Marathon

Afgelopen zondag was er de Kigali Peace Marathon. Je kon meedoen met de hele marathon, of de halve marathon of met de ‘Run for Fun’ van 5 kilometer. Maar als je vier mensen bij elkaar kreeg kon je ook als team meedoen om de marathon in estafettevorm te lopen. Voor elke loper in het team betekent dit dus een afstand van 10,54 kilometer. De lopers in de hele marathon lopen vier rondjes van deze afstand.

Paul en Richard hadden wel zin om mee te doen en vroegen aan mij of ook wilde deelnemen. Een paar jaar geleden heb ik een keer tien kilometer hard gelopen en afgerond net binnen het uur, maar dat was al weer een poosje geleden en sindsdien heb ik niet meer gelopen. Maar ja, ik ben alleen dit jaar in Rwanda en dit is dus mijn kans om mee te doen aan de marathon van Kigali, dus ik heb ja gezegd.

Ik heb een paar keer geoefend, maar dat mag geen naam hebben, een paar keer op en neer in de straten bij mij in de beurt. Dus vrijwel ongetraind ben ik om 7.30 uur aanwezig bij het Amahoro stadion waar de start om 8.00 uur zal gaan plaatsvinden. Richard heeft in totaal acht mensen bij elkaar getrommeld die dus twee teams gaan vormen van vier mensen die bijna allen werkzaam zijn namens VSO. Mijn team bestaat uit Roisin, Izzy en Camilla.

Vorig jaar zou de marathon starten om 7.00 uur en dat werd uiteindelijk 9.00 uur. Dus toen wij van start gingen om ongeveer 8.30 mag dat best op tijd worden genoemd voor Rwandese begrippen. Ik kreeg de eer om als startloper van start te gaan voor mijn team met nummer 2909. Vooraan staan alle Kenianen en andere Afrikanen die voor de overwinning gaan, achteraan de Europeanen en andere blanken die voor het uitlopen van de marathon gaan.

Ik heb mij voorgenomen om niet overhaast van start te gaan, een van de belangrijkste lessen die ik geleerd heb in de training voorafgaand aan mijn vorige tien kilometer. Dus voordat wij het stadion uit zijn, bungel ik al achteraan de groep, slechts een paar lopers achter mij latend. Wij lopen naar het plein Kisimenti en vervolgens de heuvel af richting het parlement. Bij de stoplichten rechtsaf heuvel op en heuvel af naar het MTN Centre. Onderweg komen de eerste lopers al weer terug, wat een souplesse, die vliegen gewoon over de weg.

Ik neem mij voor om rustig te blijven lopen, ik moet mijzelf niet over de kop jagen. Ik heb een waterflesje bij me en een Rwandees die de halve marathon loopt, die zijn vijf minuten na ons gestart en heeft mij bijgehaald, vraagt mij om water. Ik geef het felsje en vervolgens drinkt hij het helemaal leeg. Dan gaan we dus niet nog een keer doen! Hij wil het lege flesje ook nog teruggeven, maar daar bedank ik maar vriendelijk voor. De ambulance zich bezig houdt met twee mensen die aan de kant van de weg liggen.

Bij het MTN Centre is het keerpunt. Daar staat ook een verzorgingspost. Ik vraag om water, maar ze zijn nog bezig om zich te instaleren en verwijzen mij door naar de volgende verzorgingspost. Dat is een tegenvaller! Wij lopen dezelfde weg weer terug richting stadion met onder andere een zware weg omhoog naar Kisimenti. Het gebrek aan water begint me op te spelen. Opeens bedenk ik dat het keerpunt wel heel snel is gekomen, dat kan niet halverwege zijn, ik krijg een visioen dat wij dit stuk nog een keer moeten lopen. O, dat ga ik nooit redden. Gelukkig, daar is een verzorgingspost met water en natte sponsen.

Wij lopen nu rechts om het stadion heen naar mijn wijk Kimironko. Mijn angstvisioen van het nog een keer lopen van het eerste stuk verdwijnt, wij gaan dus een extra lus om het stadion maken. Dat geeft wat rust. Sinds een poosje loop ik in het gezelschap van een Fransman, en later ook een Rwandees, die ongeveer in hetzelfde tempo lopen als ik. Dan lopen we even samen, dan is er eentje een poosje vooruit en dan weer de andere. Ik blijf proberen om mijn adem goed te regelen, rustig blijven ademen, niet gaan hijgen.

Vanaf Kimironko gaan we linksom naar het stadion, eerst heuvel af en dan weer heuvel op. Als ik bij een verzorgingspost even ga wandelen om water te drinken, voel ik het gelijk in mijn benen. Dit voelt niet goed, nee, ik moet blijven lopen, dus ook heuvel op blijf ik lopen. De Fransman en Rwandees gaan wandelen, ik laat ze achter.

Het stadion lijkt zo dichtbij maar is nog zo ver. Ik verwacht nu rechtstreeks door te lopen naar het stadion, maar we gaan eerst helemaal naar de hoofdingang en maken dan nog een hele lus om het stadion heen om vervolgens uiteindelijk het stadion pas binnen te lopen. Dat zijn nog onverwachte extra kilometers. In het stadion wacht mij nog een driekwart rondje voordat ik de finish bereik. De 10,54 kilometer heb ik ongeveer volbracht in een uur en een kwartier. Dat valt mij niets tegen.

Ik overhandig de chip van ons team aan mijn opvolger en ga genieten van mijn rust. Ik neem plaats op de tribune in het stadion en zie een bont scala van deelnemers voorbijtrekken. Onder andere iemand die de halve marathon op een been en twee krukken volbrengt. Roisin doet het heel goed en finisht na ongeveer een uur en tien minuten.

Maar dan gaat het mis, bij het derde lid van ons team. Izzy loopt bij het vertrek gelijk al een extra rondje rond het stadion, en verderop het parcours heeft ze moeite om de weg te vinden. Er zijn niet zo veel deelnemers meer, de verzorgingsposten zijn verdwenen, bij navraag blijkt niemand te weten waar de weg is, zij heeft moeite om het geheel te volbrengen. Na meer dan anderhalf uur komt zo dan toch nog binnen, licht stampvoetend vanwege hoe het gegaan was.

Voor de vierde loper Camilla is het helemaal een ramp. Er is bijna niemand meer op het parcours en inmiddels zijn de wegen ook weer vrij gegeven voor het verkeer. Dus zij loopt praktisch in haar eentje, zonder verzorgingsposten, zonder een goede markering van het parcours, tussen al het verkeer dat is losgekomen, over de stoep in plaats van op de weg. Dit is niet leuk meer. Als zij aankomt bij het gedeelte dat rechtsom het stadion gaat, waar wij het hele delegatie staan om haar aan te moedigen, besluit ze om het parcours niet helemaal af te maken en slaat af richting stadion om niet lang daarna juichend over de eindstreep te gaan, vlak daarna kreeg ze een welverdiende medaille voor het hele team.

Ik heb geluk gehad dat ik als eerste loper mocht starten. Toen was alles nog goed geregeld en liep de organisatie best wel goed. Maar het lijkt erop dat men, toen de echte toppers in de marathon binnen waren, er gewoon mee is opgehouden. De deelnemers die daarna nog op het parcours waren, werden aan hun lot overgelaten.

Ondertussen is de ceremonie voor het huldigen van de winnaars ook al in volle gang. Voordat dat echt gaat beginnen, moet er eerst nog een heleboel gezegd worden door menig functionaris. Helaas voor hen wordt dit regelmatig onderbroken wordt door gejuich van blanke toeschouwers voor een late binnenkomer. Maar aan het eind van de rit mogen we toch nog genieten van het huldigen van de Keniaanse winnaars.