Sinds vorige week zijn ze eventjes weg uit Rwanda, Wilma en Marte, maar als het goed is komen ze in juli weer terug! Het afscheid viel niet mee, maar ik ga proberen om me de komende maande er doorheen te slaan. Vorige week dinsdag om kwart over acht heb ik vanaf de veranda KL0537 zitten zwaaien, toch wel met een klein traantje in mijn ogen.
Het is opeens een stuk stiller in huis. Geen vrolijk welkom als ik thuiskom van mijn werk. Niet even gezamenlijk snacken (Ugandese sherry en nootjes of chips) zo vlak voor het eten. Geen klimpartijen meer en ingewikkelde trucjes die moeten worden uitgevoerd. Geen hele zinnen die beginnen me de frase: “Eigenlijk …”. En ook Toy Story 3 wordt niet meer vertoond op de laptop. Het derde deel van Toy Story, in het Engels, was op het laatst de favoriet van Marte, en doordat zij die inmiddels al wel twintig keer gezien heeft, weet ook ik nu inmiddels wel waar deze over gaat.
Toen Marte hier kwam in februari was dat in de buggy. En de eerste paar weken hebben we, maar vooral Wilma, Marte overal heen vervoerd in de buggy. En zo heuvel op en af, dat viel soms niet mee. Na een weekje of drie is, achteraf gezien gelukkig, de buggy kapot gegaan en moest Marte dus lopen. Dat ging in het begin natuurlijk met flinke tegenzin, maar na een paar dagen trok dat wel bij, en sinds die tijd, liep ze als een parmantig meisje door de stad. Ze heeft zo geleerd om hele afstanden te voet af te leggen. De kapotte buggy staat nu als een wees op de veranda.
En Marte laat ook een tweetal schoenen achter in Rwanda. Hiervan heeft ze ook afscheid genomen. Het was duidelijk dat ze veel te klein waren, ze begon op een gegeven moment de voeten heel raar neer te zetten, en dat kwam doordat ze veel te nauw zaten. Ook deze schoenen staan nu als weesjes in de kast.
De afgelopen week heb ik een beetje afleiding gehad door deel 2 van de In Country Training van VSO in Rwanda. Het was leuk om weer in contact te komen met de mensen waar je in januari samen in dit land bent begonnen. Enkelen had ik in de tussentijd wel gesproken, maar voor een aantal was het een weerzien na drie maanden. De inhoud van het programma was af en toe wel een beetje taai, maar dat hebben we opgelost door ook wat leuke dingen te gaan organiseren.
Een van die leuke dingen was het bezoek aan de enige bioscoop van Kigali, en dus ook van Rwanda. Van de buitenkant is het helemaal niet herkenbaar als bioscoop, het ziet er gewoon uit als wat kantoorpanden boven een paar winkels. Per toeval is een van de VSO-ers er tegenaan gelopen en dat leek vervolgens wel een leuk idee om met de hele groep erheen te gaan. Er is ook geen regulier programma. Nee, als wij als groep zouden komen, dan konden we zelf bepalen hoe laat we wilden beginnen en ook welke film we wilden zien. De keuze is gevallen op ‘Africa United’, een film over twee jongens uit Rwanda die naar het WK Voetballen in Zuid Afrika willen gaan, en die daar dan uiteindelijk na veel omzwervingen ook terecht komen. Dat leek wel een mooie toepasselijke film. Met onze groep van ongeveer twintig en ook nog een vijftal andere bezoekers hebben we heerlijk zitten kijken voor 1.000 Frw per persoon. En er was ook popcorn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten