zondag 30 januari 2011

Ernie Brandts

Ernie Brandts. Held van het Nederlands Elftal op WK van 1978. Ik heb hem de hand geschud! Beroemd omdat hij de enige speler is die tijdens het WK in een wedstrijd zowel een gewoon doelpunt als een eigen doelpunt heeft gemaakt (Nederland – Italië 2-1, 21 juni 1978).

Tegenwoordig is hij trainer van APR (Armée Patriotique Rwandaise), de belangrijkste club van Rwanda. Het is de club verbonden aan het leger en staat op dit moment soeverein aan kop van de competitie. Negen wedstrijden gespeeld, alles gewonnen. Dus Ernie doet het zeker niet slecht hier en zorgt toch weer voor een beetje vaderlandse trots in den vreemde.

Gisteren speelde APR tegen Club Africain (uit Tunis) in de voorronde van de Afrikaanse Champions League. Om 15.30 was de aftrap, en vlak voor aanvang was ik bij het stadion. Het was veel minder druk dan vorige week, dus het kaartjes kopen ging deze keer heel soepel. Wederom 2.000 Rwandese francs.

De wedstrijd begon een beetje rommelig. Ik zag Ernie staan, af en toe aanwijzingen gevend. Na 15 minuten een vrij trap voor de Tunesiërs, een muurtje wordt opgesteld, maar tevergeefs, want de bal verdwijnt over het muurtje in de hoek (0-1). Haast noodgedwongen gaan de Rwandezen beter voetballen, met een paar kansen en dan plots vlak voor rust een ziedend schot. Raak (1-1). Het stadion veert op en viert het doelpunt massaal. Helaas is de vreugde van korte duur, een uitbraak aan de andere kant, een houdbaar schot, maar een grabbelende keeper en dat betekent een ruststand van 1-2.


In de rust heb ik nog even flink van gedachten gewisseld met een tweetal supporters. Deze waren zeer kritisch over de verrichting tot nu toe en waren van mening dat ze niet het goede systeem speelden. Het moest 4-4-2 zijn in plaats van 3-5-2. En het lag vooral aan nummer 3, die speelde als een krant. Arme nummer 3.

Na de peptalk van Ernie in de rust ging APR door met hun spel van voor de rust. Veelvuldig in de aanval, met een paar goede kansen, eenmaal de lat en eenmaal de paal, het leek niet meer te gaan lukken. De Tunesiërs leken ook veel slimmer, bij het minste of geringste lagen ze op de grond en werden met de brancard van het veld afgedragen om dan weer heel snel, zo fris als een hoentje, het veld weer in te gaan. Goede acteurs! Maar dan, een handsbal in het strafschopgebied, de supporters roepen om een penalty, de scheidsrechter aarzelt, raadpleegt de grensrechter en legt hem toch op de stip. Gejuich, en wederom gejuich als de strafschop onberispelijk wordt gemaakt (2-2). Met nog tien minuten te spelen lijkt alles nog mogelijk, maar toch gebeurt er niet al te veel meer en eindigt de wedstrijd in een gelijkspel.


Na afloop ben ik naar de spelersuitgang gegaan. Eerst de spelers van Club Africain. Toen hun bus weg was, kwamen de spelers van APR en ook Ernie Brandts. Ik riep Ernie en hij keek op, ben op hem afgelopen, heb hem de hand geschud en gefeliciteerd met het gelijkspel. En hem succes gewenst met de return over twee weken in Tunis. Hij zei nog iets over de onzekere situatie in Tunis en stapte in een auto. De spelers namen plaats in de spelersbus.

Update: Op 4 maart heeft APR met 4-0 verloren van Club Africain. Het avontuur in de Champions League voor Ernie is dit jaar weer afgelopen.

1 opmerking:

  1. Hoi lief,

    Je moest er ver voor van huis, maar het is zo ver nu; eindelijk Bert en ... Ernie!

    X Wilma

    BeantwoordenVerwijderen