White Hart Lane en sing-along

Op 1 september speelde Rwanda niet. Dat voelde als een vrije dag, een dag om eens niet naar de Paralympics te gaan. En kwam het even goed uit dat het zaterdag was. Dat betekent dat er wordt gevoetbald!

Ik ben nog nooit bij een wedstrijd geweest van de Premier League en dat was dus de gelegenheid om een wedstrijd te bezoeken. Voor mijn vertrek naar Engeland had ik al contact opgenomen met Mark, die ik ken vanuit Rwanda en inmiddels weer terug was in Engeland, om te kijken of het mogelijk was om een kaartje voor mij te regelen voor de wedstrijd van Tottenham Hotspur. Hij is al jarenlang fan van deze club en heeft een seizoenkaart. Gelukkig was dat mogelijk. Ik zou dus naar het legendarische stadion White Hart Lane gaan, de thuisbasis van de Spurs. Tegenstander: Norwich City.

’s Ochtends was ik nog in Cambridge, met de trein weer terug naar Londen. Dan snel even de bagage achterlaten bij het European Hotel, waar ik nog meer even gauw een nachtje heb bijgeboekt. Deze keer voor het veel duurdere tarief van £ 60. Dan met de metro maar snel door naar het station Seven Sisters. Daar zou ik Mark ontmoeten om gezamenlijk naar het stadion te gaan.

Daar stond ik dan te wachten bij de uitgang van het metrostation. Ik zag velen voorbijlopen, meestal mannen, waarin duidelijk te zien was dat ze ook op weg zouden gaan naar het stadion. Ondertussen kon ik rustig rondlopen om me eens te gaan verdiepen in de omgeving. Onwillekeurig moest ik ook denken aan de rellen die er vorig jaar zomer waren uitgebroken in deze wijk. Met als gevolg vijf doden, vele gewonden en heel veel schade aan gebouwen. Niets leek nu er op te duiden dat dat hier heeft plaatsgevonden.

 

Daar was Mark. Met het kaartje. Hij vroeg of ik met de bus naar het stadion wilde of dat ik wilde lopen. Natuurlijk wilde ik lopen. Dat hoort bij een voetbalwedstrijd in een volkswijk. Dan hoor in een aanzwellende menigte van gelijkgestemden door de wijk te lopen. Of beter gezegd eerst even naar de kroeg om daar een bier op de goede afloop te drinken.

De wandeling is iets meer dan een kwartier. We lopen over de High Road. In deze winkelstraat lijkt elke winkel wel te worden uitgebaat door een andere bevolkingsgroep. De hele wereld leek wel te zijn vertegenwoordigd. Met recht een multiculturele wijk. Dan zijn we aangekomen bij de pub waar we een bier gaan halen. Dit is qua klanten nog wel een bastion van blanke Engelse mannen. Onlosmakelijk verbonden met een zaterdagse voetbalwedstijd.

 

 

 Daarna gaan we verder, werkelijk op weg naar het stadion. Gezien het aantal mensen moeten we dichtbij zijn, maar ik kan nog steeds niets zien. Dan verschijnen plotseling de eerste contouren van het stadion. Wat ziet de buitenkant van White Hart Lane er lelijk uit.

De kaartjes zijn goed en we mogen naar binnen. Van binnen ziet het er wel fantastisch uit. Een heerlijke groene grasmat en de tribunes, al flink gevuld, lopen door tot vlak op het veld. Het zonnetje schijnt. De sfeer is goed en niets lijkt een heerlijk middag in de weg te staan.

Mark is seizoenkaart houder bij Tottenham, samen met zijn zus en vader. Ze hebben drie plaatsen naast elkaar. Alle drie grote fans! Mijn kaartje is iets verderop. Afgesproken is dat Mark een sms zou sturen als bij aanvang blijkt dat er een plaatsje vrij is bij hen in de buurt. Dat was gelukkig het geval en even later zit ik op een stoel juist boven de drie familieleden.

Ik had nog gehoopt om Rafael van der Vaart te zien schitteren in het tenue van de Spurs, maar dat is me door de neus geboord. Hij had de vorige dag, op de laatste dag dat er nog spelers konden worden verhandeld, nog snel even een nieuw contract met HSV afgesloten. Zijn liefje is een ster in Duitsland, dus dat zal ongetwijfeld een rol hebben gespeeld bij deze verhuizing. Ik moest het doen zonder Nederlandse inbreng bij deze wedstrijd.

Wel speelde Jan Vertonghen (ex-Ajax) sinds dit seizoen bij Tottenham Hotspur en hij speelde de hele wedstrijd mee. Dat viel nog niet mee, want gedurende de gehele wedstrijd is hij de middellijn niet over geweest. Hij speelde een beetje afwachtend en kon of wilde zich niet bezig houden met de opbouw van de aanval. Dat laatste was volgens mij toch een van zijn sterke punten bij Ajax. Maar ja, hij speelde er nog maar net en moest misschien een beetje wennen.

De wedstrijd was vrij matig. Veel foute passes en weinig vloeiende aanvallen. Norwich City was zeker niet de mindere van het thuisspelende en hoger aangeslagen Tottenham Hotspur. Eigenlijk was Norwich de betere ploeg. Het goede keeperswerk van Brad Friedel zorgde ervoor dat het bij rust nog gewoon 0-0 was. Het publiek begon zijn ongenoegen al te laten horen.

Bij Tottenham was er in de rust een wissel. Moussa Dembele (ex-AZ) kwam in de ploeg. Hij was nog maar net gekocht van Fulham en speelde nu zijn eerste wedstrijd voor zijn nieuwe team. Dat zorgde ervoor dat er nu twee Belgen met een verleden in de Eredivisie in het veld stonden. Toch nog een beetje een Nederlands tintje.

Het niveau van de wedstrijd bleef onder de maat, maar Dembele zorgde wel wat voor meer commotie. Hij was gelijk de meest gevaarlijke man van Tottenham. Norwich bleef het betere team, maar Dembele zorgde ervoor dat Tottenham, tegen de verhouding in, in de 68^e minuut aan de leiding kwam. Daarna kreeg Tottenham een poosje het overwicht zonder echt grote kansen te krijgen. Maar in de loop van de tweede helft werd het initiatief weer uit handen gegeven en dat zorgde ervoor dat Norwich in de 85^e minuut alsnog gelijk kon maken. Al met al een verdiende uitslag.

Door dit gelijkspel bleef Tottenham in de onderste regionen van de Premier League. Met twee punten uit drie wedstrijden stonden ze nu de derde speelronde op een teleurstellende 14^e plaats. Het publiek morde. Het spel was niet om aan te zien en dat leverde ook nog geen punten op. Mopperend ging de hele meute weer naar buiten.

Men leek al te gaan beginnen met het zagen aan de poten van de stoel van de huidige trainer. Buiten stond een imitatie van de vorige uiterst succesvolle trainer Harry Redknapp te solliciteren naar zijn oude baan. Deze imitator kreeg in ieder geval de lachers op zijn hand.

 

Ik vond het fantastisch om deze wedstrijd mee te maken, ondanks de matige wedstrijd. Maar de hele entourage maakte alles goed. Het volle stadion, het groene gras, het publiek en ook de hele opbouw naar zo’n wedstrijd. De wandeling naar het station. Staande een bier drinken vlak bij het stadion.

Voor die avond was ik uitgenodigd om te komen eten bij de zus van Mark. Mark en Tammy ken ik vanuit Rwanda en waren nog maar onlangs teruggekeerd in Engeland. Ze verbleven in het huis van hun zus en zwager. Mark en Tammy zijn hier in Engeland maar voor een paar weken. Ze hebben nog niet genoeg van Afrika. Ze gaan binnenkort weer terug, deze keer naar Kenia. Daar willen ze proberen een baan te vinden, om zodoende nog een paar jaar te leven en werken in Afrika. In mijn hart ben ik best wel een beetje jaloers.

Die avond van 1 september zou voorlopig de laatste avond van Tammy in Engeland zijn. Vandaar dat ze een bescheiden afscheidsfeestje zou geven. Mark zou nog een paar weken in Engeland blijven om zich dan voorlopig definitief te gaan vestigen in Kenia.

In het huis van de zus en zwager werd ik, samen met een aantal andere gasten, getrakteerd op een buffet van allerlei zelfbereide gerechten. De zwager bleek een echte gourmet te zijn, want het smaakte heerlijk. Ik viel dus met recht met mijn neus in de boter. Ik had geen betere dag kunnen kiezen om even langs te gaan bij Mark en Tammy. Het was ook zeer aangenaam om met hen even goed bij te kletsen.

 

Aan het slot van de avond werd alle gasten nog verrast met een heuse sing-along. De gehele familie bleek zeer muzikaal te zijn. Zus, zwager en Mark konden allemaal zeer goed piano spelen. En de moeder van Mark hield ontzettend van zingen. Alleen Mark’s vader leek niet zo muzikaal. Zijn interesse leek meer op het gebied van voetbal te zijn.

De familie was in het bezit van een groot aantal zelf in elkaar gezette bundels van bekende liederen. Die werden aan alle aanwezigen uitgedeeld. Vervolgens nam een van de familieleden plaats achter de piano, om zodoende het gehele gezelschap te begeleiden. Zaten we daar opeens ‘Supercalifragilisticexpialidocious’ en allerlei andere klassiekers te zingen.

Ook hier was er sprake van een Nederlands inbreng, of meer specifiek een Amsterdamse. Er zaten maar liefst drie nummers met het woord Amsterdam in de bundel. Natuurlijk ‘Tulips from Amsterdam’ maar ook ‘Windmill in Old Amsterdam’, bij ons bekend onder de naam ‘Een muis in een molen in mooi Amsterdam’. Of ik de Nederlandse versie van die liedje niet even kon zingen. Dat viel me nog niet mee, ik heb het kunnen beperken tot het refrein. Die heb ik zo goed en kwaad als ik het kon publiekelijk gezongen. De coupletten heb ik wijselijk maar gewoon in het Engels gedaan.

Ik dacht dat dit lied een origineel Nederlands lied zou zijn. Maar dat klopt niet. Het is gewoon van oorsprong gemaakt in het Engels. Gecomponeerd door Ted Dicks en Myles Rudge en gezongen door ene Ronnie Hilton. Onze Rudi Carrell heeft dit lied gewoon vertaald en vervolgens gezongen of het van zichzelf was. Zo kan je het toch goed verkeerd hebben.

De avond begon naar zijn einde te gaan en het werd tijd om weer te vertrekken. Het was een uitstekende dag en met een goed gevoel ging ik op weg. Eerst een heel stuk met de bus. Had ik toch nog even in een echte rode dubbeldekker rondgereden. Interessant om te constateren dat het leek of ik de enige blanke was die zo rond middernacht meereed in een bus in deze wijk. Bij het station Seven Sisters er weer uitgegaan, om met de metro terug te gaan naar mijn hotel.