Peace Cup

Naast de reguliere voetbalcompetitie heb je hier natuurlijk ook een bekercompetitie. Die heet hier in Rwanda de Peace Cup. Nadat APR onder leiding van Ernie Brandts al de reguliere competitie met overmacht had gewonnen, vijftien punten voorsprong, was hij met zijn team ook van plan om deze Peace Cup te gaan winnen.

Twee weken geleden stond dit op de website van de voetbalbond:

PEACE CUP, 1/2 - 12/6/2011

Mukura VS v Police FC (Stade Amahoro, 15.30)

APR FC v AS Kigali (Stade Amahoro, 17.00)

Om half vier waren we dan ook bij het stadion. Omdat we nog kaartjes moesten kopen en daarna ook nog gefouilleerd werden, was het even na half vier voordat we binnen waren.

De eerste wedstrijd was al begonnen. Voor de zekerheid vroegen wij aan een omstander wat de stand was. Tot onze grote verbazing zijn hij dat het 4-0 was. Even later scoorde Police een doelpunt en toen was het dus 5-0. Het bleek dat de wedstrijd al om drie uur was begonnen. We hadden misschien ook logisch kunnen nadenken en kunnen bedenken dat als de eerste wedstrijd om half vier begint de tweede nooit om vijf uur kan beginnen. Het blijkt maar weer, tijd is een rekbaar begrip in Rwanda. Als iets om half vier begint, dan begint het of later, of eerder. Police domineerde de eerste helft en scoorde nog een doelpunt.

Na de rust bakte ook Police er niet veel meer van. Beide teams grossierden in fouten en het regende dan ook foutieve passes. Tot hun eigen verbazing scoorde Mukura toch nog een doelpunt en hun weinige fans hadden nu toch iets om voor te juichen. Het stadion was zeer matig gevuld, niet meer dan zo’n tweeduizend man, en de sfeer was behoorlijk gelaten. Met een eindstand van 6-1 is dat natuurlijk ook niet zo verrassend. Ondertussen waren de mannen van Ernie Brandts hun warming up aan het doen aan de zijkant.

Om vijf uur begon dat toch echt de wedstrijd van APR. Van begin af aan was dat een eenzijdige vertoning. APR domineerde de wedstrijd van begin tot eind en maakte zowel voor als na rust twee doelpunten. Ernie Brandts stond heel rustig als een veldheer zijn manschappen te aanschouwen. De 4-0 eindstand zorgde er dus voor dat we ons konden opmaken voor een finale tussen de politie (Police) en het leger (APR).

Net nadat de wedstrijd was afgelopen begon het keihard te regenen. Gelukkig vonden in een sporthal bij het stadion de amateurkampioenschappen boksen van Rwanda plaats. Daar heb ik de bui rustig afgewacht en heb voor het eerst in mijn leven live naar bokswedstrijden zitten kijken. Fascinerend om te zien dat zo’n evenement ook altijd weer van de foute blanke mannen kan aantrekken.

Vorige week stond dit op de website van de voetbalbond:

Umukino wa nyuma ndetse n'umwanya wa 3 muri Peace Cup bizahatanirwa kuri iki cyumweru tariki 19/6/2011 kuri Stade Amahoro.

Umwanya wa 3: AS Kigali v Mukura (15.00)

Final: Police FC v APR FC (17.00)

Dat leek in ieder geval een meer logisch tijdstip voor twee wedstrijden. Omdat de eerste wedstrijd niet zo interessant leek, hebben we het rustig aan gedaan en waren pas even na half vier in het stadion. Het scorebord stond nu wel aan en tot onze verbazing bleek de wedstrijd Police tegen APR al begonnen te zijn. Het was al acht minuten aan de gang en gelukkig was er in ieder geval nog niet gescoord. Het blijkt maar weer, tijd is een rekbaar begrip in Rwanda.

Het stadion was niet vol, maar wel goed gevuld. In het vak naast ons waren een heleboel politieagenten hun team luidruchtig aan het aanmoedigen. Aan de overkant was een heel vak legergroen gevuld. Er was goede, levendige sfeer in het stadion, aangevuld met vuvuzela’s en gezang.

Het was een nerveuze, maar wel boeiende wedstrijd. De twee teams waren duidelijk aan elkaar gewaagd. Af en toe werd er best goed gespeeld, maar er werden ook veel fouten gemaakt. Halverwege de eerste helft kwam APR op voorsprong, maar dat bracht geen rust in hun spel, in tegendeel, Police kwam veel beter in het spel en vlak voor rust maakten ze de gelijkmaker.

Na rust bleef de situatie hetzelfde. Van het vloeiende aanvalspel van APR in de eerste halve finale bleef niets over en het was dan ook Police die al snel in de tweede helft op een 2-1 voorsprong kwam. APR speelde niet goed, Ernie Brandts kon ook niet veel meer doen, en dan, waarschijnlijk omdat het moet, beginnen ze opeens beter te spelen. Het positiespel wordt beter, de passes komen aan en het regent kansen voor APR. Een doelpunt wordt afgekeurd, waarschijnlijk terecht. En APR gaat door, en dan, vijf minuten voor tijd scoren ze toch de 2-2.

Verlengingen, altijd leuk. Ernie Brandts roept zijn mannen bij elkaar en zal ongetwijfeld gezegd hebben dat ze gewoon moeten doorgaan. En dat doen ze. APR is heer en meester, Police heeft niets meer in te brengen. Hun overmacht leidde tot twee doelpunten, zodat de eindstand uiteindelijk 4-2 is geworden.

Vervolgens komt er nog een tweede wedstrijd, want nadat de aanhang van APR massaal over de balustrade is geklommen om de overwinning te vieren, komt de dienstdoende politie in actie om het veld weer te schonen. Deze keer wint de politie wel en worden alle fans via een zijingang het station uitgewerkt. Dat geeft de gelegenheid om de schaal te overhandigen aan het winnende team, die daarna hun overwinning nog even goed gaan vieren.

Na afloop bij het stadion wacht ik buiten nog even op Ernie Brandts. Als hij eraan komt feliciteer ik met de benauwde overwinning. Als analyse van de wedstrijd voegt hij eraan toe dat het weer hetzelfde liedje was, dat zijn spelers namelijk denken het wel even te gaan winnen en dat ze dan vergeten om goed voetbal te spelen. Ernie heeft zijn doel in Rwanda in ieder geval bereikt; hij heeft de dubbel gehaald.