Paralympics - deel 2 (Holland House)

Op 29 augustus  ben ik met de trein naar Londen gereisd. Eerst van Utrecht naar Rotterdam, vervolgens van Rotterdam naar Brussel en tenslotte van Brussel naar Londen.

De reis ging voorspoedig. De trein die uit Rotterdam vertrok was bomvol, maar gelukkig had ik nog een zitplaatsje. In Antwerpen ging bijna iedereen de trein uit. Gelet op het publiek leek het mij dat ze bijna allemaal van plan waren om eens lekker te dagje te gaan shoppen en stappen in deze Belgische havenplaats.

In Brussel had ik nog wel enige moeite om de terminal voor de Eurostar te vinden. Toen ik het eenmaal gevonden had, was het net of ik in een andere wereld was terechtgekomen.  De overgang van het rommelige treinstation naar de ruimtes van Eurostar had niet groter kunnen zijn. Deze had alles van een vliegveld, met de paspoortcontrole, de bagagecontrole en de steriele ruimte waar je op het vervolg van de reis mocht gaan wachten.

In wachtruimte had ik ruim een uur voordat de Eurostar zou vertrekken naar Londen. Van Wilma had ik wat reisliteratuur voor onderweg gekregen, dus ik zat rustig te bladeren in mijn Voetbal International. Dat was reden voor een Koreaan, woonachtig in Canada, om mij aan te schieten. Gezien het blad wat ik aan het lezen was, dacht hij vast van doen te hebben met een ingewijde. Hij vroeg mij of ik wist waar het stadion was van Queens Park Rangers (QPR). Hij was fan van deze club en wilde graag een shirt kopen, zodat hij dat aan kon doen bij de wedstrijd van zaterdag als QPR op bezoek zou gaan bij Manchester City. We raakten een beetje aan de praat. Hij was een hele grote fan van Engels voetbal en van QPR in het bijzonder, omdat daar een Koreaan speelde. Elk jaar kwam hij wel een keer een week naar Engeland om daar naar wedstrijden te gaan kijken. Eens te meer werd me duidelijk hoe wereldomvattend de impact van het Engelse clubvoetbal is. Ik kon hem trouwens niet verblijden met het adres van QPR.

Zo rond een uur ’s middags kon ik aan boord gaan van de trein en deze zou dan na ruim twee uur aankomen in Londen. Deze reis zou voor mij ook een vette primeur bevatten. Voor het eerst onder Het Kanaal door. Via de Kanaaltunnel. Of de Chunnel, volgens de Engelsen! Deze doortocht onder Het Kanaal is eigenlijk behoorlijk saai. Van kust of zee is helemaal niets te bekennen. In Frankrijk schiet je op een gegeven moment een tunnel in om er een halfuur later in Engeland weer uit te komen. Wel een heel ander weer. Op het vasteland was het nog mooi zonnig weer, op het eiland nat en druilerig. Helemaal in overeenstemming met de verwachtingen!

Na aangekomen te zijn op St Pancras ben ik zo snel mogelijk doorgegaan naar het European Hotel. Snel ingecheckt, inderdaad een behoorlijk klein kamertje. Net genoeg plek voor een bed, een douche met wc, een klein kastje en een televisie. En het zag er ook allemaal wat versleten uit, maar je, ik heb overnachting en dat is het belangrijkste.

 

De taak voor de rest van de middag was om de kaartjes voor de twee wedstrijden op te halen bij een centraal punt in Londen. Met de metro kon ik er komen voor een kaartje van zeven pond. Zonder problemen heb ik de kaartjes opgehaald en vervolgens heb ik nog wat rondgelopen in de omgeving. Zodoende de eerste toeristische knallers al gezien: Downing Street 10, Big Ben, Houses of Parliament en de Westminister Abbey. Deze wandeling zorgde al voor een eerst cultuurschok. Het is allemaal zo toeristisch, zo niet echt, alsof ik door een soort museum heen liep.

 

Gelukkig was er op het Parliament Square nog een afwijkend kunstwerk met waarschijnlijk de vlaggen van alle landen die meegedaan hebben aan de Olympische en Paralympische Spelen. Na enig zoeken kon ik de Nederlandse vlag ook ontdekken. En die van Rwanda!

 

Ik had nog geen programma voor de avond, maar de beste invulling ervan leek me wel om de openingsceremonie in het Holland House te gaan bekijken. Zo veel over gehoord, nu eindelijk de gelegenheid om het mee te maken. Bij de Olympische Spelen heet dit fenomeen Holland Heineken House, maar om onverklaarbare redenen is hier het middelste woord weggelaten. Wil Heineken niets te maken hebben met gehandicapten?

Dit Holland House zou zich moeten bevinden in  het winkelcentrum met de naam Westfield Stratford City. Wat betreft metro bleek zich dit juist buiten de eerste zones te bevinden, dus eigenlijk had ik een nieuw kaartje moeten kopen. De dienstdoende loketbediende was zo vriendelijk om mijn oude kaartje van £ 7 tegen bijbetaling in te wisselen voor een nieuwe van £ 7,70. Dat noem ik service!

Dat Westfield Stratford City winkelcentrum zorgde voor een volgende cultuurschok. Het geheel was echt een op Amerikaanse leest gemaakt product. Het voelde zo onecht, zo plastic, zo kunstmatig aan dat het vervreemdend voelde om er rond te lopen. Hier voelde ik me niet thuis. Alles gericht op consumptie, dure consumptie. Dit is al heel iets anders dan het winkelaanbod met Utrecht, laat staan dat van Rwanda.

Op de vierde verdieping zou het Holland House moeten zijn. Richting parkeerdek kwam ik bij een balie met mensen uitgedost in het oranje. Dit was de goede plek. Met mijn Nederlandse paspoort kon ik het parkeerdek oplopen. Het Holland House is open voor Nederlanders, en ze mogen buitenlandse introducés meenemen.

Op het eind van een verlaten parkeerdek, achter een omheining bevond zich dan het Heineken House.  Daar bevond zich een enorme tent waarin het feestgedruis zou moeten plaatsvinden. Er werd natuurlijk Heineken geschonken, tegen een belachelijk hoge prijs, en er waren veel, heel veel mensen in oranje. Zo’n hele massa in oranje heeft iets van trots, van een nationaal gevoel, maar het heeft ook wel iets treurigs. Zo uitgedost in oranje te gaan kijken naar een openingsceremonie op televisie. Het voelde ook wel vervreemdend om midden in Londen in zo’n Nederlandse enclave te belanden.

De Nederlandse atleten in het defilé werden natuurlijk met gejuich begroet. Die van Rwanda begrijpelijkerwijs niet. Maar ik heb ze wel gezien en herkende Celestine, hij werkt bij het National Paralympic Committee (NPC) van Rwanda.  Ruim voor afloop vond ik het tijd om weer naar mijn hotel te gaan. Ik had nog een drukke week voor de boeg.

Dit was alvast een bijzondere dag met twee vette primeurs. Ik ben onder Het Kanaal doorgegaan en ik heb een bezoek gebracht aan het Holland House!