Nyungwe

De weg van Butare naar Cyanugugu loopt midden door het Nyungwe Forest. Na een paar uur rijden van Kigali komen we plotseling aan in het bos. Opeens geen hordes mensen meer langs de kant van de weg, geen huizen meer en geen velden vol met maïs, bananen en andere cultivatie. Alleen maar bomen, alleen maar bos. Opeens is het allemaal anders. Dit is een heel ander stuk van Rwanda.

Het Nyungwe Forest is het laatst overgebleven oerwoud in de bergen in Afrika en herbergt vele soorten apen, volgens onze reisgids zijn het er dertien. De meeste apen zijn behoorlijk schuw en het bos is erg groot, dus alle soorten van het Nyungwe Forest zullen we niet zien.

Na een halfuur rijden in het bos, met alleen maar groen om je heen en de weg waarop we rijden, komen we de eerste apen tegen. Het zijn de L’Hoest monkeys. We stoppen onmiddellijk met autorijden en ook Marte is er weer helemaal bij. De apen gaan ondertussen gewoon door met wat ze aan het doen zijn, namelijk lekker eten. Dit zijn de apen die je het gemakkelijkst kunt zien. Ze houden ervan om te bivakkeren langs de kant van de weg. De eerste apen hebben we al gezien, en we zijn nog maar nauwelijks begonnen.

We rijden het bos door en nemen onze intrek in het guesthouse net buiten het park. Het bevindt zich midden tussen de theeplantages. Vlakbij het guesthouse is een kantoortje dat hoort bij het park, waarin we uitleg krijgen over wat er allemaal mogelijk is. Wij besluiten op de eerste dag een wandeling door het bos te maken, waarschijnlijk een van de kortere, en als we zin hebben ’s middag nog een. De dag erop zal ik alleen op een Chimpanzee Tracking gaan. Dan gaan we met een groep mensen echt op zoek naar deze apen. Het is niet toegestaan voor Marte om mee te doen aan deze zoektocht, dus blijven Wilma en Marte lekker bij het hotel.

De wandeling waar we met zijn drieën aan beginnen is de Igishigishigi Trail, en daar hoort de Canopy Walk bij. Onder leiding van Claude, onze gids, lopen wij met een klein groepje het bos in. We dalen behoorlijk en genieten ondertussen van het mooie uitzicht.

Net als Marte er een beetje genoeg van begint te krijgen, zien we in de verte een paar apen. Deze keer zijn het de Blue Monkeys. Eerst zie je ze in de verte lekkere bessen plukken boven in de boom, en vervolgens hebben ze er genoeg van en komen steeds dichterbij de plek waar wij staan. Ze springen van tak naar tak en vlakbij ons gaan ze op een dikke tak staan om vervolgens met een grote sprong naar de takken van de aangrenzende boom te springen. Een magnifiek gezicht. Marte kijkt ook haar ogen uit.

Nu een uurtje komen we aan bij de Canopy Walk. Dat is een 120 meter lange brug die tussen twee bergtoppen is gespannen. Je wandelt over deze brug hoog boven de toppen van de bomen beneden je in de vallei. Op zijn diepst is de vallei zo’n 90 meter onder je. Ik vond het best wel een beetje eng. Je weet dat er eigenlijk niets kan gebeuren met deze door USAID gefinancierde brug, maar toch voelt het een beetje ongemakkelijk. Maar het was wel een unieke ervaring. Marte had helemaal geen angst, zij vond het prachtig, voor haar was het was alsof het een attractie in een kinderspeelparadijs was.

Dan gaan we weer omhoog naar door het bos naar het bezoekerscentrum, de wandeling heeft in totaal iets meer dan twee uur geduurd. Marte rook op een gegeven moment de stal, ze ging voorop lopen en steeds harder en op een gegeven moment raakte ze zelfs uit het zicht. Claude moest het op een looppas zetten om haar bij te benen.

Na ons lunchpakketje met een banaan, gekookt ei en boterham met kaas te hebben verorbert hebben we ’s middags nog een wandeling van een uur gedaan, de Buhoro Trail. Eigenlijk hadden we die ook wel kunnen laten, Marte had er duidelijk helemaal geen zin meer in en het voegde niet veel toe aan de wandeling van de ochtend.

De volgende dag ben ik om vijf uur ’s ochtends vertrokken voor de Chimpanzee Tracking. Ik moest eerst meer dan een uur rijden, door de mist in het pikkedonker, om naar het Cyamudongo Forest te rijden. De is een klein bos dat ook bij Nyumgwe hoort, maar er wel een flink stuk vandaan ligt.

Om half zeven zijn we op de plek van vertrek en met flinke pas gaan we het bos in. Eerst een heel stuk vrij vlak, maar dan toch lichtelijk dalend. En voor we het weten zijn we bij de chimpansees. Hoog in een boom boven ons zijn ze duidelijk aanwezig. Maar voordat onze hele groep is gearriveerd zijn ze alweer luidkeels vetrokken. Dit was wel een zeer korte kennismaking met de apen.

Dus gaan we verder het bos in, steeds verder afdalend. We blijven een hele poos op een plek staan met uitzicht op een boom waar ze regelmatig fourageren. Maar helaas, ze komen niet en na twintig minuten gaan we weer verder. Af en toe hoor je dat typische geluid van de chimpansee: oe oe oe ah ah oe oe ah. Dus ze zijn er nog wel!

We staan een poosje stil op een pad. Onze gids heeft constant contact met de trackers, dat zijn de mensen die de hele tijd in het bos blijven om de apen te volgen. Ik zie een zwarte schim in de verte het pad oversteken. Even later kijk een seconde naar een kont van een chimpansee als hij op een klein bospad loopt. Maar dan weer een poos helemaal niks. Men zegt wel dat er een 50 % kans is dat je chimpansees ziet op de tocht die we nu maken, dus dit is het misschien dan wel.

We lopen weer verder. Plotseling worden we gemaand stil te zijn en zien de chimpansees hoog boven in een boom. We lopen door tot onder de boom en zien de apen wel zo’n 20 of 30 meter boven ons. Ze zijn bessen aan het eten en het zijn er ongeveer zeven. Het lijkt of ze ook geen last hebben van onze aanwezigheid, want ze gaan gewoon rustig door met hun bezigheden. Af en toe kunnen we maar een glimp van ze opvangen, want het is een vol bladerdek en ze zijn ver van ons verwijderd. Ik krijg een stijve nek van al het omhoog kijken. Soms hoor je even minuten niets en zie je ook geen beweging, blijkbaar rusten ze dan even. Plotseling komt er plotseling een straal naar beneden, ze moeten natuurlijk ook plassen. Gelukkig staat er niemand onder. Mooi om ze zo mee te maken.

Na een uur is de tijd op en moeten we weer terug. Wederom in looppas. Om tien uur zijn we terug op de plaats van vertrek.