Simon zei dat hij voorafgaand aan deze wedstrijd afgesproken had met een aantal andere mensen die namens VSO in Rwanda gewerkt hadden. Of ik mij daarbij wilde aansluiten. Dat leek me wel een goed idee, dus zo rond half twaalf heb ik mij het gezelschap gevoegd dat was samengekomen bij een bar vlak bij het metrostation van Custom House.
Behalve Simon en Clema waren daar nog drie andere mensen die
ik ken vanuit Rwanda. Alle drie waren ze gelijk met Simon begonnen in september
2011. Dus voor mij waren het nog steeds nieuwelingen. Maar inmiddels waren ze
alle drie al weer terug in Engeland en dus eigenlijk ook al veteranen. Dan
besef je hoe hard kan het gaan.
Het samenzijn bestond uit een lunch van een broodje
aangevuld met een flink glas bier. Dit keer wel gewoon Engels bier. Zo’n drie
kwartier voor de wedstrijd leek het ons raadzaam om maar op weg te gaan naar de
wedstrijd. Om deze te bereiken hadden we altijd nog een halfuur nodig, mede
vanwege de controles die we onderweg nog allemaal moesten ondergaan.
Simon en Clema hadden kaartjes voor het genodigden gedeelte
en gingen hun eigen weg. De andere drie hadden echte kaartjes voor de
wedstrijd, ik slechts voor het gebouw met de mogelijkheid om naar binnen te
gaan. Ik heb me zo onopvallend mogelijk aangesloten met de rest en ben op deze
wijze naar binnengegaan. Er was genoeg plek, dus dat binnenkomen zou niet zo’n
probleem zijn geweest. De echte kaartjes zijn officieel op de tribune ook
fysiek gescheiden van de andere kaartjes. Door me bij hen aan te sluiten kwam
ik in hetzelfde vak terecht.
Even voor twee uur kwamen de teams binnen om te worden
voorgesteld aan het publiek en om in te spelen. Ook nu weer leek er op voorhand
een ongelijke strijd. De Brazilianen zagen er allemaal groter, sterker, langer
en gewoonweg indrukwekkender uit dat de Rwandezen. Deze leken echt onder de
indruk en zelfs bij het inslaan vlogen er onnodig veel ballen in het net.
Rwanda kwam nog wel met 1-0 voor in de eerste set, maar
daarna werden er negen punten op rij ingeleverd. Het leek wel of ze bibberend
in het veld zaten. Deze set ging dan ook met duidelijke cijfers verloren: 25-5.
De tweede set was niet veel beter. Ook hier was het binnen
de kortste keren al 9-0 en dan is het al duidelijk dat dit een verloren strijd
is. Het ging nu eigenlijk nog slechter dan in de eerste wedstrijd. Toen
speelden ze nog tegen de favoriet voor de eindezege en nu speelden ze tegen een
tegenstander die op papier van mindere kwaliteit zou moeten zijn. Extra
teleurstellend is het dan om te zien dat ook deze set met 25-5 verloren gaat.
Maar toen kwam de derde set. Het is net of toen leek of de
schroom er een beetje af was gegooid bij het team van Rwanda. Men was duidelijk
beter aan het spelen en er waren ook veel meer rally’s. De Brazilianen stonden
gedurende de wedstrijd wel constant voor, maar voor het eerst had ik het gevoel
dat Rwanda ook meedeed, getuige ook de tussenstanden van 6-4, 9-6 en 13-7.
Uiteindelijk was het niet voldoende en werd de eindstand 25-13.
Om drie uur waren we helaas al weer klaar en was het tijd
voor de evaluatie. Onder begeleiding van een duur glas bier waren het er
allemaal over eens dat er in de derde set in ieder geval sprake was van
progressie. Mogelijk dat wij met onze duidelijke support voor Rwanda ook een
steentje hieraan hebben bijgedragen.
Voor deze avond had ik afgesproken om Neal te gaan bezoeken
in Cambridge. Aan het eind van de middag heb ik afscheid genomen van het
gezelschap om per metro naar het treinstation van Kings Cross te gaan om daar
de sneltrein naar Cambridge te pakken. Binnen een uur was ik op de plaats van
bestemming.
Daar stond Neal mij op te wachten. Met de auto is het
kwartiertje naar zijn huis. Dat ziet er uit als een echt typisch Engels huis in
een typische Engelse buurt. Het leek wel een plaatje uit zo’n echte Engelse
televisieserie, maar dan wel van de wat welgesteldere klasse. Neal woont er
samen met zijn vrouw Jane.
Neal was mijn kamergenoot in de allereerste week van mijn
verblijf in Rwanda. In die week kregen we een training over het hoe en wat van
werken in Rwanda. Dan wordt er een groep gemaakt van alle mensen die op dat
moment beginnen te werken voor VSO in Rwanda. Ik ben tot twee maal toe later in
dat jaar bij Neal op bezoek geweest in Kabarore, in het oosten van het land.
Neal heeft ook diverse malen in mijn huis in Kigali overnacht, als hij voor het
weekend in de hoofdstad.
Voor, tijdens en na de heerlijke maaltijd hebben we nogmaals
ons verblijf in Rwanda geëvalueerd. Het was een zeer aangename avond in een
rustige buitenwijk van Cambridge.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten