Een pakketje uit Duitsland

Het is vrijdag 24 april. Eindelijk is het pakketje uit Duitsland gearriveerd. Een pakketje met daarin…..……. mijn rugzak. Mijn rugzak met inhoud. Waarom komt dit pakketje uit Duitsland met mijn rugzak erin? Dat ga ik uitleggen in een best wel omslachtig verhaal.

Tijdens de voorjaarsvakantie zijn we met het gezin op een heerlijke vakantie geweest naar Londen. Vele bekende hoogtepunten hebben we daar aangedaan: London Eye, British Museum, Tower Bridge, Oxford Street, en nog veel, heel veel meer. Het was een heerlijke vakantie geweest. Op 1 maart was onze terugreis terug naar Nederland, met de trein, met de Eurostar.

Op de heenweg hadden we in Brussel nog moeten overstappen met uitgebreide douanecontrole. Maar op de terugweg hoefde dat niet meer, deze ging rechtstreeks van Londen naar Nederland. We stopten even in Lille en we stopten wat langer in Brussel. Zo rond deze lange stop in Brussel ben ik naar de restauratie gegaan om wat te eten en te drinken te halen. En toen moest het dus achteraf gezien zijn misgegaan.

In Rotterdam was onze uitstapplek om vervolgens een gewone trein terug naar huis te nemen. Maar mijn rugzak was weg. Gauw probeer je snel mogelijk nog te kijken of deze een klein beetje is verplaatst. Maar nee hoor, niet meer te vinden. De trein moet ondertussen verder, dus de conductrice wil toch echt wel graag dat ik uit ga stappen. In alle consternatie doe je dat dan ook maar, zonder rugzak, maar je had nog even verder willen zoeken. Later bedacht ik ook nog dat ik beter mee had kunnen rijden naar Amsterdam om aan het eind van de rit de hele trein te kunnen doorspitten of deze op een of andere manier toch nog ergens was achtergebleven.

De volgende dag gelijk maar contact opnemen met de NS met de afdeling Gevonden Voorwerpen. Ze hadden helaas geen melding gekregen dat er een rugzak gevonden was in de trein vanuit Londen. Ik heb de vermissing toch maar opgegeven, maar er werd gelijk al medegedeeld dat als het binnen 3 dagen niet terecht zou zijn, dat dan de kans dat deze nog terugkomt niet zo groot zou zijn.

Ergens tussen Lille en Brussel had ik nog iets uit de rugzak gepakt. In Lille kan deze dus niet ontvreemd zijn. Mogelijk wel in Brussel. Wie weet heeft in Brussel iemand de rugzak meegenomen, eruit gepakt wat interessant zou kunnen zijn en aan de kant gesmeten. Dus ook bij de Belgische Spoorwegen maar een melding gemaakt van een vermissing bij Gevonden Voorwerpen.

Ik heb ook Eurostar nog proberen te benaderen of zij nog iets meer weten. Maar Eurostar geeft niet echt thuis. Ze hebben geen telefoonnummer dat te bereiken is en via mail verwijzen ze gelijk door naar de NS.

Er gaan zeker drie dagen voorbij en dus is er weinig hoop dat mijn rugzak nog gaat terugkeren. Deze is nu echt gestolen. En dat betekent contact opnemen met de reisverzekering en alle bureaucratie te ondergaan dat daarmee gemoeid is. Allereerst moet er een aangifte gedaan worden bij de politie. Gelukkig kan dat inmiddels digitaal en na een klein uurtje invuloefeningen is dat gelukt. Ik heb niet de indruk dat een diender ook maar enig moment met mijn aangifte aan de slag is gegaan. Een dergelijke aangifte is niet voor de opsporing, maar is er alleen voor de verzekering.

De verzekeringsmaatschappij wil natuurlijk ook graag een lijst van ontvreemde spullen. Tja, wat zat er ook allemaal in de rugzak? In ieder geval een powerbank, twee adapters voor stroom in Engeland, mijn sleutelbos, twee boeken die ik gekocht had in Engeland, en ook nog een boek (over alle voetbalstadions in Londen) dat ik meegenomen had uit Nederland, wat geld, een stekkerdoos, een oplaadkabel en voor de rest kleren (een trui, twee blouses, een paar sokken, een onderbroek en een pyjama). Ik had een mooi lijstje gemaakt met alle items en ook moest ook nog het bedrag opgeven. In totaal kwam ik op zo’n € 395.

Er gaat enige tijd overheen maar de verzekeringsmaatschappij wil graag toch nog wat meer weten. Ze wil nogmaals de aangifte bij de politie (geen probleem, sturen we gewoon nog een keer op), maar nu ook een bewijs van de reis. Ook dat laatste is geen probleem, dus dat lukt. Van alle gestolen willen ze vervolgens weten in welk jaar dat is aangeschaft en men wil graag de aanschaf bon ervan zien.

Van de meeste items weet ik natuurlijk ook niet meer in welk jaar die zijn aangeschaft en een bon ervan is zeker niet altijd aanwezig. Alleen van de powerbank had ik nog de bon en gelukkig ook nog van de twee boeken die aangeschaft waren in Londen, want die zaten nog in mijn portemonnee. Intussen had ik ook een nieuwe bos sleutels laten maken, dus daar had ik ook een bon van. Voor de rest van de items maar een inschatting gemaakt van het jaar van aanschaf. Ik kwam nu uit op een bedrag van € 385,30.

Al heel snel volgde een reactie van de verzekeringsmaatschappij. Ik had echt niet verwacht dat ik dit bedrag volledig zou ontvangen, maar het bedrag van € 104,40 viel toch wel een beetje tegen. En de specificatie was totaal onbegrijpelijk. Gezien de opgevoerde bedragen kon ik duidelijk zien dat de powerbank en het contante geld van € 5 was vergoed, maar voor de rest was het niet te volgen.

Dus de telefoon maar even gepakt voor nadere uitleg. Het kwam erop neer dat de rugzak en de kleren gewaardeerd zijn op restwaarde en die is 10% voor deze items. Alle andere zaken hebben een afschrijving van 43,3 % (2019), 63,3 % (2018) of 83,3 % (2017). Op de boeken was een afschrijving van 11,7% toegepast. Ik opperde dat ik dat wel een beetje veel vond voor de twee boeken die ik in Engeland had aangeschaft. Dat vond de mevrouw aan de andere kant van de lijn ook wel en dat was een vergissing. Ik miste vervolgens ook de sleutelbos, die stond dus helemaal niet op de lijst van uitkeringen. Ook dat was een vergissing. Conclusie was dat ik nog een aanvullend bedrag van € 34,58 uitgekeerd heb gekregen.

Hiermee leek het geheel te zijn afgerond. Mijn rugzak was gestolen. Ik was mijn spulletjes kwijt. En ik had een bedragje voor het gemis hiervan ontvangen van de verzekeringsmaatschappij.

Maar dan zie ik opeens een bericht in Messenger op mijn telefoon. Ik gebruik Messenger eigenlijk helemaal niet en het was een vrij onbeduidende mededeling die verder niet van belang is. Ik zie echter wel dat ik een eerder bericht op Messenger heb gemist. Van ene Andreas Hermann. Op 1 maart zegt hij het volgende: “Waren Sie heute im Zug von Brussel nach Aachen und haben aus Versehen meinen Rucksack mitgenommen? Bitte melden Sie sich schnell. Danke!

Hij hoopt dat ik zijn rugzak heb en hij heeft naar alle waarschijnlijkheid mijn rugzak. In mijn rugzak zaten ook allerlei paperassen, waaronder een ticket voor een voetbalwedstrijd tussen Queens Park Rangers en Derby County en daarop staat mijn naam vermeld. En zo moet hij mijn naam gevonden hebben en vervolgens de oproep geplaatst hebben op Messenger. En ik doe er dan meer dan een maand over om het bericht te lezen.

Gauw een reactie opgesteld via Messenger met vermelding van mijn telefoonnummer. Ik dacht er al aan om een reisje naar Aken te gaan maken om mijn rugzak op te gaan halen. Niet veel later werd ik gebeld. Uit Duitsland. Andreas Hermann aan de lijn. Hij had inderdaad mijn rugzak gevonden. Helaas had ik zijn rugzak niet. Die was inderdaad gestolen met laptop en al. Helaas kon ik hem daarmee niet blij maken. Hij was ook in Londen geweest en had in dezelfde trein gezeten, maar overgestapt in Brussel. In Aken bleek dus dat zijn rugzak was gestolen en in plaats daarvan vond hij mijn rugzak. Hij had gehoopt op een omwisseling, maar dit was niet het geval. Hij gaf aan dat hij mij inderdaad gevonden had door het voetbalticket, dat er geen powerbank in de rugzak zat en dat hij het op 2 maart had ingeleverd op het treinstation in Frankfurt bij Gevonden Voorwerpen. Ik heb hem hartelijk bedankt voor zijn belletje en ook voor het feit dat hij een bericht op Messenger heeft geplaatst.

Wat is er dan gebeurt? Klaarblijkelijk zitten er gewoon dieven aan boord van de Eurostar. Die dief heeft in of vlak voor Brussel mijn rugzak meegenomen, is vervolgens op de trein naar Aken gestapt, heeft mijn rugzak bekeken op waardevolle zaken, heeft de powerbank eruit gehaald en vervolgens mijn rugzak verwisselt met de rugzak van Andreas. Je zou zeggen, dat is toch wel kras. Je moet toch echt wel een kaartje hebben om op zo’n internationale trein te komen. Anders kom je er niet in. Zou er een dievengilde bestaan dat met een kaartje aan boord gaat om vervolgens eens rustig toe te slaan bij mensen die even van hun plaats gaan? Of is er ergens toch onvoldoende controle, zodat onverlaten, bijvoorbeeld in Lille of Brussel, gewoon de trein in kunnen gaan?

De volgende dag maar eens contact proberen op te nemen met de Duitse Spoorwegen. De website gaf al aan dat gevonden voorwerpen naar een week al afgevoerd worden naar een centraal punt in Wuppertal en dat deze na vier weken de zaak als afgerond beschouwd. We zijn al ruim over de vier weken, dus mogelijk kom ik wel te laat. De afdeling Gevonden Voorwerpen heeft wel een telefoonnummer, maar die mag je alleen vanuit Duitsland bellen. Hoe nu verder? Dan de NS maar even gebeld of zij een nummer weten. Dat wisten ze en vervolgens kreeg ik Gevonden Voorwerpen in Wuppertal aan de lijn. Ik moest wel eerst even registreren dat ik iets was verloren. En als ik dat had gedaan dan konden zij kijken of zij een item hadden wat hiermee correspondeert.

Zo gezegd zo gedaan en niet veel later kreeg ik de volgende melding: “We have found an item in the following category: Backpack. It was located either on Deutsche Bahn's premises/trains or on a train operated by another company. We assume that it is an item which you lost. It is registered under lost property number F2020/028301 and stored at the address named below. If it is not claimed after being stored for three weeks, the item is put up for sale at auction or destroyed. Please contact us using the details provided here as quickly as possible to ascertain proof of ownership and clarify how the item will be returned to you. You can collect the item in person only if you present your valid ID card or passport, or if the person you have authorised to do so (in writing) presents theirs. A processing fee is charged when we return an item of lost property.”

Mijn rugzak was dus gevonden. Een reisje naar Wuppertal als uitje was misschien wel leuk geweest, maar in deze coronatijd toch niet zo toepasselijk. Het kan natuurlijk ook opgestuurd worden. Dat kosten dan wel € 51. Dit bedrag heb ik maar snel betaald, alternatieven had ik natuurlijk niet.

 En zo arriveerde het pakketje met mijn rugzak op vrijdag 24 april, bijna twee maanden nadat ik deze was kwijtgeraakt. Wat zat er nog in de rugzak? En wat was er niet meer? De powerbank natuurlijk, dat had ik al verwacht, verder was het in Nederland gekochte boek over voetbalstadions er niet meer en ook het geld was weg, de stekkerdoos was er niet, de sokken misten en één van de twee blouses. De rest was er allemaal wel. Ik denk dat de dief in alle haast de echt waardevolle dingen uit de rugzak heeft gehaald, waarbij dan ook enkele minder belangrijke zaken ergens anders zijn achtergebleven. Of de dief had misschien nog een paar sokken nodig en is een liefhebben van een Nederlandstalig boek over voetbalstadions? Misschien vond de dief de blouse ook wel mooi, al was daar juist in Engeland een scheur in gekomen.

Moet ik nu nog gaan reageren richting verzekeringsmaatschappij? Als ik rekening houd met hun afschrijvingsmethodiek, maar ook met extra kosten die ik heb moeten maken voor het aanmaken van de bos sleutels en het laten opsturen van de rugzak, dan is dat in totaal ongeveer gelijk aan het bedrag dat ik heb ontvangen. Het lijkt me niet verstandig om een en ander te gaan melden bij de verzekeringsmaatschappij. Dit schept alleen maar verwarring met uiteindelijk als conclusie dat het per saldo eigenlijk al goed is afgehandeld.

Al met al blij dat ik uiteindelijk mijn rugzak met de meeste van mijn spulletjes heb teruggekregen. Ook fijn dat het er mensen zijn zoals Andreas Hermann. Minder fijn is het dat je je in de Eurostar het gevoel hebt dat je niet extra op je bagage hoeft te letten, omdat het de suggestie wekt van een veilige omgeving. Dit is helaas toch niet het geval.

Wat ik achteraf ook jammer vind is dat ik zowel in Amsterdam als in Brussel een melding heb gemaakt van een vermist voorwerp. En al die tijd was het voorwerp gewoon in Duitsland gevonden en zat daar in Wuppertal bij de afdeling Gevonden Voorwerpen op mij te wachten. Van enige Europese samenwerking is ook hier geen enkele sprake!