Sinterklaas is aan het wegkwijnen

 Eind november heb ik een kleine rondgang gemaakt in de binnenstad van Utrecht. En op de een of andere manier beviel het niet. Mogelijk heeft het te maken met corona, maar op de een of andere manier zit de sfeer er niet in. Het voelt allemaal heel mismoedig aan. Misschien komt het ook wel door de aankleding. In de hele binnenstad is bijna geen enkele duiding van Sinterklaas meer te bekennen. Hij lijkt wel uit de binnenstad te zijn verdwenen. Ik kan me uit vroeger tijden nog wel herinneren dat in de dagen voor 5 december overal de figuur van Sinterklaas aanwezig was om de kooplust te bevorderen. De discussie rondom Zwarte Piet zal zeker debet zijn aan het verdwijnen van Sinterklaas in het publieke gebied. Om bepaalde mensen zogenaamd niet voor het hoofd te stoten is tegelijk met Zwarte Piet blijkbaar ook Sinterklaas maar terzijde geschoven.

In de binnenstad kwam ik dus geen enkele afbeelding van Sinterklaas tegen. Hij lijkt hier echt te zijn weggekwijnd. Het gekke is dat ik juist wel afbeeldingen van Zwarte Piet ben tegengekomen. Weliswaar verminkt, maar toch.

Bij Broese hebben ze het hoofd van Zwarte Piet heel toepasselijk vervangen door een boek. Deze Boekenpiet is dan niet een echte Zwarte Piet, maar het lijkt er toch wel heel erg op.

In De Bijenkorf is ook nog een relikwie uit vervlogen tijden te aanschouwen. In vroeger tijden hing er altijd een vliegende Zwarte Piet te zweven in het binnenste van de vestiging. Nu hebben ze zijn gezicht vervangen door iets merkwaardigs van gele substantie. Het lijkt nu wel een soort zombie met buitenaardse dimensies. Ik vind die Zombiepiet dan ook wel weer wat hebben.

De binnenstad is natuurlijk wel vol met verwijzingen naar Kerst. Waar is de tijd gebleven dat de kerstversieringen pas op 6 december tevoorschijn kwamen in de winkels. Met als dieptepunt De Bijenkorf die vanaf eind oktober al helemaal vol staan met kerstbomen en andere kerstkitsch. Mooi dat Zombiepiet daar nog tussen mag hangen.

Utrecht is natuurlijk eigenlijk al een verloren zaak. De binnenstad is gewoon een kopie van het winkelbestand in andere grote steden. En dat geldt niet alleen op steden in Nederland, maar ook van ver daarbuiten, tot aan Azië toe. De gelijkschakeling heeft in Utrecht allang plaatsgevonden, zodat er plaats is voor de universele mens.

Dan maar even de provincie in. Om te kijken of daar Sinterklaas ook al is verdwenen. Ik heb een willekeurige provincieplaats bezocht. Ik noem geen namen, want voor je het weet gaat een een of ander actiecomité ermee aan de haal om de plaatselijke winkeliers dan onheus te gaan bejegenen.

En ja hoor, gelukkig is Sinterklaas daar nog volop aanwezig. En gelukkig Zwarte Piet ook nog. Ik was blij om dat te zien en het mismoedige kon ik hier gelukkig achter me laten. Maar hoelang zal dit nog blijven? Ik hoop dat tenminste in de provincie Sinterklaas nog zal blijven bestaan, zodat ik in de toekomst in de dagen voor 5 december nog even kan vluchten naar een plek waar ik me thuis kan voelen.

 

Mijn naam is haas

Opeens zit er dan zo’n liedje in je hoofd, zo´n oorwurm en het gaat er ook niet meer uit: “Mijn naam is haas.” Een liedje uit lang vervlogen tijden, alsof het verleden je zomaar aan het inhalen is. 

Waarschijnlijk ergens een schuldgevoel, ergens heb ik mogelijk iets ontkend dat ik niet zou moeten ontkennen. Of komt het door de toeslagen affaire? Ik dacht dat het een lied van het Cocktail Trio was, maar dat bleek niet juist te zijn, het is van het Lowland Trio. En dit is het onvergetelijke meezing refrein:

Ja, mijn naam is haas, ik weet van niks
Is hier wat gebeurt dan
Daar weet ik niks van
Van mij niets te vrezen
Ik moest hier effe wezen
Mijn naam is haas en ik weet nergens van

Maar dit lied is natuurlijk geen origineel. Van oorsprong komt “Mein Name ist Hase” uit Duitsland en wordt het gezongen door Chris Roberts. In 1971 zong hij het volgende refrein:

Mein Name ist Hase,
ich weiß von nichts!
Ist hier was geschehen?
Ich hab nichts gesehen!
Nur Gras und Klee
und im Winter viel Schnee.
Mein Name ist Hase,
ich weiß nicht Bescheid

Nog leuker wordt het als terug gaat naar de oorsprong van het lied. De oorsprong gaat terug naar 1855. Het lied gaat niet over een haas, maar over een persoon. Een Duitse student (hiervan is de naam blijkbaar niet bekend) had in een duel iemand doodgeschoten en wilde naar Frankrijk vluchten. Om de grens over te komen had hij echter een persoonsbewijs nodig. Dat kreeg hij van een medestudent, genaamd Victor Hase (1834-1860). Hase meldde vervolgens dat hij zijn identiteitskaart verloren had. Later werd zijn kaart toevallig gevonden in Frankrijk, waar de moordenaar de kaart verloren had. De man die echt Victor Hase heette moest daarop in Duitsland voor de rechtbank verschijnen, maar zei "Mein Name ist Hase, ich verneine die Generalfragen, ich weiß von nichts." Of hij is weggekomen met deze uitspraak vermeldt het verhaal helaas niet.

Victor Hase wordt ook wel Victor von Hase genoemd. Eigenlijk zou het lied dan “Mijn Name ist von Hase” moeten zijn, maar misschien zingt dat wat minder lekker. Mogelijk heeft hij de toevoeging von postuum gekregen, omdat zijn vader Karl August Hase in 1883 in de adelstand is verheven. Vanaf dat moment mocht hij zich Karl August von Hase noemen.

Wel bijzonder dat zo’n kleine gebeurtenis voortleeft in een uitspraak die nu nog steeds (af en toe) wordt gebruikt.

 

Amerikaanse verkiezingen

Het duurt niet lang meer, of daar zijn ze dan, de Amerikaanse verkiezingen van 3 november. Heel veel nieuws over Trump en Biden en beide kandidaten spreken mij niet echt aan. Trump is natuurlijk Trump met al zijn onhebbelijkheden, dus die liever niet. Maar gaan we zo veel beter af zijn met Biden?

Kijk daarom eens verder dan deze twee kandidaten. Er dingen nog veel meer mensen naar het presidentschap. Als ik even naar mijn favoriete staat Texas kijk zie ik dat er nog twee mensen meedoen. Dat zijn Jo Jorgenson voor de Libertarian Party en Howie Hawkins voor de Green Party.

Wist u trouwens dat 1.224 mensen zich aangemeld hebben om mee te gaan doen aan de presidentschap verkiezingen?

In Florida doen er trouwens nog meer mee. In totaal zijn het er hier zeven. Als extra hier hebben we hier Rocky de la Fuente (Reform Party), Gloria La Riva (Party for Socialism and Liberation) en Don Blankenship (Constitution Party).

Maar in Mississippi doen ze daar nog weer een schepje bovenop met een totaal van negen kandidaten. Als extra hier hebben we Brian Carroll (American Solidarity Party), Phil Collins (Prohibition Party), Brock Pierce (Independence Party), wederom Don Blankenship en warempel ook nog Kanye West. Hij doet dus toch mee! En zijn partij heet Birthday Party, wel een hele leuke naam.

Ik zou zeggen mijn stemadvies gaat uit naar Jo Jorgensen.

In de peilingen staat Joe Biden flink voor, maar dat zijn natuurlijk peilingen. Vier jaar geleden bleken die er ook flink naast te zitten. Vier jaar geleden heb ik nog een mooie fles wijn gekregen omdat ik in een weddenschap heb voorspeld dat Trump zou gaan winnen. Eigenlijk zegt mijn onderbuikgevoel dat ook deze keer Trump toch gaat winnen. Misschien is er wel iemand die een weddenschap wil aangaan voor dit jaar?

1493 - Charles C. Mann

En toen ben ik begonnen aan dit boek met de titel 1493. Een boek van ruim 500 bladzijden vol met informatie om echt te lezen. En dan nog afgerond met 150 bladzijden die ik niet heb gelezen, namelijk de voetnoten, verwijzingen naar andere literatuur en een register. De laatste bladzijde van het boek heeft nummer 688. Oftewel een veel te dikke pil, maar toch echt gelezen.

Het boek staat zo boordevol met informatie en feiten dat het eigenlijk veel te veel is om allemaal op te slaan. Dan maar proberen om de hoofdlijnen vast te houden en dat valt ook nog niet mee. Het gaat in ieder geval over de vraag wat er gebeurde met de wereld vanaf 1493, nadat Columbus op 12 oktober 1492 arriveerde op een eiland ergens in de Bahama’s.

De schrijver noemt het de Columbiaanse uitwisseling. De uitwisseling van mensen, dieren en planten vanuit Europa, Azië en Afrika naar Amerika en andersom. Het begin van de echte globalisering. En die uitwisseling heeft positieve dingen gebracht, maar ook negatieve.

Dan is het nu wel toevallig dat er juist nu zoveel aandacht is voor de negatieve kant van de zaak. Er zijn nu dus idioten die het standbeeld van Columbus omverhalen, omdat hij voor zo veel leed heeft gezorgd. Alsof ze de geschiedenis alsnog met terugwerkende kracht willen veranderen. Alsof ze denken dat het mogelijk is om de globalisering terug te kunnen draaien.

Nu was Columbus ook geen lieverdje, echt een kind van zijn tijd. Een despoot die het niet zo nauw nam met mensenrechten van de plaatselijke indianen en ook de bemanning van zijn schepen had het vaak kwaad te verduren. Maar het was wel een man met ideeën, en ook waanideeën, en daarnaar handelde. Met als gevolg de ontdekking van Amerika, maar eigenlijk nog meer, namelijk de schepping van hele nieuwe wereld. Met recht heeft deze man dus recht op een standbeeld.

Een voorbeeld aan Columbiaanse uitwisseling is natuurlijk de aardappel. Deze heeft een zeer positieve invloed gehad op het leven in Europa. Dit zorgde voor een toename van basisvoedsel voor de bevolking en dus voor minder honger en meer welvaart. Gelijk zit er ook weer een negatieve kant aan, omdat in Europa er veel meer monocultuur was wat betreft de aardappel, gaf dit ook weer de kans aan de aardappelziekte om toe te slaan, met als gevolg enorme hongersnood.

De slavenhandel is natuurlijk ook zo’n Columbiaanse uitwisseling. Nu was het houden van slaven tot nog niet zo lang geleden heel gewoon. Er werden slaven gehouden in Afrika, Europa en Azië. Ook de indianen in Amerika deden aan slaven. Het was alom. Nieuw was de trans-Atlantische slavenhandel. De omstandigheden waren zo slecht dat vele slaven ontsnapten en dat zorgde voor nog meer vraag naar nieuwe slaven. De ontsnapte slaven vermengden zich vervolgens weer met de plaatselijke indiaanse bevolking. Nog een Columbiaanse uitwisseling.

Zo staat dit boek vol met allerlei voorbeelden van de Columbiaanse uitwisseling. Positief en negatief. Het doet je beseffen dat de ontdekking van Amerika veel meer teweeg heeft gebracht dan alleen maar die simpele ontdekking. Stel dat Amerika nu nog steeds niet was ontdekt, hoe had de wereld er dan uitgezien? Dan kan je nu eigenlijk niet meer bedenken. De wereld is gewoon anders geworden. Wie weet wat de komende 500 jaar ons gaat brengen.

De kunst van het sprinten - Martin Bons

Nog een wielerboek, ook weer gekregen van mijn broer. Het derde boek van Martin Bons. Recent heb ik zijn debuut gelezen, genaamd De kunst van het dalen. Tussendoor is dan nog De weg omhoog verschenen, als ik me niet vergis zal dit over klimmen gaan. En nu dan dit boek over sprinten.

Dit boek is min of meer op dezelfde wijze geschreven als zijn eerste boek. Een persoonlijk verslag van een sprintwedstrijd afgewisseld met anekdotes over sprinters tijdens wielerwedstrijden, met de nadruk op de Tour de France.

De schrijver neemt jaarlijks deel aan een amateurwedstrijd. Het parcours is vlak, dus is het altijd een wedstrijd voor sprinters. Hij is geen goed sprinter, maar wil nu eindelijk een keer winnen of op zijn minst op het podium komen. Daarom neemt hij lessen in sprinten en probeert hij zo veel mogelijk over de techniek van het sprinten te weten te komen.

Was zijn vorige boek een vrij eenzaam verslag over een afdaling. Nu zit hij met allerlei concurrenten in de koers, dus wat dat betreft is de teneur van het boek wel heel anders. Op de een of andere manier boeit dit toch minder dan zijn vorige boek. Tijdens het boek houdt de schrijver goed het zicht op zijn concurrenten in de wedstrijd. Dan ligt Koen weer voor en Tijs weer achter en dan komt Ronald er weer tussendoor. Maar deze mensen ken ik niet en op gegeven moment kan het me niet meer schelen wie er op kop ligt en wie er afgewaaid is. Laat de wedstrijd zo snel mogelijk voorbij zijn, dan hebben we dat gehad.

Gelukkig zijn er tussendoor veel verhalen over spectaculaire sprints in met name de Tour de France en op welke wijze een bepaalde sprinter in staat is geweest om deze sprint te winnen. Leuk om te lezen, al blijf het toch een beetje tweede keuze. Wielrennen is vooral leuk als er geklommen wordt en goede klimmers zijn de grootste helden. Sprinters zijn nodig voor die ellenlange etappes waarin niets gebeurt tot in de finale.

Best een aardig boek, maar minder dan de vorige die ik van hem gelezen heb. Ben wil benieuwd waar zijn volgende boek over zijn gaan. Over tijdrijden?

De kunst van het dalen - Martin Bons

Een wielerboek, wederom gekregen van mijn broer. Ik vind wielrennen wel leuk en het was dan ook fijn om eindelijk eens een boek over wielrennen te gaan lezen. En dan meteen ook een boek over dalen.

De schrijver vindt dat dalen in het wielrennen ondergewaardeerd wordt. Er is altijd veel aandacht voor de klimmers, die worden het meest bewonderd, maar in zijn ogen hoort dalen er ook bij en een goede daler kan juiste met zijn uitstekende daalkunst hiermee een wedstrijd winnen. In de Tour de France is natuurlijk wel een bolletjestrui voor de beste klimmer, maar waarom is er geen aparte trui voor de beste daler?

In het boek wordt een persoonlijke afdaling gecombineerd met diverse verhalen en anekdotes over geslaagde en minder geslaagde afdalingen in verschillende wielerkoersen, en dan met name in de Tour de France.

De persoonlijke afdaling is die van de Col de la Croix-de-Fer (2.062 meter hoog) via Le Rivier d’Allemont langs Lac du Verney naar Allemont (771 meter hoog). Volgens Google is het Allemond, maar dat maakt de afdaling niet anders. De schrijver is een redelijke klimmer, maar een slechte daler. Hij heeft in de jaren voorafgaand aan deze afdaling gepoogd om zijn daalkwaliteiten te verbeteren door middel van training en door er veel over te lezen.

Het is wel mooi een gedurende het boek meegenomen te worden in deze afdaling, met soms heel gemakkelijke stukken, maar ook met flink steile stukken en die laatste zorgen dan ook flink veel angst op zijn tijd. Onderweg wordt hij ook nog een keer ingehaald door een andere wielertoerist en dan voel ook met hem mee. Hij zou wel willen aanhaken, maar hij durft het niet. Het mooie van dit boek is dat je eigenlijk ook zelf wel op de fiets zou willen stappen om ook deze fietstocht te gaan doen.

Ondertussen worden er diverse verhalen over verschrikkelijke valpartijen, met soms de dood als gevolg, maar ook over heroïsche kunststukjes van daalkwaliteiten die dan weer gezorgd hebben voor prachtige overwinningen of smadelijke nederlagen.

Een zeer aangenaam boek dat lekker vlot wegleest. En wat mij betreft komt er inderdaad gewoon een aparte trui voor de beste daler.

De vliegeraar - Khaled Hosseini

De vliegeraar van Khaled Hosseini is een heel bekend boek dat al door veel mensen is gelezen. Ik heb het pas zeer recent gekregen van mijn zwager en om hem niet teleur te stellen heb ik het natuurlijk ook gelezen. En dat was geen straf.

De schrijver is in 1965 geboren in Afghanistan. Een communistische staatsgreep in 1978 in dat land zorgde ervoor dat het gezin van de schrijver er niet meer naar wilde terugkeren. Ze vestigen zich in de Verenigde Staten.

Het boek is niet autobiografisch, al zal hij vast veel van zijn eigen achtergrond hebben verwerkt in zijn verhaal. De hoofdpersoon in het boek is Amir. Het eerste deel speelt zich af in 1975. Amir woont met zijn vader in een mooi statig huis in Kabul. In de tuin woont de bediende van zijn vader, samen met zijn zoon Hassan. Amir en Hassan zijn een soort van vrienden, maar ook weer niet, omdat Amir een Pashtun is en Hassan is een Hazari. In de ogen van de Pashtun een minderwaardig volk. Dit gedeelte van het boek eindigt met het verraad van Amir ten opzichte van Hassan en dat zorgt voor de definitieve breuk tussen hen beiden. De bediende en zijn zoon verlaten het huis van Amir en zijn vader en dat is een hartverscheurend tafereel. Dit deel geeft een mooi beeld van Afghanistan in die tijd, daar zijn best wat kanttekeningen bij te plaatsen, maar haast een paradijs vergeleken met wat er nog komen ging.

In 1981 vluchten Amir en zijn vader uit Afghanistan en komen terecht in de Verenigde Staten. Dan begint het tweede deel van het boek. Eigenlijk het minste interessante gedeelte van het boek. De vader van Amir overlijdt en Amir trouwt met Soraya. Dit gedeelte had wel wat korter gekunt. Weinig aandacht voor bezetting van Afghanistan door Sovjet-Unie tussen 1979 en 1989, behalve dat alle Afghanen in de Verenigde Staten een ontzettende hekel hadden aan de Russen.

Dan komen we bij het derde en laatste deel van het boek. Het is 2001 en Amir krijgt een dringend verzoek van een oude vriend van zijn vader om hem op te zoeken in Pakistan. Dat doet Amir en dat heeft verstrekkende gevolgen. De vriend geeft een hele andere draai aan de familiegeschiedenis met als resultaat dat Amir naar Afghanistan moet gaan om de zoon van Hassan te redden uit de klauwen van het bewind van de Taliban. Onder de Taliban is Afghanistan een verschrikking geworden en dat wordt ook uitgebreid beschreven in het boek. Hoe hij de zoon van Hassan bevrijdt is zeer spannend beschreven en eigenlijk wel heel ongelofelijk, maar daardoor niet minder mooi. Rijp voor Hollywood, de schrijver woont dan ook al diverse jaren in de Verenigde Staten.

Niet voor niets een boek waarin je maar in door wilt lezen, niet voor niets een bestseller. Nu moet ik ook de film maar eens een keer gaan kijken.

Longitude - Dava Sobel

Dit boek heb ik recent gekocht tijdens ons bezoek aan Londen. Op 29 februari hebben we toen een boottochtje gemaakt over de Thames met als eindbestemming Greenwich. In Greenwich hebben we een bezoek gebracht aan de Royal Observatory (met de nulmeridiaan) en het National Maritime Museum. En toen heb ik dit boek gekocht over de lengtegraad.

Het boek handelt over de zoektocht in de 18^e eeuw naar een methode om de lengtegraad te bepalen op zee. De breedtegraad, daar had men geen moeite mee, aan de stand van de zon en de dag van het jaar, had men genoeg kennis om te bepalen hoe ver men van de evenaar was verwijderd. Maar de lengtegraad, dat was een probleem.

In het boek staat een mooi verhaal over een Engels schip genaamd Centurion dat in 1741 aan het varen was in de Stille Oceaan en wel wist op welke breedtegraad het zich bevond, maar niet veel meer dan dat. Was men ten oosten of ten westen van eilandengroep Juan Fernandez? Daar wilde kapitein Georg Anson naar toe. Men dacht eerst ten oosten, dus ging men westwaarts. Maar er kwam niets, dus maar naar het westen en na lang varen stootte men op de kust van Chili, en dat was van de vijand, Spanje, dus meer weer gauw rechtsomkeert gemaakt om uiteindelijk westwaarts op de goede plek uit te komen. Had men geweten waar men was geweest, dan had heel veel tijd gescheeld.

In 1707 vergingen vier Engelse schepen bij de Scilly eilanden, omdat men niet wist waar men was op zee. Dit incident zorgde ervoor dat het Britse parlement de Logitude Act aannam in 1714. Een beloning van 20.000 pond voor diegene die zorgde voor een methode om de lengtegraad op zee te bepalen.

In het boek volgen we de verschillende mensen die hiermee aan de gang zijn gegaan. Met name volgen we de ontwikkelingen rondom John Harrison. Hij heeft in de loop van zijn leven vier verschillende en steeds weer betere versies gemaakt van een zeewaardige klok. De eerste in 1735 (genaamd H-1) en de laatste in 1759 (H-4). Een normale klok op zee gaat afwijkingen vertonen. Waarom? Afwijkende temperaturen en afwijkende luchtvochtigheid in combinatie met een schommelend schip zorgen ervoor dat de tijd niet meer correct wordt weergegeven. Heb je wel de correcte tijd, dan kun je met behulp van de stand van de zon bepalen hoe ver je verwijderd bent van een bepaald startpunt. En dan weet je ook op welke lengtegraad je je bevind.

Harrison werd dus de uitvinder van de chronometer, van de klok die op zee ook de juiste tijd weergaf. Hij maakte hierbij onder ander gebruik van het begrip bimetaal. Twee metalen die verschillend reageren op bijvoorbeeld warmte en in de juiste combinatie zorgt het bimetaal ervoor dat die beide reacties elkaar precies opheffen en dat de klok als gevolg daarvan de juiste tijd blijft weergeven.

De chronometer werd niet meteen algemeen aanvaard. De chronometer was ook duur en moest concurreren met de ‘lunar distance method’. Aan de hand van de maan en de sterren kon men met behulp een sextant de lengtegraad bepalen. Als het bewolkt is werkt dat echter niet en het is ook vrij bewerkelijk, omdat je allerlei kaarten nodig hebt met daarop de stand van de maan en de sterren in het verloop van de tijd, met als gevolg meer kans op menselijke fouten. De chronometer werd steeds goedkoper en werd uiteindelijk de standaard.

Al die metingen van de stand van de maan en de sterren werden gedurende lange tijd gedaan vanuit de Royal Observatory in Greenwich en als zodanig ook vastgelegd in almanakken. Deze uitvoerige registraties, waarschijnlijk in combinatie met het feit dat het Britse rijk gedurende de 19^e eeuw het meest belangrijkste land ter wereld was, zorgt ervoor dat in 1884 afgesproken wordt dat de nulmeridiaan in Greenwich komt te liggen. En daar ligt deze nu nog steeds.

Een boeiend boek dat me heel veel geleerd heeft. Een echte aanrader dus.

Rijke mensen sterven niet – Anneke Verbraeken

Deel 4 van gelezen boeken in corona tijd. Dit keer is het ‘Rijke mensen sterven niet’ van Anneke Verbraeken. Zij is een journaliste die veel schrijft over de situatie in Rwanda en Congo. Het boek beschrijft haar belevenissen in die landen gedurende de periode van oktober 2009 tot en met december 2016.

In Congo is ze vooral op zoek naar allerlei schimmigheden rondom de illegale mijnwinning en schrijft ze ook uitgebreid over haar avonturen rondom de verkiezingen van 2011 die uiteindelijk toch gewoon gewonnen zijn door Kabila.

Mijn interesse gaat natuurlijk voornamelijk uit naar Rwanda. Op de een of andere manier is Anneke verbonden geraakt met Victoire Ingabire toen zij, afkomstig vanuit Nederland, in 2010 naar Rwanda is gegaan om mee te doen aan de presidentsverkiezing van dat jaar. Dat meedoen is niet gelukt, eenvoudigweg omdat ze gewoonweg gearresteerd is en als gevolg daarvan in de gevangenis is beland.

En daar komt mijn connectie met haar in beeld. Tijdens mijn verblijf in Rwanda in 2011 was de rechtszaak tegen haar gaande en ik ben er een enkele keer naartoe geweest om hier getuige van te zijn. Hierover heb ik uitgebreid verslag gedaan en dit was voor Anneke een bron van informatie hoe een ander is gelopen tijdens dit proces. Zo is onze connectie ontstaan.
Zie bijvoorbeeld: http://bertinafrika.blogspot.com/2011/11/een-lijst-met-76-vragen-in-de-zaak.html

Het boek geeft verslag van de aanloop van het meedoen aan de verkiezingen, de arrestatie, het verloop van het proces en het gevangenschap van Victoire Ingabire. Dit alles wordt besproken als betrokken journalist, het is wel duidelijk aan welke kant de schrijver staat.

Verder wordt er op allerlei andere zaken ingegaan rondom het regime van Paul Kagame. De schrijver heeft zich in de loop der tijd hierover regelmatig kritisch uitgelaten, met als gevolg dat ze nu op de zwarte lijst van het regime is komen te staan. Ze mag het land niet meer in en wordt tegengewerkt waar mogelijk.

Dat laatste wordt natuurlijk geïllustreerd door onze belevenissen tijdens Rwanda Day op 3 oktober 2015. Daar kwam ik Anneke dus uiteindelijk een keer tegen en heb daar uitgebreid over bericht. Ook zij bericht hierover in haar boek en op bladzijde 241 en 242 word ik dan ook genoemd. Dat is wel apart om je eigen naam zo vermeld te zien staan in een boek.
Mijn versie staat hier: http://bertinafrika.blogspot.com/2015/10/rwanda-day-2015-wat-een-belevenis.html

Bij de presentatie van haar boek eind juni 2017 kon ik natuurlijk niet ontbreken. Aldaar het boek natuurlijk gekocht en Anneke heeft er nog een persoonlijk woord in geschreven. Ik was er gelijk in begonnen, maar op de een of andere manier toch niet afgemaakt. Nu in coronatijd heb ik het weer opgepakt. Gewoon weer van vooraf begonnen en bijna in een ruk uitgelezen. Zo veel herkenbare zaken in dat boek. Voor iedereen die iets heeft met Congo en/of Rwanda, een aanrader.

Pot 6 – Joris van de Wier

Nog maar een boek. Een boek aangeschaft tijdens de finale van de WK voetbal in 2018. Een verhaal over een roadtrip naar de voetbaldwergen van Europa. De kleine landen, variërend van San Marina tot Gibraltar zijn door de schrijver bezocht gedurende een paar dagen rond een interland en hij bericht over zijn belevenissen.

Wat is het idee achter het boek? De schrijver zegt dat hij van verliezers houdt. En dat hij daarom voor de kwalificatie voor de WK van 2018 het plan opgevat heeft om uit elke poule een thuiswedstrijd te bezoeken van het slechtste team. De teams uit pot 6. Nederland was ingedeeld in pot 1, ofwel in theorie een van de beste teams. In de praktijk werd Nederland slechts derde in de groep en miste dus als gevolg hiervan de WK van 2018.

De schrijver gaat telkens een paar dagen rond de interland op ontdekkingstocht in dat desbetreffende land. Op zoek naar legendarische voetballers, bijzondere supporters, obscure stadions en bekende en veel minder bekende voetbalclubs in dat land. En vaak pikt hij dan ook nog een aantal lokale wedstrijden mee. Ik vond het een prachtig idee en had eigenlijk zelf wel zoiets willen bedenken en dan uitvoeren.

De schrijver schrijft lekker vlot en ik vlieg dan ook door het boek. Heerlijke lectuur. Ik kan wel instemmen met zijn voorkeur van lelijke stadions en die zijn dan met name te vinden in het Oostblok. Verder veel heerlijk obscure informatie over de geschiedenis van zo’n land dat dan op de een of andere manier weer gekoppeld wordt aan voetbal.

Tijdens het lezen moest ik ook vaak weer terugdenken aan de presentatie van het boek. Dat was in café Engelenburgh, uitgebaat door Joop van Mourik, legendarische speler van FC Utrecht. Op zijn oude dag baat hij dit café uit, eigenlijk meer een woonkamer met een bar. Voorafgaand aan de finale Frankrijk-Kroatië werd het boek gepresenteerd. Je zou zeggen dat het publiek na afloop dan lekker gezamenlijk de finale zou gaan kijken. Maar nee hoor, een enkeling keek maar, het merendeel van het publiek ging buiten staan en herinneringen ophalen aan allerlei obscure wedstrijden waar ze naartoe waren gegaan. In hun ogen was zo’n WK-finale alleen maar het grote geld en de commercie en daar moest men niets van hebben. Nee, men ging liever naar de wedstrijd uit de kelder van derde Engelse divisie.

Al met al een zeer vermakelijk boek en zeker een aanrader om te lezen. Ook leuk dat ik op het eind van het boek een oude band heb herontdekt die ik een beetje vergeten was: Half Man Half Biscuit. Die hadden een lied gemaakt over een uitwedstrijd tegen een club uit Luxemburg. Een goede aanleiding om deze eens te gaan beluisteren en dat was een aangename verrassing. Het gevolg is dat Half Man Half Biscuit nu regelmatig aan het beluisteren ben via Spotify.

Normal people – Sally Rooney

Een tweede boek in corona tijd. Nog niet zo lang van mijn broer gekregen, geen idee meer wat de gelegenheid was. En waarom ik juist dit boek van hem gekregen heb, geen idee. Een boek in het Engels, genaamd ‘Normal people’, geschreven door Sally Rooney. Ik kon me niets voorstellen bij dit boek. Volgens de omslag winnaar van heel veel prijzen, dus het zal wel goed zijn.

Onbevangen ben ik eraan begonnen. De eerste paar bladzijden in het Engels, daar moest ik even inkomen, maar in het vervolg las het gewoon lekker vlot door. Binnen de kortste keren had ik het uit. Het viel dus niets tegen dat lezen in het Engels. En als het zo gemakkelijk wegleest, moet het wel goed geschreven zijn.

Het verhaal speelt zich af in Ierland en volgt de belevenissen van de hoofdpersonen Connell en Marianne gedurende een jaar of vier. Het begint in 2011, dan zitten ze beiden nog op de middelbare school. En het eindigt in 2015 en dan zijn ze een flink eind gevorderd met hun studie. Qua stijl vond ik de vorm waarin het geschreven werd aantrekkelijk. De schrijfster slaat soms maanden over om dan midden in het verhaal weer terug te grijpen op een eerdere periode, die dan weer logisch volgt op periode van daar weer voor. Ik begrijp nu wat er in deze zijn staat, ik hoop de lezer ook.

Was de stijl van het boek interessant, de hoofdpersonen vond ik in de loop der tijd steeds minder interessant te vinden. Ze hadden beiden, en daarmee samenhangend hun vrienden en familie, flink veel last van lekker moeilijk doen. Dat zal dan de jeugd van tegenwoordig wel zijn. Of misschien hoort het wel bij normale mensen.

Een bijzonder moment in dit boek is verder het verhaal dat ze in juli 2014 naar de televisie aan het kijken zijn naar de wedstrijd tussen Nederland en Costa Rica tijdens het WK voetbal in Brazilië. Maar helaas in de rust houden ze ermee op bij een stand van 0-0. Ik had nog gehoopt om in dit boek nog iets mee te krijgen van de geniale wissel van bondscoach Louis van Gaal. Vlak voor het einde van de verlenging bracht hij Tim Krul in het veld en hij zorgde met zijn twee gestopte penalty’s ervoor dat Nederland naar de halve finale kon gaan. Dat dat niet meegenomen is, vind ik een gemiste kans.

De wet van de stilte – Karin Anema

Het is corona tijd en dus wat meer tijd om boeken te lezen. Aangezien ik voor het werk veel te maken heb gekregen met Colombia is het boek van Karin Anema wel een mooi begin.

Zij maakt een reis door Colombia en vertelt over haar toerische uitstapjes, maar ook zeker over haar gesprekken die ze met allerlei mensen heeft gedurende deze reizen. Colombia heeft natuurlijk best een heftig verleden met handel in cocaine en alle misdaad die daarbij hoort, en daarnaast verschillende guerrillagroeperingen die op hun beurt weer belaagd werden door paramilitaire organisaties. Deze laatst hebben dan vaak weer connecties met het leger en grootgrondbezitters.

Inmiddels is het wat rustiger, maar denk niet dat alle problemen nu weg zijn. Er is nog steeds cocaïnehandel en er zijn nog steeds guerilla’s actief. Geweld is er nog steeds, maar niet meer zo excessief als jaren geleden. Vorig jaar mocht ik een klein weekje in Bogota zijn en daar heb ik eigenlijk niets gemerkt van alle problemen. Ik vond het een levendige en kleurrijke stad waar het fijn is om rustig rond te wandelen en heb geen gevaar gemerkt.

Maar schijn bedriegt en dat maakt dit boek ook duidelijk en vandaar ook de titel ‘De wet van de stilte’. Iedereen in Colombia heeft natuurlijk actief of passief wel iets meegemaakt. Mensen die actief zijn geweest in drugshandel, mensen die lid zijn geweest van de FARC of aanverwante organisaties, mensen die bij de para’s zaten, maar ook mensen die slachtoffer zijn geweest van de drugshandel, de FARC of de paramilitairen. En al deze mensen wonen nu misschien wel naast elkaar. En dan is het het beste om gewoon maar te zwijgen over het verleden. Dan kan dan dingen oprakelen waarvan niet duidelijk is wat dat voor gevolgen kan hebben. Vandaar dus die wet van de stilte.

Mooi dat Karin door rustig de tijd te nemen in de gelegenheid is om deze mensen echt te ontmoeten. Zodoende is in staat om die persoonlijke verhalen aan te horen. Mogelijk zijn de mensen dit ook eerder geneigd te doen omdat ze een buitenstaander is. Het boek geeft een mooi beeld van de huidige stand van zaken in Colombia. De enige nadeel van dit boek is dat op een gegeven moment wel een beetje op elkaar gaat lijken. Iedereen heeft wat meegemaakt en wil daar eigenlijk niets over zeggen. Gelukkig wordt dit op een aantal momenten onderbroken door een verslag van een toeristisch uitstapje, zoals een fietstocht of een trekking door de bergen.

Een pakketje uit Duitsland

Het is vrijdag 24 april. Eindelijk is het pakketje uit Duitsland gearriveerd. Een pakketje met daarin…..……. mijn rugzak. Mijn rugzak met inhoud. Waarom komt dit pakketje uit Duitsland met mijn rugzak erin? Dat ga ik uitleggen in een best wel omslachtig verhaal.

Tijdens de voorjaarsvakantie zijn we met het gezin op een heerlijke vakantie geweest naar Londen. Vele bekende hoogtepunten hebben we daar aangedaan: London Eye, British Museum, Tower Bridge, Oxford Street, en nog veel, heel veel meer. Het was een heerlijke vakantie geweest. Op 1 maart was onze terugreis terug naar Nederland, met de trein, met de Eurostar.

Op de heenweg hadden we in Brussel nog moeten overstappen met uitgebreide douanecontrole. Maar op de terugweg hoefde dat niet meer, deze ging rechtstreeks van Londen naar Nederland. We stopten even in Lille en we stopten wat langer in Brussel. Zo rond deze lange stop in Brussel ben ik naar de restauratie gegaan om wat te eten en te drinken te halen. En toen moest het dus achteraf gezien zijn misgegaan.

In Rotterdam was onze uitstapplek om vervolgens een gewone trein terug naar huis te nemen. Maar mijn rugzak was weg. Gauw probeer je snel mogelijk nog te kijken of deze een klein beetje is verplaatst. Maar nee hoor, niet meer te vinden. De trein moet ondertussen verder, dus de conductrice wil toch echt wel graag dat ik uit ga stappen. In alle consternatie doe je dat dan ook maar, zonder rugzak, maar je had nog even verder willen zoeken. Later bedacht ik ook nog dat ik beter mee had kunnen rijden naar Amsterdam om aan het eind van de rit de hele trein te kunnen doorspitten of deze op een of andere manier toch nog ergens was achtergebleven.

De volgende dag gelijk maar contact opnemen met de NS met de afdeling Gevonden Voorwerpen. Ze hadden helaas geen melding gekregen dat er een rugzak gevonden was in de trein vanuit Londen. Ik heb de vermissing toch maar opgegeven, maar er werd gelijk al medegedeeld dat als het binnen 3 dagen niet terecht zou zijn, dat dan de kans dat deze nog terugkomt niet zo groot zou zijn.

Ergens tussen Lille en Brussel had ik nog iets uit de rugzak gepakt. In Lille kan deze dus niet ontvreemd zijn. Mogelijk wel in Brussel. Wie weet heeft in Brussel iemand de rugzak meegenomen, eruit gepakt wat interessant zou kunnen zijn en aan de kant gesmeten. Dus ook bij de Belgische Spoorwegen maar een melding gemaakt van een vermissing bij Gevonden Voorwerpen.

Ik heb ook Eurostar nog proberen te benaderen of zij nog iets meer weten. Maar Eurostar geeft niet echt thuis. Ze hebben geen telefoonnummer dat te bereiken is en via mail verwijzen ze gelijk door naar de NS.

Er gaan zeker drie dagen voorbij en dus is er weinig hoop dat mijn rugzak nog gaat terugkeren. Deze is nu echt gestolen. En dat betekent contact opnemen met de reisverzekering en alle bureaucratie te ondergaan dat daarmee gemoeid is. Allereerst moet er een aangifte gedaan worden bij de politie. Gelukkig kan dat inmiddels digitaal en na een klein uurtje invuloefeningen is dat gelukt. Ik heb niet de indruk dat een diender ook maar enig moment met mijn aangifte aan de slag is gegaan. Een dergelijke aangifte is niet voor de opsporing, maar is er alleen voor de verzekering.

De verzekeringsmaatschappij wil natuurlijk ook graag een lijst van ontvreemde spullen. Tja, wat zat er ook allemaal in de rugzak? In ieder geval een powerbank, twee adapters voor stroom in Engeland, mijn sleutelbos, twee boeken die ik gekocht had in Engeland, en ook nog een boek (over alle voetbalstadions in Londen) dat ik meegenomen had uit Nederland, wat geld, een stekkerdoos, een oplaadkabel en voor de rest kleren (een trui, twee blouses, een paar sokken, een onderbroek en een pyjama). Ik had een mooi lijstje gemaakt met alle items en ook moest ook nog het bedrag opgeven. In totaal kwam ik op zo’n € 395.

Er gaat enige tijd overheen maar de verzekeringsmaatschappij wil graag toch nog wat meer weten. Ze wil nogmaals de aangifte bij de politie (geen probleem, sturen we gewoon nog een keer op), maar nu ook een bewijs van de reis. Ook dat laatste is geen probleem, dus dat lukt. Van alle gestolen willen ze vervolgens weten in welk jaar dat is aangeschaft en men wil graag de aanschaf bon ervan zien.

Van de meeste items weet ik natuurlijk ook niet meer in welk jaar die zijn aangeschaft en een bon ervan is zeker niet altijd aanwezig. Alleen van de powerbank had ik nog de bon en gelukkig ook nog van de twee boeken die aangeschaft waren in Londen, want die zaten nog in mijn portemonnee. Intussen had ik ook een nieuwe bos sleutels laten maken, dus daar had ik ook een bon van. Voor de rest van de items maar een inschatting gemaakt van het jaar van aanschaf. Ik kwam nu uit op een bedrag van € 385,30.

Al heel snel volgde een reactie van de verzekeringsmaatschappij. Ik had echt niet verwacht dat ik dit bedrag volledig zou ontvangen, maar het bedrag van € 104,40 viel toch wel een beetje tegen. En de specificatie was totaal onbegrijpelijk. Gezien de opgevoerde bedragen kon ik duidelijk zien dat de powerbank en het contante geld van € 5 was vergoed, maar voor de rest was het niet te volgen.

Dus de telefoon maar even gepakt voor nadere uitleg. Het kwam erop neer dat de rugzak en de kleren gewaardeerd zijn op restwaarde en die is 10% voor deze items. Alle andere zaken hebben een afschrijving van 43,3 % (2019), 63,3 % (2018) of 83,3 % (2017). Op de boeken was een afschrijving van 11,7% toegepast. Ik opperde dat ik dat wel een beetje veel vond voor de twee boeken die ik in Engeland had aangeschaft. Dat vond de mevrouw aan de andere kant van de lijn ook wel en dat was een vergissing. Ik miste vervolgens ook de sleutelbos, die stond dus helemaal niet op de lijst van uitkeringen. Ook dat was een vergissing. Conclusie was dat ik nog een aanvullend bedrag van € 34,58 uitgekeerd heb gekregen.

Hiermee leek het geheel te zijn afgerond. Mijn rugzak was gestolen. Ik was mijn spulletjes kwijt. En ik had een bedragje voor het gemis hiervan ontvangen van de verzekeringsmaatschappij.

Maar dan zie ik opeens een bericht in Messenger op mijn telefoon. Ik gebruik Messenger eigenlijk helemaal niet en het was een vrij onbeduidende mededeling die verder niet van belang is. Ik zie echter wel dat ik een eerder bericht op Messenger heb gemist. Van ene Andreas Hermann. Op 1 maart zegt hij het volgende: “Waren Sie heute im Zug von Brussel nach Aachen und haben aus Versehen meinen Rucksack mitgenommen? Bitte melden Sie sich schnell. Danke!

Hij hoopt dat ik zijn rugzak heb en hij heeft naar alle waarschijnlijkheid mijn rugzak. In mijn rugzak zaten ook allerlei paperassen, waaronder een ticket voor een voetbalwedstrijd tussen Queens Park Rangers en Derby County en daarop staat mijn naam vermeld. En zo moet hij mijn naam gevonden hebben en vervolgens de oproep geplaatst hebben op Messenger. En ik doe er dan meer dan een maand over om het bericht te lezen.

Gauw een reactie opgesteld via Messenger met vermelding van mijn telefoonnummer. Ik dacht er al aan om een reisje naar Aken te gaan maken om mijn rugzak op te gaan halen. Niet veel later werd ik gebeld. Uit Duitsland. Andreas Hermann aan de lijn. Hij had inderdaad mijn rugzak gevonden. Helaas had ik zijn rugzak niet. Die was inderdaad gestolen met laptop en al. Helaas kon ik hem daarmee niet blij maken. Hij was ook in Londen geweest en had in dezelfde trein gezeten, maar overgestapt in Brussel. In Aken bleek dus dat zijn rugzak was gestolen en in plaats daarvan vond hij mijn rugzak. Hij had gehoopt op een omwisseling, maar dit was niet het geval. Hij gaf aan dat hij mij inderdaad gevonden had door het voetbalticket, dat er geen powerbank in de rugzak zat en dat hij het op 2 maart had ingeleverd op het treinstation in Frankfurt bij Gevonden Voorwerpen. Ik heb hem hartelijk bedankt voor zijn belletje en ook voor het feit dat hij een bericht op Messenger heeft geplaatst.

Wat is er dan gebeurt? Klaarblijkelijk zitten er gewoon dieven aan boord van de Eurostar. Die dief heeft in of vlak voor Brussel mijn rugzak meegenomen, is vervolgens op de trein naar Aken gestapt, heeft mijn rugzak bekeken op waardevolle zaken, heeft de powerbank eruit gehaald en vervolgens mijn rugzak verwisselt met de rugzak van Andreas. Je zou zeggen, dat is toch wel kras. Je moet toch echt wel een kaartje hebben om op zo’n internationale trein te komen. Anders kom je er niet in. Zou er een dievengilde bestaan dat met een kaartje aan boord gaat om vervolgens eens rustig toe te slaan bij mensen die even van hun plaats gaan? Of is er ergens toch onvoldoende controle, zodat onverlaten, bijvoorbeeld in Lille of Brussel, gewoon de trein in kunnen gaan?

De volgende dag maar eens contact proberen op te nemen met de Duitse Spoorwegen. De website gaf al aan dat gevonden voorwerpen naar een week al afgevoerd worden naar een centraal punt in Wuppertal en dat deze na vier weken de zaak als afgerond beschouwd. We zijn al ruim over de vier weken, dus mogelijk kom ik wel te laat. De afdeling Gevonden Voorwerpen heeft wel een telefoonnummer, maar die mag je alleen vanuit Duitsland bellen. Hoe nu verder? Dan de NS maar even gebeld of zij een nummer weten. Dat wisten ze en vervolgens kreeg ik Gevonden Voorwerpen in Wuppertal aan de lijn. Ik moest wel eerst even registreren dat ik iets was verloren. En als ik dat had gedaan dan konden zij kijken of zij een item hadden wat hiermee correspondeert.

Zo gezegd zo gedaan en niet veel later kreeg ik de volgende melding: “We have found an item in the following category: Backpack. It was located either on Deutsche Bahn's premises/trains or on a train operated by another company. We assume that it is an item which you lost. It is registered under lost property number F2020/028301 and stored at the address named below. If it is not claimed after being stored for three weeks, the item is put up for sale at auction or destroyed. Please contact us using the details provided here as quickly as possible to ascertain proof of ownership and clarify how the item will be returned to you. You can collect the item in person only if you present your valid ID card or passport, or if the person you have authorised to do so (in writing) presents theirs. A processing fee is charged when we return an item of lost property.”

Mijn rugzak was dus gevonden. Een reisje naar Wuppertal als uitje was misschien wel leuk geweest, maar in deze coronatijd toch niet zo toepasselijk. Het kan natuurlijk ook opgestuurd worden. Dat kosten dan wel € 51. Dit bedrag heb ik maar snel betaald, alternatieven had ik natuurlijk niet.

 En zo arriveerde het pakketje met mijn rugzak op vrijdag 24 april, bijna twee maanden nadat ik deze was kwijtgeraakt. Wat zat er nog in de rugzak? En wat was er niet meer? De powerbank natuurlijk, dat had ik al verwacht, verder was het in Nederland gekochte boek over voetbalstadions er niet meer en ook het geld was weg, de stekkerdoos was er niet, de sokken misten en één van de twee blouses. De rest was er allemaal wel. Ik denk dat de dief in alle haast de echt waardevolle dingen uit de rugzak heeft gehaald, waarbij dan ook enkele minder belangrijke zaken ergens anders zijn achtergebleven. Of de dief had misschien nog een paar sokken nodig en is een liefhebben van een Nederlandstalig boek over voetbalstadions? Misschien vond de dief de blouse ook wel mooi, al was daar juist in Engeland een scheur in gekomen.

Moet ik nu nog gaan reageren richting verzekeringsmaatschappij? Als ik rekening houd met hun afschrijvingsmethodiek, maar ook met extra kosten die ik heb moeten maken voor het aanmaken van de bos sleutels en het laten opsturen van de rugzak, dan is dat in totaal ongeveer gelijk aan het bedrag dat ik heb ontvangen. Het lijkt me niet verstandig om een en ander te gaan melden bij de verzekeringsmaatschappij. Dit schept alleen maar verwarring met uiteindelijk als conclusie dat het per saldo eigenlijk al goed is afgehandeld.

Al met al blij dat ik uiteindelijk mijn rugzak met de meeste van mijn spulletjes heb teruggekregen. Ook fijn dat het er mensen zijn zoals Andreas Hermann. Minder fijn is het dat je je in de Eurostar het gevoel hebt dat je niet extra op je bagage hoeft te letten, omdat het de suggestie wekt van een veilige omgeving. Dit is helaas toch niet het geval.

Wat ik achteraf ook jammer vind is dat ik zowel in Amsterdam als in Brussel een melding heb gemaakt van een vermist voorwerp. En al die tijd was het voorwerp gewoon in Duitsland gevonden en zat daar in Wuppertal bij de afdeling Gevonden Voorwerpen op mij te wachten. Van enige Europese samenwerking is ook hier geen enkele sprake!