In het busje van Kimironko naar mijn werk probeer ik altijd zo veel mogelijk voorin te zitten. Daar zit je maar met zijn tweeën, dus niet zo opgepropt, en dan heb je ook nog de meeste beenruimte. Aangezien je daar met twee zit, kom je dan ook het snelst met iemand in gesprek. Geen lange gesprekken, maar korte, over waar je naar toegaat, vandaan komt en waar je mee bezig bent. Het zijn meestel jonge mannen, en na een paar maanden begint zich een patroon te ontwikkelen. Zo veel zijn er eind vorig jaar afgestudeerd – het schooljaar loopt van januari tot en met december – en na al die maanden nog steeds zonder werk. Velen zijn op zoek naar werk, het liefst bij een NGO, of anders bij een ministerie. Zo veel afgestudeerden zonder werk. Wat gaat er gebeuren als het er meer en meer worden?
Een poosje geleden zat ik in een bar te kijken naar een voetbalwedstrijd. In de pauze kwam iemand op mij af en vroeg: “Do you remember me?” Helaas, ik kon mij hem niet herinneren. Dan verteld hij me dat wij samen eens voorin een busje hadden gezeten. Aha, dacht ik, dat moet dan een van mijn gesprekspartners onderweg zijn geweest.
Een andere keer zet ik in het busje van mijn werk op weg naar huis. We waren bijna bij het eindpunt, dus de bus begon al wat leger te worden. Een medepassagier vroeg ook weer aan mij: “Do you remember me?” Ook deze keer moest ik het antwoord schuldig blijven. Hij bleek in hetzelfde gebouw te werken en hij was een keer langs geweest om handen te schudden. Ik wist het niet meer.
Mijn slappe excuus kan toch niet zo zijn dat ik moet terugvallen op de oude zegswijze dat ze allemaal zo op elkaar lijken, die ...........Feitelijk klopt daar ook helemaal niets van, dat zie ik ook wel. Nee, ik verweer maar het feit dat ik als muzungo natuurlijk heel erg opval en daardoor heel erg snel herkend wordt. En helemaal in deze maatschappij waar iedereen elkaar zo goed in de gaten houdt. Iemand sprak mij laatst aan dat zij mij gezien had in een bepaalde bar, haar had ik nog nooit eerder gezien. Volgens mij wordt elke stap van elke muzungo goed in de gaten gehouden!
Afgelopen umuganda heb ik tijdens het toekijken op het gemeenschapswerk gesproken met Emmanuel. Hij had we al eens gezien bij mijn werk, omdat hij bij het MININTER (Ministry of Internal Security) werkt en die zit in hetzelfde gebouw als waar ik werk. De politie en de gevangenissen vallen onder dit ministerie.
Gisteren kwam hij even langs om mij te begroeten. Hij vroeg ook: “Do you remember me?” Deze keer kon ik gelukkig bevestigend beantwoorden. Hij had wel heel iets anders aan dan het trainingspak van afgelopen zaterdag, maar ik herkende hem duidelijk. Eindelijk hoefde ik mij niet meer schuldig voelen dat ik nooit het antwoord wist op: “Do you remember me?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten