Paralympics - deel 3 (Rwanda - Iran)

Voor 30 augustus stond de eerste wedstrijd van het zitvolleybalteam van Rwanda op het programma. Die zou pas om negen uur ’s avonds zijn, dus ik had nog een flinke dag voor de boeg.

Voor vandaag had ik afgesproken met Alan en Simon, mijn beide huisgenoten in Rwanda in de laatste paar maanden van mijn verblijf. Eerst zou ik Alen ontmoeten, en later op de dag Simon. Alan woont in Abergavenny, Wales en zou per bus naar Londen komen. Aangezien hij op Victoria station zou aankomen, hebben we afgesproken om daar te ontmoeten.

Zo halverwege de ochtend heb ik gezorgd dat ik aanwezig was op het station en heb mijn intrek genomen in een van de vele hippe koffietentjes die er in de buurt te vinden zijn. In heel Londen is het vergeven van de koffiezaken waar latte’s, ristretto’s, cappuccino’s en nog veel wordt geschonken. De een nog zogenaamd Italiaanser en hipper dan de ander. Mijn keuze viel dit keer op Caffé Ritazza. Dat bleek dus een hele keten te zijn, want via sms bleek Alan opeens in een andere Caffé Ritazza te zitten. Caffé Ritazza is wereldomvattend, want het heeft vestigingen in 22 landen. Ondanks de Italiaanse naam zit Italië daar natuurlijk niet bij. Nederland trouwens ook niet. Het locatieprobleem was echter gauw opgelost en zo konden we elkaar ontmoeten, een weerzien na ongeveer acht maanden.

Onder het genot van een lekker kopje koffie hebben we elkaar bijgepraat over van alles en nog wat. Over de maanden in Rwanda na mijn vertrek, alle nieuwtjes over nieuwe huisgenoot Eric, wat Simon allemaal aan het uitspoken was en al onze bezigheden sinds januari 2012.

Alan had zich niet helemaal verdiept in het programma van die dag, want hij zou om negen uur ’s avonds weer terug gaan naar Abergavenny, juist het moment waarop het zitvolleybalteam zou beginnen. Dan maar wat andere sporten gaan bekijken in de ExCeL arena.

Voor deze dag was ik in het bezit van twee kaartjes. Het eerste was een kaartje voor toegang tot de ExCeL arena, met de mogelijkheid om wedstrijden te bezoeken als er plaats was. De tweede was een echt kaartje voor de zitvolleybalwedstrijden van die avond, maar ook met de mogelijkheid om andere wedstrijden te bezoeken, wederom als er plaats was. Het mooie van deze kaartjes was dat er een kaartje voor de metro bij inbegrepen was. Een relatief groot gedeelte van het kaartje van £ 10 of £ 15 had je er alleen al uit voor het gebruik maken van de metro. Dat had anders minstens £ 7,70 gekost.

Ik kon dus mijn eerste kaartje aan Alan geven. Via de metro gingen we op weg naar de ExCeL arena. Deze bevindt zich in het oosten van de stad en is nog een flink eind van het centrum, meer dan een half uur reizen. Het laatste gedeelte is allang niet meer ondergronds en gaat langs een gedeelte van Londen, dat op zijn zachts gezegd niet bijzonder is. Eigenlijk gewoon lelijk. Lelijke vervallen industrie, onappetijtelijke nieuwbouw en niet onderhouden braakliggend terrein. Geen reclameplaatje voor de stad.

Bij het station met de naam Custom House moesten we er uit. Dan nog een hele wandeling slalommend langs allerlei hekwerken en een overdaad aan vrijwilligers, zeer vriendelijk overigens, die je de weg wezen op een weg waar je eigenlijk niet veel keus had. Uitmondend in een controle die niet zo misstaan op een luchthaven. De broekriem moest af en een flesje water mocht niet mee naar binnen.

We waren aangekomen in het complex met verschillende zaken. In elk van die zalen zouden diverse wedstrijden plaatsvinden. We konden kiezen uit tafeltennis, judo of powerliften. Op de een of ander manier was er een enorme belangstelling voor powerliften, waarschijnlijk veroorzaak door Britse deelname, dus werd het eerst tafeltennis en daarna judo. Het onderdeel judo was voor ‘visualy impaired’. Wat opviel dat de ene duidelijk wat slechtziender dan de ander, dat leek mij niet geheel eerlijk. Waarom niet alle deelnemers een blinddoek voorgedaan, zodat de omstandigheden voor ieder gelijk waren? Maar afgezien daarvan verschilde het niet veel van het ‘echte’ judo. Een paar leuke wedstrijden gezien en verder bijgepraat met Alan.

 

Aan het begin van de avond moest Alan weer huiswaarts. Daarop heb ik mij vervoegd bij de zaal waar het zitvolleybal was en heb daar het staartje van de wedstrijd tussen Marokko en Egypte mogen aanschouwen. Simon zou pas arriveren als de wedstrijd zou beginnen. Hij woont nog steeds in Rwanda, werkt namens VSO bij NPC (National Paralympic Committee) en is als begeleider van het team meegekomen naar Londen. Hij heeft de gelegenheid te baat genomen om zijn Rwandese vriendin Clema mee te nemen, om haar Engeland en Londen te laten zien.

Vlak voor de wedstrijd zou beginnen zag ik hen op de tribune voor genodigden en ander belangrijke mensen plaatnemen met een enorme vlag van Rwanda. Vanaf mijn kant zwaaide ik met mijn kleine Rwandese vlaggetje. Contact!

Even voor negenen kwamen beide teams de zaal binnen. Het Rwandese team bestond uit 11 personen en stond onder leiding van de Nederlandse coach Peter Karreman. Tijdens het inspelen leken de verschillen al enorm tussen de fragiel ogende spelers van Rwanda en sterke spieren van de paralympisch kampioen van vier jaar geleden.

Om negen uur stipt begon de wedstrijd en het leek wel of de spelers van Rwanda nog even moesten wenen aan de situatie, want voordat we er erg in hadden was het al 6-0 voor Iran. Ik heb flink staan zwaaien met m’n vlaggetje en ze toegejuicht bij elk punt. Het was wel heel duidelijk dat ze een maatje te klein waren voor Iran. Dit was hun eerste wedstrijd op zo’n hoog niveau en binnen de kortste keren was de eerste set ook afgelopen: 25-11.

De tweede set ging niet veel beter, Iran had al twaalf punten gescoord voordat Rwanda op het scorebord kwam. De Rwandese spelers waren gewoon te veel onder de indruk van de gehele entourage. Ze kwamen zeer gespannen over. Het was wel logisch dat ze gingen verliezen van Iran, maar in de tweede set ging ook wel heel veel verkeerd. De setstand was dan ook niet voor niets 25-6.

 

In de derde set leek het even wat beter te gaan. Ze maakten een paar punten in het begin zodat de hatelijk nul niet te lang op het scorebord bleef staan. Maar vervolgens zakte het weer behoorlijk in elkaar en eindigde het in 25-8.

De eerste wedstrijd van Rwanda was afgelopen. Het was gelijk een hele vuurdoop, zo voor het eerst optreden op zo’n groot podium als de Paralympische Spelen. We moeten het maar zien als een leerschool en dan kan het alleen maar beter gaan.

Wat wel jammer was dat de zaal nog niet voor de helft gevuld was. Onbegrijpelijk dat tot voor een paar dagen voor aanvang van de wedstrijd het onmogelijk was om een kaartje te kopen. Het leek of het helemaal uitverkocht was. Waarschijnlijk was het ergens gereserveerd voor vrienden van de Olympische en Paralympische gedachte, die er uiteindelijk geen gebruik hebben gemaakt met als resultaat dat ze alsnog vrij kwamen een paar dagen voor aanvang van de wedstrijd. Jammer dat dat zo schijnt te moeten gaan.
Na afloop heb ik mij vervoegd bij Simon en Clema om samen nog iets te gaan drinken. Aangezien we alle drie niet echt bekend zijn in Londen, koste het best nog wat moeite om iets te vinden in deze omgeving. Uiteindelijk kwamen we toch weer terecht in een modern aandoend café in het winkelcentrum van Westford Stratford City. Het was zo modern dat je er geen Engels biertje kon krijgen, het was Heineken, Amstel of een of ander vaag Italiaans biertje. Dus zat ik in Londen nu voor de tweede avond in successie aan de Heineken, is dat niet vreemd? Maar verder was het goed om Simon en Clema weer te ontmoeten, ook weer een weerzien na ongeveer acht maanden.

Om half uur voor de sluitingstijd van twaalf uur werd de muziek uitgezet, het licht aangedaan en op niet al te vriendelijke manier gemaand om ons bier op te drinken en te vertrekken. We waren het er allemaal over eens. Qua service kon je beter in Rwanda zijn. Daar hoefde je het bier niet aan de bar te bestellen, daar werd het naar je toegebracht. Bovendien hadden ze daar geen sluitingstijd. Een klant zou daar nooit gemaand worden om zijn bier op te drinken. Zolang het vocht nog in het glas of de fles was, was je daar als klant nog koning!