In 2006 heeft Rwanda besloten om het gehele administratieve systeem te veranderen. Je hebt nu 5 provincies, 30 districten, 416 sectoren, 2.148 cellen en 14.837 umudugudu’s. De officiële reden voor de wijziging is de efficiëntie van het bestuur te vergroten en de bevolking meer zeggenschap te geven over lokale aangelegenheden.
Tot 2002 was Rwanda verdeeld in 12 prefectures, 154 communes, 1.545 secteurs en 9.176 cellules. Aan het hoofd van de commune stond de ‘bourgmestre’, benoemd door de president. De voertaal was toen nog duidelijk Frans. Tussen 2002 en 2006 heeft er nog een tussenfase bestaan van 12 provincies, 106 districten en een onbekend aantal gemeenten. Gezien het enorme aantal cellules tot 2002, was er toentertijd al sprake van een behoorlijke decentralisatie. Dat geeft een aanwijzing om de reden van wijziging in de structuur als arbitrair te benoemen.
De namen van de prefectures waren Butare, Gitarama, Cyangugu, Kibuye, Gisenyi, Ruhengeri, Byumba, Kibungo, Gikongoro, Kigali-Ville, Kigali-Rural en Umutara. Alle prefectures zijn vernoemd naar de grootste stad uit hun midden, behalve Umutara. Umutara is een apart geval, want deze is na de genocide gesticht door een groot gedeelte van toentertijd zeer grote Akagera park af te scheiden. Zodoende is ruimte gemaakt voor mensen die na de genocide wilden terugkeren naar Rwanda.
Bij het uitgeven van de namen voor de districten zijn bewust niet de namen genomen van de oude prefectures. Deze steden liggen nu een district met een andere naam. Maar het vreemde is nu dat het lijkt of de naam van de steden inmiddels ook aan het verdwijnen is. Cyangugu ligt bijvoorbeeld in het district Rusizi, en nu wordt steeds meer en meer de naam Cyangugu vervangen door Rusizi. Om de stad aan te duiden wordt, zeker in officiële documenten, tegenwoordig de nieuwe naam van het district gebruikt. In minder officiële zaken zoals busbestemmingen gaat het nog steeds om Cyangugu en Gisenyi.
Volgens sommige bronnen zou de echte reden van de wijziging zijn dat de oude structuur en de oude namen van de prefectures en communes te veel zou verwijzen naar wat er op die plekken is gebeurd tijdens de genocide. In de communes was het vaak de ‘bourgmestre’ die leiding gaf aan de gruweldaden tijdens de genocide.
Door een nieuwe indeling te maken en nieuwe namen te gebruiken is het mogelijk om een frisse start te maken, zonder meteen te moeten denken aan de genocide. Daar zit wat in, maar het doet denken aan geschiedvervalsing. En ik ook moet ook gelijk denken aan communistische praktijken. Chemnitz kreeg in de periode dat de DDR bestond de mooie naam van Karl-Marx-Stadt. Inmiddels is dat gelukkig hersteld, dus wie weet wat er in de toekomst nog kan gebeuren.
Het vervelende is dat je soms met mensen praat die nog met de oude benaming werken, en anderen gebruiken weer de nieuwe benaming. Ik ben een beetje ouderwets, dus ik gebruik liever de oude namen. Maar dat betekent wel dat ik nog even goed moet oefenen in het omdenken. Dus als iemand Huye zegt, is dat Butare. En Rubavu is Gisenyi. Musanze is Ruhengeri. Rusizi is Cyangugu. Karongi is Kibuye. Ngoma is Kibungo. Muhanga is Gitarama. Alleen voor Kigali wijzigt er natuurlijk niets, Kigali blijft Kigali.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten