Dat betekende dus vroeg uit de veren. Hoewel het de bedoeling was om ruim voor aanvang van de wedstrijd aanwezig te zijn, is dat toch niet helemaal gelukt. Op zondagmorgen rijdt de metro toch iets minder frequent dan door de week en dat zorgde ervoor dat ik maar juist voor het fluitsignaal voor het begin van de wedstrijd op de tribune kon plaatsnemen. Ik had met Nicole afgesproken om samen naar deze wedstrijd te gaan kijken. Gelukkig had zij last van hetzelfde euvel als ik en was slechts enkele minuten voor mij gearriveerd. De tribune zat echter nog lang niet vol, wij vonden elkaar al snel en hadden een mooi plekje vooraan.

 

 

Nicole was al uitgedost in een echt Rwandees shirt van het voetbalelftal. Ze had ook het shirt van haar man Paul meegenomen die ik voor de gelegenheid mocht aandoen. Vooraan zaten dus twee echte fans van Rwanda en dan had ik ook nog mijn kleine Rwandese vlaggetje bij me. Dat moet goed te zien zijn geweest.

De eerste set was begonnen. Ook dit keer was de start niet veelbelovend. Binnen de kortste keren stond Rwanda al weer ruim achter (9-1). Toch werden ze na de wankele openingsfase gaandeweg beter. De rally’s werden wat langer en het spel zag er gewoon beter uit dan de voorgaande wedstrijden. Desalniettemin ging deze wedstrijd toch met ruime cijfers verloren: 25-10.

In de tweede set ging het gelijk een stuk beter. Tot 6-5 leken ze gelijk op te gaan, maar in de loop van de wedstrijd nam China toch langzamerhand afstand. Maar China kreeg de punten niet cadeau en kon pas na veel slagenwisselingen over en weer de set naar zich toe te trekken: 25-13.

 

Het beste spel bewaarde Rwanda voor de derde set. Eerst kwamen ze weliswaar met 8-3 achter, maar van daaruit vochten ze zich bekwaam terug in de match met als gevolg dat ze op een gegeven moment zelfs een 12-11 voorsprong namen. Zouden ze dan toch in staat zijn om een set te pakken? Waarschijnlijk waren ze zelf ook een beetje onder de indruk van deze mogelijkheid met als gevolg dat er toch weer slordigheden in hun spel kwam. Het werd nog wel gelijk met 14-14, maar daarna was de koek op. China won de derde set met 25-17.

Helaas ging dus ook de derde partij van Rwanda verloren, maar ze konden nu in ieder geval met opgeheven hoofd de arena verlaten. Aan Nicole en mij had het in ieder geval niet gelegen. Wij hebben ze aangemoedigd voor elk punt en waren duidelijk aanwezig met onze Rwandese shirts.

Tijdens de pauze tussen de sets worden we telkens getrakteerd op entertainment. De grootste attractie is de Bongo Cam. De overenthousiaste presentator is tussen het publiek gaan staan. Op diegene naast de presentator wordt de camera gericht, dan verschijnt dan op het scherm in de wedstijdhal met als extra twee bongo’s. Het is de bedoeling om dan met je handen in de lucht te slaan om net te doen of je op de bongo’s speelt. Na enige tijd zwenkt de camera naar de volgende die op haar of zijn beurt aan de slag mag.

Ook worden tijdens de set, bijvoorbeeld bij een time-out, opzwepende liederen gespeeld, zoals “We will rock you” van Queen. Dit om de sfeer er goed in te krijgen. En ik moet zeggen, dat lukt ze aardig. Ondertussen kunnen we dan ook nog de jongelui aanschouwen die met bezems de vloer schoonmaken in een stramien, wat altijd het zelfde is. Op precies dezelfde wijze werd in november vorig jaar in Kigali de vloer schoongeveegd. Daar zullen wel internationale afspraken over zijn.
De tweede wedstrijd van de ochtend hebbe we ook nog bekeken en dat was toevallig een wedstrijd van het Nederlandse damesteam. De tegenstander was Oekraïne. Een gedeelte van de tribune was opeens gevuld met allerlei mensen gehuld in oranje.

Nederland begon de eerste set voortvarend. Het leek duidelijk het betere team. Men kwam voor met 13-8 en later met 16-12. Maar daarna werden onnodig punten ingeleverd en kwam er een 20-20 tussenstand op het scorebord. Toch waren ze met een 23-21 stand nog maar twee punten verwijderd van de setwinst. Dat bleek helaas niet voldoende, want uiteindelijk ging deze met 26-24 verloren. Het gevoel overheerste dat deze set eigenlijk uit handen is gegeven. De tweede set ging een stuk beter. Nederland walste over Oekraïne heen: 25-15. Het leek er nu op dat Oranje de wedstrijd naar zich toe zou trekken.

 

Niets was echter minder waar. In de derde set waren de rollen opeens omgedraaid. Oekraïne won deze keer met nog ruimere cijfers: 25-11. De vierde set was niet zo slecht als de vorige, maar de Nederlandse dames keken al vrij snel tegen een flinke achterstand aan en konden die nooit meer goed maken. Oekraïne won met 25-19. Nederland had uiteindelijk terecht met 3-1 verloren. De dames werden er in de loop van de wedstrijd ook niet sympathieker op. Toen het duidelijk minder begon te gaan, begonnen ze steeds meer verwijten te maken naar elkaar, maar bovenal richting de scheidsrechter. Terwijl ze de nederlaag toch echt aan zichzelf hadden te danken. Maar het laat wel zien, dat het hier om echte topsport gaat, waarbij soms ook het lelijke van mens naar voren komt.

De wedstrijd van Nederland is in samenvatting op de Nederlandse televisie geweest. In de herhaling heb ik deze nog gezien. Als je goed kijkt zie je op een gegeven moment twee mensen in het geel helemaal vooraan. Dat zijn wij!

Na de volleybalwedstrijden hebben we nog wat andere sporten bekeken zoals powerliften en tafeltennis. Maar daarna zijn we gezamenlijk begonnen aan de lange weg met de metro van de plek waar de wedstijden werden gehouden naar het huis van Nicole. Dat ligt namelijk een behoorlijk eindje uit elkaar. Het volleybal is helemaal aan de oostkant van de stad. Het huis van Nicole is in Twickenham, helemaal aan de westkant van de stad. Na een rit van ongeveer anderhalf uur konden we uitstappen met het station van Strawberry Hill. Dan is het nog vijf minuten lopen naar het huis van Nicole.

 

Ze wonen in een mooi huis dat grenst aan het spoor. De spoor is op een verhoging van minstens twee meter en vlak naast hun huis is een onderdoorgang onder het spoor. Toch heb ik niet veel gemerkt van het feit dat hun huis er zo dichtbij is. Het huis zelf voelde warm en had een bijzondere uitstraling, vooral ook door haar ligging.

Het is ook goed om Nicole’s man Paul weer te ontmoeten en hun beide zonen, Daniel en Theo. Bij het eerste verblijf van Wilma en Marte in Rwanda, in het voorjaar van 2011, heeft Marte regelmatig met de beide jongens gespeeld.

 

Voor de vroege zondagavond hadden de jongens, misschien met een beetje hulp van Paul een heerlijke maaltijd in elkaar gezet. Het was ook fijn om met hun herinneringen op te halen en te horen en vertellen wat er met ons sinds die tijd is gebeurd.

Die avond was het vroeg naar bed, vooral omdat de volgende dag Daniel zijn eerste schooldag van het jaar zou hebben. De jongens hebben naast school ook een behoorlijk druk bestaan, want ze hebben elke dag van de week wel een sport, bijvoorbeeld hockey en tafeltennis, of een andere activiteit op het programma staan. Het was begin september, het nieuwe seizoen staat te popelen om te beginnen, het was nog een heel gepuzzel om de indeling voor de gehele week voor elkaar te krijgen. Daar was echt een heus schema voor nodig. Grappig om dat ze mee te maken.

Zo eindigde een rustige avond in een buitenwijk van Londen, de drukke binnenstad leek heel ver weg,

White Hart Lane en sing-along

Op 1 september speelde Rwanda niet. Dat voelde als een vrije dag, een dag om eens niet naar de Paralympics te gaan. En kwam het even goed uit dat het zaterdag was. Dat betekent dat er wordt gevoetbald!

Ik ben nog nooit bij een wedstrijd geweest van de Premier League en dat was dus de gelegenheid om een wedstrijd te bezoeken. Voor mijn vertrek naar Engeland had ik al contact opgenomen met Mark, die ik ken vanuit Rwanda en inmiddels weer terug was in Engeland, om te kijken of het mogelijk was om een kaartje voor mij te regelen voor de wedstrijd van Tottenham Hotspur. Hij is al jarenlang fan van deze club en heeft een seizoenkaart. Gelukkig was dat mogelijk. Ik zou dus naar het legendarische stadion White Hart Lane gaan, de thuisbasis van de Spurs. Tegenstander: Norwich City.

’s Ochtends was ik nog in Cambridge, met de trein weer terug naar Londen. Dan snel even de bagage achterlaten bij het European Hotel, waar ik nog meer even gauw een nachtje heb bijgeboekt. Deze keer voor het veel duurdere tarief van £ 60. Dan met de metro maar snel door naar het station Seven Sisters. Daar zou ik Mark ontmoeten om gezamenlijk naar het stadion te gaan.

Daar stond ik dan te wachten bij de uitgang van het metrostation. Ik zag velen voorbijlopen, meestal mannen, waarin duidelijk te zien was dat ze ook op weg zouden gaan naar het stadion. Ondertussen kon ik rustig rondlopen om me eens te gaan verdiepen in de omgeving. Onwillekeurig moest ik ook denken aan de rellen die er vorig jaar zomer waren uitgebroken in deze wijk. Met als gevolg vijf doden, vele gewonden en heel veel schade aan gebouwen. Niets leek nu er op te duiden dat dat hier heeft plaatsgevonden.

 

Daar was Mark. Met het kaartje. Hij vroeg of ik met de bus naar het stadion wilde of dat ik wilde lopen. Natuurlijk wilde ik lopen. Dat hoort bij een voetbalwedstrijd in een volkswijk. Dan hoor in een aanzwellende menigte van gelijkgestemden door de wijk te lopen. Of beter gezegd eerst even naar de kroeg om daar een bier op de goede afloop te drinken.

De wandeling is iets meer dan een kwartier. We lopen over de High Road. In deze winkelstraat lijkt elke winkel wel te worden uitgebaat door een andere bevolkingsgroep. De hele wereld leek wel te zijn vertegenwoordigd. Met recht een multiculturele wijk. Dan zijn we aangekomen bij de pub waar we een bier gaan halen. Dit is qua klanten nog wel een bastion van blanke Engelse mannen. Onlosmakelijk verbonden met een zaterdagse voetbalwedstijd.

 

 

 Daarna gaan we verder, werkelijk op weg naar het stadion. Gezien het aantal mensen moeten we dichtbij zijn, maar ik kan nog steeds niets zien. Dan verschijnen plotseling de eerste contouren van het stadion. Wat ziet de buitenkant van White Hart Lane er lelijk uit.

De kaartjes zijn goed en we mogen naar binnen. Van binnen ziet het er wel fantastisch uit. Een heerlijke groene grasmat en de tribunes, al flink gevuld, lopen door tot vlak op het veld. Het zonnetje schijnt. De sfeer is goed en niets lijkt een heerlijk middag in de weg te staan.

Mark is seizoenkaart houder bij Tottenham, samen met zijn zus en vader. Ze hebben drie plaatsen naast elkaar. Alle drie grote fans! Mijn kaartje is iets verderop. Afgesproken is dat Mark een sms zou sturen als bij aanvang blijkt dat er een plaatsje vrij is bij hen in de buurt. Dat was gelukkig het geval en even later zit ik op een stoel juist boven de drie familieleden.

Ik had nog gehoopt om Rafael van der Vaart te zien schitteren in het tenue van de Spurs, maar dat is me door de neus geboord. Hij had de vorige dag, op de laatste dag dat er nog spelers konden worden verhandeld, nog snel even een nieuw contract met HSV afgesloten. Zijn liefje is een ster in Duitsland, dus dat zal ongetwijfeld een rol hebben gespeeld bij deze verhuizing. Ik moest het doen zonder Nederlandse inbreng bij deze wedstrijd.

Wel speelde Jan Vertonghen (ex-Ajax) sinds dit seizoen bij Tottenham Hotspur en hij speelde de hele wedstrijd mee. Dat viel nog niet mee, want gedurende de gehele wedstrijd is hij de middellijn niet over geweest. Hij speelde een beetje afwachtend en kon of wilde zich niet bezig houden met de opbouw van de aanval. Dat laatste was volgens mij toch een van zijn sterke punten bij Ajax. Maar ja, hij speelde er nog maar net en moest misschien een beetje wennen.

De wedstrijd was vrij matig. Veel foute passes en weinig vloeiende aanvallen. Norwich City was zeker niet de mindere van het thuisspelende en hoger aangeslagen Tottenham Hotspur. Eigenlijk was Norwich de betere ploeg. Het goede keeperswerk van Brad Friedel zorgde ervoor dat het bij rust nog gewoon 0-0 was. Het publiek begon zijn ongenoegen al te laten horen.

Bij Tottenham was er in de rust een wissel. Moussa Dembele (ex-AZ) kwam in de ploeg. Hij was nog maar net gekocht van Fulham en speelde nu zijn eerste wedstrijd voor zijn nieuwe team. Dat zorgde ervoor dat er nu twee Belgen met een verleden in de Eredivisie in het veld stonden. Toch nog een beetje een Nederlands tintje.

Het niveau van de wedstrijd bleef onder de maat, maar Dembele zorgde wel wat voor meer commotie. Hij was gelijk de meest gevaarlijke man van Tottenham. Norwich bleef het betere team, maar Dembele zorgde ervoor dat Tottenham, tegen de verhouding in, in de 68^e minuut aan de leiding kwam. Daarna kreeg Tottenham een poosje het overwicht zonder echt grote kansen te krijgen. Maar in de loop van de tweede helft werd het initiatief weer uit handen gegeven en dat zorgde ervoor dat Norwich in de 85^e minuut alsnog gelijk kon maken. Al met al een verdiende uitslag.

Door dit gelijkspel bleef Tottenham in de onderste regionen van de Premier League. Met twee punten uit drie wedstrijden stonden ze nu de derde speelronde op een teleurstellende 14^e plaats. Het publiek morde. Het spel was niet om aan te zien en dat leverde ook nog geen punten op. Mopperend ging de hele meute weer naar buiten.

Men leek al te gaan beginnen met het zagen aan de poten van de stoel van de huidige trainer. Buiten stond een imitatie van de vorige uiterst succesvolle trainer Harry Redknapp te solliciteren naar zijn oude baan. Deze imitator kreeg in ieder geval de lachers op zijn hand.

 

Ik vond het fantastisch om deze wedstrijd mee te maken, ondanks de matige wedstrijd. Maar de hele entourage maakte alles goed. Het volle stadion, het groene gras, het publiek en ook de hele opbouw naar zo’n wedstrijd. De wandeling naar het station. Staande een bier drinken vlak bij het stadion.

Voor die avond was ik uitgenodigd om te komen eten bij de zus van Mark. Mark en Tammy ken ik vanuit Rwanda en waren nog maar onlangs teruggekeerd in Engeland. Ze verbleven in het huis van hun zus en zwager. Mark en Tammy zijn hier in Engeland maar voor een paar weken. Ze hebben nog niet genoeg van Afrika. Ze gaan binnenkort weer terug, deze keer naar Kenia. Daar willen ze proberen een baan te vinden, om zodoende nog een paar jaar te leven en werken in Afrika. In mijn hart ben ik best wel een beetje jaloers.

Die avond van 1 september zou voorlopig de laatste avond van Tammy in Engeland zijn. Vandaar dat ze een bescheiden afscheidsfeestje zou geven. Mark zou nog een paar weken in Engeland blijven om zich dan voorlopig definitief te gaan vestigen in Kenia.

In het huis van de zus en zwager werd ik, samen met een aantal andere gasten, getrakteerd op een buffet van allerlei zelfbereide gerechten. De zwager bleek een echte gourmet te zijn, want het smaakte heerlijk. Ik viel dus met recht met mijn neus in de boter. Ik had geen betere dag kunnen kiezen om even langs te gaan bij Mark en Tammy. Het was ook zeer aangenaam om met hen even goed bij te kletsen.

 

Aan het slot van de avond werd alle gasten nog verrast met een heuse sing-along. De gehele familie bleek zeer muzikaal te zijn. Zus, zwager en Mark konden allemaal zeer goed piano spelen. En de moeder van Mark hield ontzettend van zingen. Alleen Mark’s vader leek niet zo muzikaal. Zijn interesse leek meer op het gebied van voetbal te zijn.

De familie was in het bezit van een groot aantal zelf in elkaar gezette bundels van bekende liederen. Die werden aan alle aanwezigen uitgedeeld. Vervolgens nam een van de familieleden plaats achter de piano, om zodoende het gehele gezelschap te begeleiden. Zaten we daar opeens ‘Supercalifragilisticexpialidocious’ en allerlei andere klassiekers te zingen.

Ook hier was er sprake van een Nederlands inbreng, of meer specifiek een Amsterdamse. Er zaten maar liefst drie nummers met het woord Amsterdam in de bundel. Natuurlijk ‘Tulips from Amsterdam’ maar ook ‘Windmill in Old Amsterdam’, bij ons bekend onder de naam ‘Een muis in een molen in mooi Amsterdam’. Of ik de Nederlandse versie van die liedje niet even kon zingen. Dat viel me nog niet mee, ik heb het kunnen beperken tot het refrein. Die heb ik zo goed en kwaad als ik het kon publiekelijk gezongen. De coupletten heb ik wijselijk maar gewoon in het Engels gedaan.

Ik dacht dat dit lied een origineel Nederlands lied zou zijn. Maar dat klopt niet. Het is gewoon van oorsprong gemaakt in het Engels. Gecomponeerd door Ted Dicks en Myles Rudge en gezongen door ene Ronnie Hilton. Onze Rudi Carrell heeft dit lied gewoon vertaald en vervolgens gezongen of het van zichzelf was. Zo kan je het toch goed verkeerd hebben.

De avond begon naar zijn einde te gaan en het werd tijd om weer te vertrekken. Het was een uitstekende dag en met een goed gevoel ging ik op weg. Eerst een heel stuk met de bus. Had ik toch nog even in een echte rode dubbeldekker rondgereden. Interessant om te constateren dat het leek of ik de enige blanke was die zo rond middernacht meereed in een bus in deze wijk. Bij het station Seven Sisters er weer uitgegaan, om met de metro terug te gaan naar mijn hotel.