Voetbalverhalen

1. Rwanda - Burundi 3-1

Op 26 maart 2011 was er een duel tussen Rwanda en Burundi. Dit in het kader van de groepswedstrijd in groep H in voorbereiding op Africa Cup of Nations dat begin volgend jaar gaat plaatsvinden in Gabon en Equatoriaal Guinee. Rwanda had tot nu al haar twee wedstrijden verloren. Om nog enige kans te maken op plaatsing moesten ze winnen. En hoe kan dat beter dan tegen aartsrivaal Burundi.

Voor Paul en mij leek dat een goede aanleiding voor een voetbalwedstrijd. Dus op naar het Regional Stadium, helemaal aan het andere eind van de stad. Een kaartje kopen voor 2.000 Frw was niet zo moeilijk. Maar toen begon de ellende. Om het stadion binnen te komen moest je via een brede trap omhoog. Deze trap stond al grotendeels gevuld met mensen. Bovenaan de trap was er controle. Niet alleen op de kaartjes, maar ook fysiek, of je geen dingen mee zou nemen in het stadion die men niet op prijs zou stellen. Dat moest vast grondig geschieden, want er was bijna geen beweging in de rij. Van beneden af begonnen er mensen onrustig te worden. Er werd flink geduwd. Als vee stonden we opeengestapeld. Na een halfuur waren niets verder gekomen en de wedstrijd was intussen al begonnen. Het publiek werd onrustig. Het begon een beetje angstig te worden. Je kent de verhalen van opeengepakte massa’s waarbij het uit de hand is gelopen. Nog meer duwwerk. Nee, dit was niet leuk meer, we zijn er uitgestapt en weer naar beneden gegaan. Het voelde als een hele opluchting.

Vervolgens zijn we het gaan proberen bij de VIP tribune. Daar was het heel rustig en we zouden ook gaarne bereid zijn geweest om een nieuw en duurder kaartje van 5.000 Frw te kopen, maar we moesten wel onze mobiele telefoon achter laten bij de kaartjescontroleur. Dat ging ons iets te ver. Achteraf hoorden we dat Paul Kagame ook onder de toeschouwers was en als hij in het stadion zit, dan er dan geen mobiele telefoons in de buurt mogen zijn. Dit omdat men bang is dat deze telefoons als ontstekingsmechanisme zouden kunnen dienen voor ontploffende bommen. Volgens mij hebben ze hier iets te vaak naar Amerikaanse series als 24 met Jack Bauer zitten kijken!

Dit leek dus op een behoorlijk mislukte expeditie naar het eind van de stad. Gelukkig kon ik mij herinneren dat in de plaatselijke bar ‘La pirogue’ aangekondigd stond dat ze daar de wedstrijd zouden tonen. Dus gauw op weg om daar de tweede helft te kijken. We waren mooi op tijd voor de tweede helft, de Primus was besteld en we keken naar het scherm. We zagen echter Lionel Messi en die speelt toch echt niet bij Rwanda of Burundi. Dit was ook nog niet eens live, een opgewarmde oude prak van de vorige week. Wat was dit nu weer! Echt duidelijk werd het niet waarom ze niet de aangekondigde wedstrijd uitzonden. Maar dan is Messi met zijn Barcelona klaar en dan beginnen we nu met de wedstrijd Engeland tegen Wales. Deze wordt vervolgens live uitgezonden. Men vond het blijkbaar interessanter om naar een wedstrijd van Engeland te kijken in plaats van een wedstrijd van het eigen land. Vreemd!

2. Brazilië - Nederland 0-0

Bijna elke bar, café of restaurant heeft een televisie, of zelfs meerdere televisies, in combinatie met een satellietverbinding. Via deze verbinding kan er dan naar sport gekeken worden, meestal voetbal, maar nu in deze voetballoze periode wordt er ook wel eens iets anders uitgezonden. Dus zat ik op vrijdagavond naar de wedstrijd tussen Federer en Djokovic te kijken op de French Open. Ik wilde eigenlijk al wel naar huis gaan, maar dit was een toch zodanig interessante partij dat ik bleef hangen tot het eind.

De wedstrijd werd uitgezonden via SuperSport, de grote satellietzender uit Zuid Afrika. Tussen de wedstrijd door zag ik dat er reclame gemaakt werd voor de vriendschappelijke wedstrijd tussen Brazilië en Nederland. Die moet ik zien, dacht ik, als ik een kans heb om een wedstrijd te zien van Nederland, dan is het nu.

Op zaterdagavond op de juiste tijd naar ‘La Pirogue’. Het was daar uitgestorven, twee jongens zaten naar het voetbal te kijken. Ik vroeg of ze mijn wedstrijd ook hadden, maar helaas, die wedstrijd was op SuperSport4 en die zat niet in hun pakket.

Maar de manager wist wel raad. Hij wist nog wel een bar waar ze deze wedstrijd misschien wel hadden. We gingen naar een bar even verderop. Deze bar, Nijama Choma, met een binnen en een buitengedeelte, was behoorlijk gevuld, met heel veel mannen en een paar “gevaarlijke” vrouwen, dat kon je wel zien. De zender stond op Griekenland – Malta, maar ik zag geen Griek of Maltees in de zaal, dus zonder veel protest is de zender op Brazilië – Nederland gezet. Intussen was de wedstrijd al een kwartiertje bezig, maar er was nog niet gescoord. Het geluid van de televisie was niet aan, dus dat moest ik missen, maar dat werd volledig gecompenseerd door de luide Afrikaanse muziek die ondertussen werd gedraaid. Mijn buurman kreeg ook ondertussen interesse in de wedstrijd, vooral toen bleek dat hij een heleboel spelers kende uit de Engelse competitie. Maar op een gegeven moment zag ik een Nederlander in beeld met de naam Strootman en dat is wel een beetje een vervreemdend moment. Wie is Strootman? Nooit van gehoord. Hoe komt die in het Nederlands elftal? Is hij misschien stiekem meegereisd met elftal en vervolgens het veld opgelopen?

Ondanks een paar goede kansen van Nederland voor de rust bleef het 0-0. Geen geweldige wedstrijd, maar wel leuk om zo mee te maken.