In Rwanda is 1 juli een vrije dag omdat ze dan vieren dat ze onafhankelijk zijn geworden van de Belgen op die datum in 1962. Dat is wel een vrije dag, maar daar wordt verder niet zo veel mee gedaan. Misschien volgend jaar wel, want dan is het 50 jaar geleden. Op 4 juli hebben we ook een vrije dag, omdat ze dan vieren dat de RPF op die datum Kigali heeft ingenomen in 1994 en dat markeert het einde van de genocide en het begin van het nieuwe tijdperk. Ter ere hiervan is er vandaag een groot evenement geweest in het Amahoro stadion met president Kagame, speeches, zang, dans en veel militairen. Wij waren er deze keer niet bij.
Sinds ik zonder uitnodiging op bezoek geweest ben bij de Britse ambassadeur in verband met de Royal Wedding heb ik bij sommige mensen een bepaald imago gekregen. Dat ik op elk feest verschijn, of ik nu uitgenodigd ben of niet. Vooral Daniel en Theo, de jongens van Paul en Nicole, zijn deze mening toegedaan. En ze hebben me dan ook uitgedaagd voor een volgende gatecrash en die kon ik natuurlijk niet laten liggen.
Zoals algemeen bekend is de datum 4 juli ook een heel belangrijke datum voor een ander land. Ter ere van hun nationale feestdag hielden de Amerikanen hier al op 30 juni hun festiviteiten. Maar de uitnodiging was natuurlijk alleen voor mensen met een Amerikaans paspoort. Daniel en Theo hebben mij al allerlei suggesties aan de hand gedaan wat ik moest doen om binnen te komen, onder andere door een poster van president Obama op mijn rug te plakken.
Het feest vond plaats op het terrein van de Amerikaanse ambassade en die is vlak bij mijn werk. Het zou beginnen om drie uur. Evan na drieën was ik bij de ingang en toen zag ik al een mededeling dat mobiele telefoons niet waren toegestaan. Om mijn kansen te vergroten dacht ik dat het beter was om deze niet bij mij te hebben. Dus gauw terug naar mijn werk om de telefoon er achter te laten en snel weer terug te gaan. Het was al iets drukker. Verschillende mensen stonden gereed om door een security poortje te gaan. Ik schoof aan bij een soort van rij, leegde mijn sleutels en portemonnee op een plastic bakje, en mocht even later door het poortje. En toen was ik binnen op het terrein, zonder ook maar mijn paspoort te laten zien. Het was weer gelukt. Gelijk met mij kwam Jennifer ook binnen, een van mijn Amerikaanse collega’s voor VSO en zij is dan ook mijn getuige voor de jongens dat ik echt binnen ben geweest.
Eenmaal binnen kreeg ik ook gelijk zo’n Amerikaans gevoel over me heen. Het was allemaal zo blij en positief. De belangrijkste activiteiten bestonden uit allerlei spelletje die gedaan konden worden en het mooie aan deze spelletjes was dat je altijd een prijs won, maakt niet uit hoe slecht je gooide met de bal, pijltje of ring. Voor een 1.000 Frw mochten we meedoen aan 15 spelletjes en zo kun je heel wat prijzen bemachtigen. Onder het genot van een echte Budweiser zijn wij er dan ook echt voor gegaan. Bij het balwerpen ging het zo goed dat ik zelfs een echte tijgerknuffel heb gewonnen.
Na zo’n twee uur helemaal ondergedompeld te zijn in de Amerikaanse sfeer was het tijd om afscheid te nemen. Ik moest naar het vliegveld om Wilma en Marte af te halen. De knuffel was natuurlijk voor Marte en dat was gelijk een schot in de roos, want binnen de kortste keren was dat al haar lievelingsknuffel. Met dank aan de Amerikanen!
Daniel en Theo hebben nu al weer een nieuwe uitdaging voor mij. Ik moet op bezoek gaan bij president Kagame.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten