Iran blijft nog steeds de ploeg met de meeste paralympische titels
op haar naam. Ze hebben deze titel in totaal vijf keer behaald. In de jaren
1988 tot en met 2000 en in 2008. Bosnië had ook in 2004 al een keer gewonnen en
staat nu dus op twee titels. Zij zijn daarmee op gelijke hoogte gekomen als
Nederland, dat de eerste twee edities in 1980 en 1984 op haar naam heeft
geschreven.
En hoe ging het verder met Rwanda? Zij streden tegen de
nummer vijf uit de andere poule om de negende plaats. En zowaar, wat is er
gebeurd? Rwanda heeft deze laatste wedstrijd gewonnen tegen Marokko met maar
liefst 3-1. Rwanda is dus uiteindelijk toch niet als laatste geëindigd. Toen ik
kennis nam van deze uitslag had ik haast spijt dat ik niet nog een paar daagjes
langer ben gebleven in Londen. Dan had ik ook het zoet van de overwinning mogen
smaken.
Het is in ieder geval heel bemoedigend om zien dat het er op
lijkt dat Rwanda zoveel progressie heeft gemaakt. De eerste wedstrijden
verloren ze kansloos. In de loop van het toernooi zijn ze steeds beter gaan
spelen om zelfs te eindigen met een overwinning. Dat geeft moed voor de
toekomst. Vaak is gezegd dat ze dit toernooi als een leermoment moesten zien.
Dit is de eerste keer dat ze op zo’n groot toernooi present waren. Het team
heeft moeten wennen aan de entourage. Om zodoende over vier jaar in Rio de
Janeiro beter voor de dag te kunnen komen.
Dit klopt natuurlijk in theorie. De begeleiding moet in
stand worden gehouden en het team moet ook zo veel mogelijk bij elkaar blijven.
Goede nieuwe spelers moeten natuurlijk wel kunnen doorgroeien naar het eerste
team, maar de ervaren spelers moeten blijven om de opgedane expertise te kunnen
overdragen aan de nieuwelingen.
Maar dan de weerbarstige werkelijkheid. Daarvoor moeten
eerst even terug naar mei van dit jaar. On zich degelijk voor te bereiden is
het team van Rwanda op trainingsstage geweest in Nederland. De coach van het
team is een Nederlander, Pieter Karreman, en die zal wel wat geregeld hebben.
Helaas kwam ik er pas achter nadat ze al weer vertrokken waren, anders had ik
zeker een wedstrijd van hen bezocht.
In juni had ik nog contact met Simon, die werkt bij de NPC
(National Paralympic Committee) en zodoende een beetje op de hoogte. Blijkbaar
is de informatievoorziening ook maar beperkt, want hij kwam er pas achter dat
het team was vertrokken naar Nederland, op het moment dat Celestine niet op
zijn werk verscheen bij de NPC.
Maar bovenal gaf hij mij nog een pikant detail. Twee van de
spelers van het zitvolleybalteam waren in Nederland gebleven. Die zaten niet op
het vliegtuig om weer terug te keren naar Kigali. Volgen Simon waren dat niet
de meest belangrijke spelers, dus het team zou er niet te veel onder gaan
leiden.
Op dat moment waren ze nog niet illegaal in ons land, omdat
ze een visum hadden voor drie maanden. Dat visum was voor heel het Schengen
gebied, dus niet voor Engeland. Tijdens de paralympische spelen heb ik met
Simon nog eens gesproken over deze kwestie en naar zijn informatie zijn ze nog
steeds niet teruggekeerd in Rwanda. De drie maanden zijn inmiddels voorbij en
dat betekent dat ze nu illegaal in ons land zijn. Of misschien al doorgereisd
naar een ander Europees land.
In
mei waren 14 atleten op het trainingskamp in Nederland. Aan de Paralympische
Spelen deden 11 atleten mee, deze waren allemaal ook in Nederland. De volgende
drie atleten waren niet in Londen: Fidele Ntwawiha, Jean de Dieu Bisangwa en
Charles Ntagawa. Van deze drie zijn er dus twee achtergebleven in Nederland.Hoe zou het nu met hen gaan? Ze hebben natuurlijk geen geld en al helemaal niet om een enkeltje naar Kigali te kopen, als ze al naar huis willen. Asiel aanvragen zal volgens mij ook niet lukken, want Rwanda wordt gezien als een veilig land en het lijkt mij onwaarschijnlijk dat ze op politieke gronden achtergebleven zijn. Dat betekent dus een leven in de illegaliteit, verblijven bij familie en vrienden en hopen dat je niet tegen de lamp loopt. Met hun handicap zullen ze extra opvallen, maar misschien geeft hen dat toch nog een mogelijkheid om voor asiel in aanmerking te komen. Anders zullen ze toch, als ze ooit een tegen de lamp lopen, uiteindelijk op kosten van de Nederlandse staat met een enkele reis naar Kigali worden gestuurd.
Als iemand in Nederland misschien een keer aanloopt tegen Fidele Ntwawiha, Jean de Dieu Bisangwa of Charles Ntagawa, help ze dan op weg om de juiste keuze te maken.
Nu weer terug naar september. Helaas is aan het eind van dit
toernooi hetzelfde gebeurd als in Nederland. Wederom zijn weer twee spelers
niet op het vliegtuig gestapt dat het team weer naar huis heeft gebracht. James
Rutikanga en Eric Ngirinshuti zijn niet op komen dagen tijdens de
sluitingsceremonie en zijn sindsdien niet meer gesignaleerd. Uit voorzorg had
men hun paspoorten al ingenomen, deze twee lopen nu dus zonder
identiteitspapieren rond in London. In principe had men een visum van drie
maanden, dus met een paspoort had men officieel nog langer kunnen blijven. Nu
ze dit document niet hebben zijn ze nu dus al illegaal en wacht hen hetzelfde
lot als hun collega’s die achtergebleven zijn in Nederland.
Wat is de impact van deze actie? Ten eerste voor het team.
Dat mist vanaf nu twee belangrijke spelers. Nummer 2 en nummer 15 van het
Rwandese zitvolleybalteam gaan waarschijnlijk nooit meer meedoen. Ervaring die
in Londen is opgedaan is voor een gedeelte al weer teniet gedaan. Dat is zonde.
Maar ook voor het land is het geen goede zaak. Twee mensen
die overlopen naar een ander land, dat is geen goede reclame. Als twee mensen
die het relatief niet al te slecht hebben, ze zitten bij een nationaal team met
af en toe leuke reisjes naar het buitenland, er voor kiezen voor een onzeker
bestaan in een onbekend land, dan moet Rwanda wel een verschrikkelijk land
zijn.
Het kan ook nog gevolgen hebben voor toekomstige sporters.
Sportorganisaties gaan zich misschien wel nog een keer bedenken om een team of
een sporter naar het buitenland te sturen. De negatieve publiciteit voor een
eventuele vlucht van een sporter kon wel eens niet opwegen tegen het sportieve
gewin. Al met al een trieste zaak, dat twee sporters geen andere weg meer zagen
dan het land te ontvluchten.
En dat was het bericht in The New Times.Rwandan athletes defect
Eric Ngirinshuti.
TWO Rwandan athletes have joined multiple
Olympians, who went missing from the Olympic Village following the climax of
this year’s Olympic and Paralympic Games.
James Rutikanga
James Rutikanga and Eric Ngirinshuti, members of the
national sitting volleyball team went missing during the closing ceremony of
the Paralympic Games on September 9 at the Olympic stadium according to Chef de
Mission Celestin Nzeyimana.
“They went missing without their service passports. Efforts to find them have so far yielded nothing. We’re however, confident that they will be caught and maybe deported back since they don’t have any documents to prove their presence in London,” explained Nzeyimana.
On the same night, judokas and four officials from DR Congo vanished in London. Democratic Republic of Congo’s Cedric Mandembo, who lost his only judo match in 49 seconds to Russian Alexander Mikhaylin in the 100 kg category, disappeared after Sunday’s closing ceremony.
His judo coach Ibula Masengo, along with boxing trainer Blaise Bekwa, and Guy Nkita, the country’s technical director of athletics Guy Nkita have also left the Athletes.
The athletes are not breaking any British laws so far, as Olympic athletes are allowed to stay in the country until early November.
Other athletes who have escaped since the Olympic Games started in London on July 27 include; seven members of the Cameroon delegation, three from Sudan and one from Ethiopia. One of the athletes is known to have asked for asylum. But the whereabouts of the rest are a mystery.
If they have defected, they will join a long tradition of Olympic athletes who have used the Games as an opportunity to escape from their country of origin.
Authorities reported seven Olympic athletes from Cameroon disappeared, probably to claim asylum and escape from Cameroon’s economic conditions.
The first to disappear was a reserve goalkeeper for the women’s soccer team, Drusille Ngako. She vanished while her team-mates left for Coventry for their last match against New Zealand.
Days later, just before competing, swimmer Paul Ekane Edingue disappeared along with his personal belongings.
The last Cameroonians to disappear were the five boxers after their elimination from the Games: Thomas Essomba, Christian Donfack Adjoufack, Abdon Mewoli, Blaise Yepmou Mendouo and Serge Ambomo.
This one is believed to be the biggest defection in the history of the Games, but it is not the first time Cameroonian athletes disappeared during international competitions.
“They went missing without their service passports. Efforts to find them have so far yielded nothing. We’re however, confident that they will be caught and maybe deported back since they don’t have any documents to prove their presence in London,” explained Nzeyimana.
On the same night, judokas and four officials from DR Congo vanished in London. Democratic Republic of Congo’s Cedric Mandembo, who lost his only judo match in 49 seconds to Russian Alexander Mikhaylin in the 100 kg category, disappeared after Sunday’s closing ceremony.
His judo coach Ibula Masengo, along with boxing trainer Blaise Bekwa, and Guy Nkita, the country’s technical director of athletics Guy Nkita have also left the Athletes.
The athletes are not breaking any British laws so far, as Olympic athletes are allowed to stay in the country until early November.
Other athletes who have escaped since the Olympic Games started in London on July 27 include; seven members of the Cameroon delegation, three from Sudan and one from Ethiopia. One of the athletes is known to have asked for asylum. But the whereabouts of the rest are a mystery.
If they have defected, they will join a long tradition of Olympic athletes who have used the Games as an opportunity to escape from their country of origin.
Authorities reported seven Olympic athletes from Cameroon disappeared, probably to claim asylum and escape from Cameroon’s economic conditions.
The first to disappear was a reserve goalkeeper for the women’s soccer team, Drusille Ngako. She vanished while her team-mates left for Coventry for their last match against New Zealand.
Days later, just before competing, swimmer Paul Ekane Edingue disappeared along with his personal belongings.
The last Cameroonians to disappear were the five boxers after their elimination from the Games: Thomas Essomba, Christian Donfack Adjoufack, Abdon Mewoli, Blaise Yepmou Mendouo and Serge Ambomo.
This one is believed to be the biggest defection in the history of the Games, but it is not the first time Cameroonian athletes disappeared during international competitions.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten