Workshop

Gisteren had ik mijn eerste workshop. Het werd georganiseerd door de International Disability Alliance (IDA) en had als titel ‘Monitoring the UN Convention on the Rights of Persons with Disabilities (CRPD)’. In 2006 is deze conventie door de Verenigde Naties opgesteld en het is de bedoeling dat alle landen die deze conventie hebben geratificeerd ook gehouden worden aan deze conventie. Rwanda heeft deze conventie reeds in 2008 geratificeerd. Nederland heeft wel ondertekend, maar tot op heden nog niet geratificeerd. 

Tijdens de workshop is uitleg gegeven over de conventie. Vervolgens is de link gelegd tussen deze conventie en de wet die naar aanleiding hiervan is gemaakt in Rwanda. Ook is gesproken over de rechten die ieder individu of iedere organisatie heeft omdat Rwanda dit verdrag heeft ondertekend. Bijvoorbeeld dat elke school die nu wordt gebouwd geschikt moet zijn voor rolstoelen. Als dit niet het geval is dat je dan je recht kunt gaan halen op grond van die conventie. Bij de aanwezigen had nog niemand ervan gehoord dat iemand dit ooit had geprobeerd, terwijl men wel voorbeelden wist te noemen waar het niet goed was gegaan. Het aanspannen van een rechtszaak tegen de overheid lijkt nog een stap te ver. Zelfs het officieel aankaarten van een dergelijk probleem bij de autoriteiten gebeurt nu niet.

Binnenkort zal de staat Rwanda moeten gaan rapporteren over de stand van zaken in het land met betrekking tot de invoering van deze conventie. Bij de workshop waren diverse belangenorganisaties van gehandicapten aanwezig. Het doel van de workshop is om deze belangenorganisaties zo ver te krijgen om een parallel rapport te maken, om zodoende een tegenwicht te kunnen bieden aan het rapport van de overheid. Zodat op deze wijze een evenwichtiger beeld kan ontstaan, dat ook de belangen van de gehandicapten zelf voldoende worden gepresenteerd.

De aanvang van de workshop was negen uur. Ik was ruim op tijd aanwezig en dat was een goede gelegenheid om eens goed rond te kijken in hotel waar het was georganiseerd: Hilltop Hotel and Country Club. Om negen uur was er nog bijna niemand, daarna begonnen de eerste mensen binnen te druppelen. Om half tien vond de leider van de workshop, een Fransman genaamd Alexandre, het welletjes. We begonnen met zo’n tien mensen en in de loop van de ochtend kwamen we toch uit om een mooi aantal van twintig aanwezigen. Op tijd beginnen met zijn allen is heel moeilijk in Rwanda. Dat blijkt toch maar weer keer op keer. Bij latere binnenkomst gaat men ook gewoon zitten, iets van excuses voor het laat komen worden niet geuit.

Van te voren was ik een beetje sceptisch over de workshop. Dit leek zo’n typische workshop die westerlingen graag willen organiseren om hun donoren tevreden te stellen met de resultaten die ze hebben behaald: ‘Wij hebben door onze workshop twintig lokale beslissers bereikt die bereid zijn om een parallel rapport te maken!’. En dat de Afrikanen graag komen opdagen vlak voor de lunch om niet te lang na deze lunch weer te vertrekken, na eerst nog de presentielijst te hebben getekend om de vergoeding voor aanwezigheid te ontvangen. En dat de participatie van de deelnemers vrij beperkt is, zodat het vooral een eenrichtingspraatje is dat het ene oor ingaat en het andere weer uit. Dit schijnt regelmatig voor te komen.

Maar ik vond het hier best meevallen. De materie was zeer interessant, en het werd op een goede manier gebracht. De participatie van de deelnemers was op zijn tijd actief. En ondanks de wat verlate entree van sommige deelnemers, bleef bijna iedereen aanwezig tot het eind van de workshop, zo rond half vijf ‘s middags. Na afloop sprak ik nog even met Alexandre om hem te bedanken voor de interessante dag. Hij was wat minder enthousiast. In vergelijking met andere landen kreeg hij niet de indruk dat men er echt voor zou gaan om een parallel rapport te gaan maken. Dat beeld kan natuurlijk kloppen met een land dat een sterke autoritaire overheid heeft, waarin het moeilijk is voor een individu of voor een organisatie om daar tegen in te gaan.