En dan is het 5 juni, de dag dat je vele jaren terug geboren bent, en sindsdien is dat dus je verjaardag. Daar zit je dan in het verre Rwanda, zonder je geliefden om je heen, ja, dat valt nog niet mee. Ergens voelt het opeens eenzaam op zo’n dag, en dan ga je extra nadenken over wat je zult gaan doen.
Net zoals in Nederland is het natuurlijk net zo’n dag als alle andere. Het begint met de gebruikelijke ochtendrituelen. Opstaan, naar de keuken om water te koken met de waterkoker, de buitenlamp bij de poort uit te doen, het gekookte water van de vorige avond in de filter te doen, de afwas van avond ervoor opruimen, thee zetten met het gekookte water, en vervolgens de rest van het gekookte water gebruiken voor het scheren en wassen. Vervolgens aankleden, een boterham smeren en opeten, het kopje thee opdrinken. Daarna een kopje koffie zetten, tandenpoetsen en even relaxen met het vers gezette kopje koffie. Op werkdagen is het vaak mijn enige kopje koffie van de dag. Maar vandaag is het zondag, dus worden het er een paar meer.
De eerste actie van de dag wordt het opstarten van het internet. Ik heb donderdag in mijn postvakje gekeken of er nog verjaardagspost zou zijn en tot mijn teleurstelling was er maar een kaart. Misschien zijn er via de mail nog een paar felicitaties, gelukkig heb ik er toch nog drie per mail. Ik begrijp dat Wilma een hele actie op touw heeft gezet voor echte fysieke verjaardagskaarten en dat sommigen, ik noem geen namen, om wat voor reden ook, dat niet op tijd hebben gered en nu dus maar gauw even een felicitatie per mail hebben gedaan. Ik zal deze week nog een paar keer extra gaan kijken in mijn postvakje.
De rest van de ochtend breng ik door op de veranda. Ik hoor de vogels fluiten en voorbij vliegen. Het gezang van de kerkdienst beneden uit het dal komt in vlagen naar boven. Ik lees een nieuw boek over de geschiedenis van Rwanda. Het is: ‘We wish to inform you that tomorrow we will be killed with our families’ van Philip Gourevitch.
Het regenseizoen lijkt nu echt voorbij want het heeft al bijna twee weken niet meer geregend, dat is dus een goede gelegenheid om ’s middags naar het zwembad van Lapalice hotel te gaan. Een beetje zwemmen en verder lezen in het boek. Om vier weer naar huis voor een Skype afspraak met Wilma. Ondertussen ook nog drie telefonische felicitaties vanuit Nederland. En om zes ’s avonds naar de Chinees om samen met een aantal andere mensen die namens VSO in Kigali werken te gaan eten. Zo is de dag toch nog aardig gevuld.
En dan is het elf uur. De dag die verjaardag heet is bijna ten einde. Morgen weer vroeg op voor een nieuwe werkdag. Tijd om naar bed te gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten