Het fenomeen Idols en aanverwante programma’s is ook doorgedrongen op het Afrikaanse continent. Afgelopen maanden heeft dat hier een deel van de lokale bevolking aardig bezig gehouden, al zal dat zich beperken dat diegene die rijk genoeg is om in het bezit te zijn van een televisie. Als je niet in het bezit van een tv bent, dan gaat dat grotendeels langs je heen, dat geldt dus ook voor mij.
Hier in Rwanda heeft dit fenomeen de titel ‘Primus Guma Guma Superstar’ gekregen. Guma Guma betekent helemaal niets en is de kreet die bij Primus hoort. Het schijnt dat alle bekende artiesten van Rwanda hebben deelgenomen aan deze wedstrijd. Dus ook de Dream Boys en Dr. Claude. Dr. Claude kennen wij van de Nederlandse school waar Marte op heeft gezeten in het voorjaar. Dr. Claude is getrouwd met een Belgische en hun dochter zat toen bij Marte in de klas. Wij hebben een cd van hem in huis en Wilma heeft wel eens een lift van hem gekregen.
De winnaar van deze wedstrijd is echter ene Tom Close geworden. Ter afsluiting van het geheel was er op zaterdag 17 september een groot concert in het Amahoro stadion. Heel veel artiesten die hebben deelgenomen zouden er optreden vanaf vier uur met als apotheose de winnaar Tom Close en de speciale gast Sean Kingston. Dat dit evenement er zou komen is niet groots aangekondigd, maar het gonsde toch al een paar weken door de stad. Vlak voordat het werkelijk gaat plaatsvinden, kun je opeens wel wat posters en aankondigingen zien.
Om vier uur er zijn leek me nog iets te vroeg en op hetzelfde tijdstip was er ook nog gelegenheid om een stukje door Kigali te rennen met de Kigali Hash House Harriers. Klokslag vier uur begon er een enorme hoosbui, dat zorgde even voor uitstel, na een halfuurtje was echter het ergste voorbij, dus toen zijn we toch maar vetrokken. Het werd een modderig avontuur over glibberige paden, soms rennend, dan weer lopend, ondertussen in de verte begeleid door de klanken vanuit het Amahoro stadion. Daar had men zich in ieder geval niet laten afschrikken door de regen! Na afloop was er bier voor de dorst en een brochette voor de trek.
Vroeg in de avond, na een beetje te zijn opgedroogd, op naar het stadion. De regen was nog steeds niet opgehouden, dus maar snel een VIP kaartje voor 5.000 Frw gekocht, en stelling genomen in het overdekte gedeelte. Voor het podium was het publiek verdeeld in twee gedeeltes. Links voor het podium het goedkope gedeelte, waar iedereen behoorlijk opeengepakt stond. Rechts voor het podium het wat meer rustige VIP gedeelte. Verschillende artiesten kregen de gelegenheid om, begeleid door dezelfde band, hun optreden te doen. Ik denk zo’n twintig minuten per optreden en meestal had ik geen idee wie het waren. Alleen de Dream Boys herkende ik. De muziek leek allemaal wel een beetje op elkaar, niet heel slecht, maar ook niet heel opwindend. Het was een beetje dertien in een dozijn gevoel. Dr. Claude heb ik helaas gemist, al weet ik ook niet zeker of hij er wel heeft opgetreden.
De logistiek van zo’n evenement vraagt best wat extra aandacht en dan zie je wel wat dingen die opvallen. Politieagenten die de vol opeengepakte massa naar achteren proberen te duwen. Een flessenhals in de vorm aan smal trapje om van de tribune naar het benedenterrein te komen en weer terug. Politieagenten die zich geen raad weten met groeiende groep mensen die weer omhoog willen via het trapje, maar niet mogen, omdat ze het hebben afgesloten voor mensen die weer naar boven willen. In de drankentent op het benedenterrein is geen bier meer voorradig, terwijl het evenement nota bene gesponsord is door Primus, het grote biermerk van Rwanda. Ik zag de directeur van Bralirwa, Sven Piederiet, zenuwachtig rondlopen op het benedenterrein. Zou het daarom zijn?
Ik heb zojuist het boek ‘Congo’ van David van Reybroeck gelezen en dan kan je er niet aan ontkomen om een parallel te trekken. Primus is daar ook het grote merk, alleen heet de brouwerij nu Bralima, maar wel weer onderdeel van Heineken. Om het merk Primus optimaal te promoten, en om de concurrentie op achterstand te zetten, wordt het merk Primus verbonden met de grootste muzieksterren van het land En dat schijnt te werken. Nu lijkt het erop dat men dat in Rwanda dezelfde tactiek is gaan toepassen.
En dat Bralirwa er klaarblijkelijk nog wat andere praktijken op na houdt, heb ik uit andere bron vernomen. Skol is een concurrent die een plekje op de biermarkt van Rwanda wil veroveren. Bij een presentatie van die merk werd er beweerd dat er mensen zijn die een bezoekje brengen aan de verschillende bars in het land en als ze een koelkast vol met Skol zien staan, dat dan al deze flessen eruit worden gehaald en worden stukgeslagen. En vervolgens wordt de beschuldigende vinger in de richting van Bralirwa gewezen.
De avond nadert zijn einde. Eerst is er het optreden van Tom Close. Ik sta inmiddels op het benedenterrein. Als hij wordt aangekondigd, laten enkele mensen om mij heen een boegeroep horen. Klaarblijkelijk is hij niet voor iedereen de beoogde winnaar van de verkiezing. Hij zet een vrij goede show neer, dat door het merendeel van het publiek ook goed wordt ontvangen. Hij klonk wel als een terechte winnaar van de Primus Guma Guma Superstar.
Daarna komt de grote afsluiter Sean Kingston. Hij schijnt heel erg beroemd te zijn, en ik had wel eens van de naam gehoord, maar verder kon ik er niet veel bij bedenken. Hij had een show van bijna een uur, alleen maar begeleid door een assistent die de muziek op band opstartte en af en toe wat door de microfoon riep. Bij twee nummers had ik iets van een herkenning, en aantal nummers was best aardig, maar verder kon mij de muziek maar matig bekoren. Maar het merendeel van het publiek was wel enthousiast, en dat is natuurlijk het belangrijkste.
Om even over elf uur was het afgelopen. Buiten het stadion werd er ook nog vuurwerk afgestoken, een echte primeur in Rwanda. Het regende nog steeds, dus gauw op zoek naar een taxi-moto om mij naar huis te brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten