Ze zijn er. Dinsdagavond zijn Wilma en Marte aangekomen om de komende twee maanden samen met mij in het grote huis te komen wonen. Wij drieën hebben er zin in om er een mooie tijd van te maken.
Wij moeten allemaal nog een beetje wennen aan de nieuwe situatie en het grote lege huis. Het huis wordt zo langzamerhand een beetje voller en een beetje meer ingericht. Nog net op tijd is er een bed voor Marte gekomen, die ik zelf dinsdagavond nog in elkaar heb geschroefd, en gisteren zijn alsnog vier stoelen voor bij de eettafel afgeleverd. Dat vult de ruimtes al weer een beetje meer op.
De markt, de supermarkt en de kleine buurtwinkeltjes worden afgestruind voor allerlei zaken die het leven aangenamer kunnen maken. De betreft praktische zaken zoals een waterkoker, een bezem en een stoffer en blik. Maar ook mis je opeens zoiets als zout, peper, kruiden, rijst, pasta, aardappelen, olie, zaken die in een normaal reeds ingericht huis gewoon aanwezig zijn. Je begint een huishouden eigenlijk gewoon vanaf nul, en elke dag bedenk je weer dingen die wel handig zouden zijn. En elk van deze dingen worden dan op de weegschaal gelegd om te beoordelen of het waard is om ze aan te schaffen. De dagen vliegen dus om met het regelen van deze praktische zaken.
Wilma is al druk bezig om de ruimtes leuk in te richten. Marte’s kamer wordt echt al een gezellige kinderkamer. Een paar tekeningen aan de muur en twee hele mooie, lange slingers zorgen ervoor dat Marte zich er al echt thuis begint te voelen. En ook onze eet- en huiskamer worden al aangename plekken om te verblijven.
Gelukkig hebben we ook nog tijd voor gezellige dingen. Gisteravond zijn we uitgebreid uit gaan eten, een echt driegangendiner. Bij het restaurant was ook een speeltuin, dus Marte wil nog wel een keer terugkomen. In Rwanda duurt het bij een restaurant altijd best wel een tijdje voordat het bestelde op tafel komt te staan, het kan zo een uur duren, dus je moet gewoon een beetje geduld hebben. Als je drie gangen besteld, dan ben je ook zo drie uur onder de pannen. Marte vond het dan ook prachtig dat die speeltuin er was, maar ook dat er stopcontacten in de bomen zaten. Dat heb je in Nederland niet. Voor de verdere avonturen van Marte verwijs ik naar haar eigen website: http://marteopreis.waarbenjij.nu/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten