Paralympics - deel 6 (Rwanda - China)

Voor 2 september stond de derde wedstrijd van Rwanda op het programma. Deze keer zou China de tegenstander zijn. De wedstrijd stond als allereerste van de dag op het programma. Om negen uur zou deze al zijn aanvang nemen.

Dat betekende dus vroeg uit de veren. Hoewel het de bedoeling was om ruim voor aanvang van de wedstrijd aanwezig te zijn, is dat toch niet helemaal gelukt. Op zondagmorgen rijdt de metro toch iets minder frequent dan door de week en dat zorgde ervoor dat ik maar juist voor het fluitsignaal voor het begin van de wedstrijd op de tribune kon plaatsnemen. Ik had met Nicole afgesproken om samen naar deze wedstrijd te gaan kijken. Gelukkig had zij last van hetzelfde euvel als ik en was slechts enkele minuten voor mij gearriveerd. De tribune zat echter nog lang niet vol, wij vonden elkaar al snel en hadden een mooi plekje vooraan.

 

 

Nicole was al uitgedost in een echt Rwandees shirt van het voetbalelftal. Ze had ook het shirt van haar man Paul meegenomen die ik voor de gelegenheid mocht aandoen. Vooraan zaten dus twee echte fans van Rwanda en dan had ik ook nog mijn kleine Rwandese vlaggetje bij me. Dat moet goed te zien zijn geweest.

De eerste set was begonnen. Ook dit keer was de start niet veelbelovend. Binnen de kortste keren stond Rwanda al weer ruim achter (9-1). Toch werden ze na de wankele openingsfase gaandeweg beter. De rally’s werden wat langer en het spel zag er gewoon beter uit dan de voorgaande wedstrijden. Desalniettemin ging deze wedstrijd toch met ruime cijfers verloren: 25-10.

In de tweede set ging het gelijk een stuk beter. Tot 6-5 leken ze gelijk op te gaan, maar in de loop van de wedstrijd nam China toch langzamerhand afstand. Maar China kreeg de punten niet cadeau en kon pas na veel slagenwisselingen over en weer de set naar zich toe te trekken: 25-13.

 

Het beste spel bewaarde Rwanda voor de derde set. Eerst kwamen ze weliswaar met 8-3 achter, maar van daaruit vochten ze zich bekwaam terug in de match met als gevolg dat ze op een gegeven moment zelfs een 12-11 voorsprong namen. Zouden ze dan toch in staat zijn om een set te pakken? Waarschijnlijk waren ze zelf ook een beetje onder de indruk van deze mogelijkheid met als gevolg dat er toch weer slordigheden in hun spel kwam. Het werd nog wel gelijk met 14-14, maar daarna was de koek op. China won de derde set met 25-17.

Helaas ging dus ook de derde partij van Rwanda verloren, maar ze konden nu in ieder geval met opgeheven hoofd de arena verlaten. Aan Nicole en mij had het in ieder geval niet gelegen. Wij hebben ze aangemoedigd voor elk punt en waren duidelijk aanwezig met onze Rwandese shirts.

Tijdens de pauze tussen de sets worden we telkens getrakteerd op entertainment. De grootste attractie is de Bongo Cam. De overenthousiaste presentator is tussen het publiek gaan staan. Op diegene naast de presentator wordt de camera gericht, dan verschijnt dan op het scherm in de wedstijdhal met als extra twee bongo’s. Het is de bedoeling om dan met je handen in de lucht te slaan om net te doen of je op de bongo’s speelt. Na enige tijd zwenkt de camera naar de volgende die op haar of zijn beurt aan de slag mag.

Ook worden tijdens de set, bijvoorbeeld bij een time-out, opzwepende liederen gespeeld, zoals “We will rock you” van Queen. Dit om de sfeer er goed in te krijgen. En ik moet zeggen, dat lukt ze aardig. Ondertussen kunnen we dan ook nog de jongelui aanschouwen die met bezems de vloer schoonmaken in een stramien, wat altijd het zelfde is. Op precies dezelfde wijze werd in november vorig jaar in Kigali de vloer schoongeveegd. Daar zullen wel internationale afspraken over zijn.
De tweede wedstrijd van de ochtend hebbe we ook nog bekeken en dat was toevallig een wedstrijd van het Nederlandse damesteam. De tegenstander was Oekraïne. Een gedeelte van de tribune was opeens gevuld met allerlei mensen gehuld in oranje.

Nederland begon de eerste set voortvarend. Het leek duidelijk het betere team. Men kwam voor met 13-8 en later met 16-12. Maar daarna werden onnodig punten ingeleverd en kwam er een 20-20 tussenstand op het scorebord. Toch waren ze met een 23-21 stand nog maar twee punten verwijderd van de setwinst. Dat bleek helaas niet voldoende, want uiteindelijk ging deze met 26-24 verloren. Het gevoel overheerste dat deze set eigenlijk uit handen is gegeven. De tweede set ging een stuk beter. Nederland walste over Oekraïne heen: 25-15. Het leek er nu op dat Oranje de wedstrijd naar zich toe zou trekken.

 

Niets was echter minder waar. In de derde set waren de rollen opeens omgedraaid. Oekraïne won deze keer met nog ruimere cijfers: 25-11. De vierde set was niet zo slecht als de vorige, maar de Nederlandse dames keken al vrij snel tegen een flinke achterstand aan en konden die nooit meer goed maken. Oekraïne won met 25-19. Nederland had uiteindelijk terecht met 3-1 verloren. De dames werden er in de loop van de wedstrijd ook niet sympathieker op. Toen het duidelijk minder begon te gaan, begonnen ze steeds meer verwijten te maken naar elkaar, maar bovenal richting de scheidsrechter. Terwijl ze de nederlaag toch echt aan zichzelf hadden te danken. Maar het laat wel zien, dat het hier om echte topsport gaat, waarbij soms ook het lelijke van mens naar voren komt.

De wedstrijd van Nederland is in samenvatting op de Nederlandse televisie geweest. In de herhaling heb ik deze nog gezien. Als je goed kijkt zie je op een gegeven moment twee mensen in het geel helemaal vooraan. Dat zijn wij!

Na de volleybalwedstrijden hebben we nog wat andere sporten bekeken zoals powerliften en tafeltennis. Maar daarna zijn we gezamenlijk begonnen aan de lange weg met de metro van de plek waar de wedstijden werden gehouden naar het huis van Nicole. Dat ligt namelijk een behoorlijk eindje uit elkaar. Het volleybal is helemaal aan de oostkant van de stad. Het huis van Nicole is in Twickenham, helemaal aan de westkant van de stad. Na een rit van ongeveer anderhalf uur konden we uitstappen met het station van Strawberry Hill. Dan is het nog vijf minuten lopen naar het huis van Nicole.

 

Ze wonen in een mooi huis dat grenst aan het spoor. De spoor is op een verhoging van minstens twee meter en vlak naast hun huis is een onderdoorgang onder het spoor. Toch heb ik niet veel gemerkt van het feit dat hun huis er zo dichtbij is. Het huis zelf voelde warm en had een bijzondere uitstraling, vooral ook door haar ligging.

Het is ook goed om Nicole’s man Paul weer te ontmoeten en hun beide zonen, Daniel en Theo. Bij het eerste verblijf van Wilma en Marte in Rwanda, in het voorjaar van 2011, heeft Marte regelmatig met de beide jongens gespeeld.

 

Voor de vroege zondagavond hadden de jongens, misschien met een beetje hulp van Paul een heerlijke maaltijd in elkaar gezet. Het was ook fijn om met hun herinneringen op te halen en te horen en vertellen wat er met ons sinds die tijd is gebeurd.

Die avond was het vroeg naar bed, vooral omdat de volgende dag Daniel zijn eerste schooldag van het jaar zou hebben. De jongens hebben naast school ook een behoorlijk druk bestaan, want ze hebben elke dag van de week wel een sport, bijvoorbeeld hockey en tafeltennis, of een andere activiteit op het programma staan. Het was begin september, het nieuwe seizoen staat te popelen om te beginnen, het was nog een heel gepuzzel om de indeling voor de gehele week voor elkaar te krijgen. Daar was echt een heus schema voor nodig. Grappig om dat ze mee te maken.

Zo eindigde een rustige avond in een buitenwijk van Londen, de drukke binnenstad leek heel ver weg,