Inbraak

En toen was er ingebroken. Gelukkig niet bij mij, maar bij Ernest, mijn bewaker. Het is wel een beetje sneu dat er juist ingebroken wordt bij een bewaker en niet bij de bewoner. Zijn laptop is gestolen en hij is er behoorlijk van ondersteboven, en dat kan ik mij voorstellen. Als het mij zou zijn overkomen, dan zou ik het hetzelfde voelen.

Afgelopen woensdag is er tussen acht uur ’s ochtend en twee uur ’s middags een dief bij ons het terrein geweest. De kookspullen van Ernest staan allemaal buiten en de dief heeft met behulp van een keukenmes van Ernest een raampje opengewipt. Vervolgens moet hij de laptop, die vlak achter het raam in zijn kamer stond, door de tralies naar buiten hebben gebracht. Het gordijn voor het raam dat het zicht op de laptop ontnam heeft de dief niet kunnen weerhouden van zijn daad. Toen Ernest om twee uur ’s middags weer thuis kwam waren het open raam en het mes dat op de grond lag de stille getuigen van wat er die ochtend was gebeurd. Ook een paar sportschoenen van hem die buiten stonden zijn meegenomen. Van mij is niets ontvreemd.

’s Avonds heeft hij mij op de hoogte gebracht van wat er was gebeurd. Ernest was behoorlijk aangeslagen. Hij gaf aan dat zich niet veilig voelde in deze buurt, dat er teveel bandieten rondlopen. Hij gaf aan dat bij mij in de straat, vier huizen verderop, nog niet zo lang geleden een televisie was gestolen, toen de bewaker even naar de markt was voor een boodschap. Volgens hem moet het iemand uit de buurt zijn, die precies weet waar iedereen woont en goed in de gaten houdt wanneer er iemand thuis is of niet. Het incident was inmiddels al gemeld aan Fabrice, de Security Officer van onze wijk. Ernest belde ’s avonds nog een keer naar Fabrice om te vragen of hij al iets meer wist. Helaas niet!

Ernest was vooral bezorgd over hoe het verdere moest met school. Al zijn werk voor school stond op die laptop en dat was hij nu kwijt. En er was ook geen back-up. Aanstaande maandag ging de school weer echt beginnen en hij er twijfels over of hij nog wel zou toegelaten worden in sommige klassen. Vooral bij ‘computer science’ verwacht de docent dat elke student zijn eigen laptop meeneemt. Studenten zonder laptop zouden de klas wel eens niet toegelaten kunnen worden tot de les. In het verleden, toen hij nog geen laptop had, had de docent ook menigmaal aangegeven. Ernest is bang dat het volgende week ook weer gaat gebeuren.

De docent had toentertijd tegen hem gezegd dat zijn familie er maar voor moest zorgen dat hij in het bezit zou komen van een laptop. Ik vroeg door over zijn familie, of die dat ook hadden gedaan. Nee, de laptop had hij gekregen van iemand waarvoor hij als bewaker had gewerkt. En hij is wees, hij heeft geen familie meer.

Ernest begon te vertellen over zijn familie. Tijdens de genocide was hij vier jaar oud. Zijn moeder, die Tutsi is, en zijn jongere zusje zijn vermoord tijdens de genocide. Zijn vader, die Hutu is, is gestorven in de oorlog van 1994. Over zijn vader wilde of kon Ernest niet veel vertellen, maar mijn vermoeden is dat hij waarschijnlijk aan de verkeerde kant heeft gevochten. En sindsdien is Ernest dus wees.

Ernest leek mij dus echt een typisch geval van een slachtoffer van de genocide. Dus ik vroeg hem waarom hij geen steun kreeg, onder andere voor zijn studie, van FARG. Dat is een organisatie die heel veel geld krijgt van de Rwandese regering met als doel om weduwen en wezen die slachtoffer zijn van de genocide te ondersteunen. Ernest verklaarde dat hij hiervoor niet in aanmerking kwam omdat deze organisatie alleen maar Tutsi’s steunt, en omdat zijn vader Hutu is, wordt hij gezien als Hutu en dus krijgt hij geen steun. Ondanks de mooie woorden van de Rwandese regering dat alle mensen gezien worden als Rwandezen en dat er niet meer gedacht wordt in termen van Hutu’s en Tutsi’s, is de praktijk toch iets anders. De FARG heeft vast niet in haar doelstelling staan dat ze alleen Tutsi’s steunen, maar in de beleving van Ernest is dat wel het geval. Ik vond het verschrikkelijk om dit te horen  Ergens weet je wel dat de hogere kringen van de regering bestaat uit voornamelijk Tutsi’s en daar is misschien nog wel iets voor te zeggen, maar dat het onderscheid gemaakt wordt zijn elementair niveau komt dan toch nog als een schok.

Bij Ernest bracht ik in dat Paul Kagame toch hele goede dingen aan het doen was, onder andere met zijn beleid om geen onderscheid te maken tussen Hutu’s en Tutsi’s. Ernest reageerde hierop en zei iets over Paul Kagame, maar zijn stemgeluid werd zo zacht dat ik het niet meer kon verstaan. Laat staan de buren of de mensen op de straat, die minstens op zo’n tien meter van ons verwijderd zouden zijn, als ze er al waren. Het zal vast niet zo positief zijn geweest en dat laat maar zien hoe gevoelig het allemaal ligt.

Er kwam een deprimerend gevoel over mij heen. In de eerste plaats door die diefstal, maar bovenal door het verhaal van Ernest. Als dit de stand van zaken is in Rwanda, dan is dat heel verontrustend. Ernest was ook helemaal niet positief over Rwanda, het liefst zou hij weg willen uit dit land.

In de nacht van donderdag op vrijdag is er ingebroken bij mijn benedenburen, bij de dominee van de Apostles Church. Terwijl zijn gezin zat te slapen hebben dieven een gat in de muur gemaakt en zijn vervolgens naar binnengegaan en hebben een computer en een synthesizer meegenomen. Dit lijkt duidelijk een hele andere diefstal dan die van Ernest, maar is natuurlijk niet heel bemoedigend. Twee, drie diefstallen in zo’n kleine gebied, zo vlak achter elkaar. Ik had nog plannen opgevat om vrijdagavond de stad in te gaan, maar ik had er opeens niet zo’n in meer, veel te bang dat ik bij terugkomst zonder computer en camera zou zitten.

Het zorgeloze gaat er zo een beetje af. Als je het huis uitgaat en de computer en camera gaan niet mee, dan worden ze opgeborgen op een plek waar een dief in mijn gedachten niet zo snel zou zoeken, maar ja, ik weet niet of ik wel zo goed gedachten kan lezen. En ’s avonds ga ik ervoor zorgen dat alle kostbare spullen bij mij in de slaapkamer zijn.