Dit weekend een bezoek gebracht aan het platteland. Zaterdagmiddag heb ik de bus naar Kabarore genomen. Kabarore ligt op bijna drie uren van Kigali in het noordoosten van het land. Ik ga op bezoek bij Neil, die daar in een huis woont met David en Sarah.
Onderweg heb ik geprobeerd het landschap goed in mij op te nemen. Met zegt dat Rwanda groen is, en dat is waar. Met zegt dat Rwanda dicht bevolkt is, en dan klopt ook. Het land is bijna overal gecultiveerd, als je buiten kijkt zie altijd wel huizen en altijd zie je wel mensen, die ergens lopen, fietsen, staan en gewoon ergens rondhangen. Hoe meer we naar het noordoosten gaan hoe minder heuvelachtig het wordt, maar echt plat wordt het niet.
Bij aankomst in Kabarore merk je meeteen al een andere sfeer dan in de hoofdstad. Het gaat er veel rustiger en gemoedelijker aan toe. Ik had meteen weer associaties met ons verblijf in Cambodja twee jaar geleden. De stoffige onverharde wegen met hun kuilen, de eenvoudige huizen, allerlei soorten van landbouw die er wordt bedreven, de kleine winkeltjes met hun beperkte assortiment. De mensen zijn echter wel wat gereserveerder dan in Cambodja, als je ze groet, dan groeten ze altijd wel met een glimlach terug, maar ze zoeken niet zo snel het eerste contact. De kinderen zijn wel anders, die komen op je af, willen graag contact en willen graag vooral hun Engels oefenen. Het voelde een beetje weer zoals in Cambodja.
Zondagochtend hebben Neal en ik een flinke wandeling gemaakt door de velden rondom het huis. Neal is een redelijk fervente vogelaar, dus hebben we onderweg menigmaal stil gestaan om een fraai exemplaar eens nader te bekijken. Het is gewoon ook heerlijk om lekker relaxt over de paadjes tussen de bananenplantages, de huizen van leem, de maïsvelden en het grasland van de koeien te lopen. Gevolgd door een aantal kinderen nemen we rustig de tijd voor onze wandeling. Op een gegeven moment zijn we onze eerste groep van kinderen kwijt, maar even later komen we weer nieuwe tegen, die dan vervolgens een hele poos met ons meelopen. Het voelt absoluut niet als vervelend dat ze zo met ons oplopen. Op een gegeven moment krijgen ze door dat wij op zoek zijn naar vogels, en beginnen ze ook te wijzen naar een door hun geziene vogel.
Zondagmiddag met de bus weer naar Kigali, de hoofdstad. Na bijna drie uren weer terug, terugkijkend op een heerlijk uitstapje naar het platteland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten