Röntgenfoto’s en oranje wondertape

Eind november heb ik de Visoke beklommen, een van de vijf grote uitgebluste vulkanen in het noorden van Rwanda. Op de terugweg heb ik toen mijn enkel verstuikt, althans dat dacht ik. Na een week met mijn zogenaamd verstuikte enkel te hebben rondgelopen en tevens constaterend dat er geen sprake was van enige vooruitgang werd het toch zo langzamerhand eens tijd om een dokter te gaan bezoeken. De enkel was nog steeds enorm dik en ik had behoorlijk pijn bij het lopen.

Dus vervoegde ik mij bij de ‘Polyclinique du plateau’ aan de Boulevard de la revolution. Deze polikliniek staat bekend als een van de betere van het land en staat in het oude centrum van de stad. Geruchten gaan de ronde dat het dienstdoende gebouw tegen de vlakte moet omdat het niet voldoet aan de eis dat alle gebouwen in het centrum minstens vijf verdiepingen moet hebben. Maar voor mijn bezoek vormde dat nog geen belemmering. Ik meldde mij dus bij de balie van het gebouw wat maar uit een verdieping bestaat.

Na het invullen van wat paperassen was ik snel aan de beurt. De dienstdoende dokter, Pascal Kayiranga, was een man van weinig woorden, gewoon nog een van het oude stempel, maar waarschijnlijk ook omdat zijn Engels vrij beperkt was en omdat mijn Frans niet in de buurt zou komen van zijn Frans. Voor het maken van een röntgenfoto werd ik doorverwezen naar het ‘King Faisal Hospital’.

Ik ben ook maar gelijk naar toegegaan en ook daar was ik al snel weer aan de beurt. Mijn linkerbeen werd netjes in een bepaalde positie gelegd en vervolgens werden er verschillende opnamen gemaakt. Het verwerken van de opnames zou nog even duren, dus ik moest vervolgens maar even plaatsnemen in de wachtkamer. Na twee uurtjes gewacht te hebben in de wachtkamer zonder enig bericht te hebben gekregen vond ik het welletjes en ben ik eens navraag gaan doen. In een onbemand kioskje waar een heleboel enveloppen met inhoud waren neergelegd bleek er ook een te liggen met mijn naam erop. Die lag er dus al een poosje.

Ik kreeg de envelop mee en was benieuwd wat de inhoud zou zijn. Dat bleken twee enorme röntgenfoto’s van mijn enkel te zijn met een afmeting van 35 bij 43 centimeter. Daarnaast een briefje met de analyse: “L’examen demontre une discrete fracture non deplacee de l’extremite distale du perone avec oedeme des tissus mous. Ceci se voit bien sure la face.” Vrij vertaald is dit ongeveer het volgende: “Het onderzoek toont een discrete niet-verplaatste breuk van het distale uiteinde van de fibula met weke oedeem. Dit is duidelijk zichtbaar op het gezicht.” Ook was er een afschrift bijgevoegd dat de kosten van deze foto 8.000 Frw zijn geweest, gelukkig betaald door VSO.

Met de envelop op zak maar weer gauw terug naar de ‘Polyclinique du plateau’ om op audiëntie te gaan bij mijn behandelende arts. Zwijgzaam bekeek hij de foto’s en het briefje. Hij bleef een man van weinig woorden. Hij wees op een heel klein streepje bij de enkel op het kleinste bot van het onderbeen. Dat was de dader. In zijn ogen was een operatie niet nodig, alles zat nog op zijn plek en met de tijd zou alles weer gaan genezen. Ik was wel blij met de uitkomst, want nog een operatie in Rwanda leek mij niet zo’n handig idee. Ik kreeg een verwijsbriefje om naar de apotheek te gaan en daar wat crème en zwachtels op te halen.

Redelijk opgelucht ging ik weer huiswaarts. Misschien is de kwaliteit niet helemaal conform onze normen, maar qua snelheid van afhandeling kunnen wij in Nederland nog wel wat leren. Nog op dezelfde dag dat ik ben binnengelopen bij de polikliniek is er een röntgenfoto gemaakt en is de definitieve analyse vastgesteld.

In de loop van de tijd is het lopen langzamerhand beter gegaan en werd de enkel ook een stuk minder dik. In Uganda had ik op een gegeven moment wel even een kleine terugslag, want ik ging op een oneffen stuk wederom plotseling door mijn enkel. Maar dat was gelukkig een eenmalig incident.

Terug in Nederland was het echter nog steeds niet volledig hersteld. De huisarts heeft me doorverwezen naar de fysiotherapeut. Daar heeft Randy mij een poosje onder behandeling genomen met wat kneden tijdens een sessie en veel oefeningen thuis. Met als doel om de linkervoet sterker te maken. Dat is wel een beetje gelukt, al bleef de enkel nog steeds dikker dan normaal en was deze ook steeds niet pijnvrij. Met pijn bedoel ik ook geen enorme pijn, maar een lichte, dan geen belemmering vormt met het lopen, maar die je toch op zijn tijd weer voelt.

Na een poosje zo te zijn doorgegaan zonder veel progressie heeft Randy me doorverwezen naar Marieke om het eens met tape te proberen. De sessie bij haar bestond niet meer dan uit het aanbrengen van tape op en rond de enkel. Ik mocht een kleur kiezen en dat is oranje geworden. Tot mijn verbazing was na een weekje aan de onderkant van de enkel, waar tot nu toe de meeste pijn was, de pijn helemaal verdwenen. Aan de bovenkant van de enkel was de pijn er nog steeds wel. Ik vond het echter een wonder dat door middel van het aanbrengen van zo’n eenvoudig stukje tape om op een gedeelte helemaal pijnvrij te worden.

De aangebrachte tape heet in goed Nederlands ‘Medical Taping Concept’. De bijgevoegde folder zegt het volgende: “Medical Taping Concept is een van oorsprong Aziatische tapemethode, die niet alleen een stabiliserende werking heeft op gewrichten, maar tevens de spierfunctie en de bloeds- en lymfecirculatie stimuleert en ondersteunt.” Waarvan akte. Wat mij wel een beetje verontrustend voor het beroep van de fysiotherapeut lijkt is dat het aanbrengen van een tape veel meer effect heeft gehad dan het ouderwetse echte werk van de fysiotherapeut.

Inmiddels heb ik nog een paar sessies met tape gehad en ik had gehoopt dat ik compleet pijnvrij zou worden. Dat is helaas niet het geval. De laatste sessie is inmiddels geweest en met het latere aanbrengen van de tape was er niet meer zoveel progressie. De oranje tape was dus een wondermiddel tot op zekere hoogte.

De beide fysiotherapeuten hebben me gezegd dat het misschien wel een jaar kan duren voordat ik helemaal pijnvrij ga zijn en misschien ook wel niet helemaal. Ik wacht nog maar even verder af en hoop op een goede afloop. Anders heb ik altijd nog een niet zo’n fijn souvenir van het beklimmen van een vulkaan in Rwanda.