Zaterdag was de finale in de Champions League. Dat is de wereld niet ontgaan. Ook in Rwanda is dit een groot evenement. In onze kringen in Kigali was onder de mannen de grote vraag voorafgaand aan dit festijn: “Waar gaan we het bekijken?” Niemand heeft televisie thuis, maar in de diverse bars is keuze te over.
Paul had gehoord dat de halve finale op een groot scherm is vertoond in het Amahoro stadion. Deze voorstelling zou zijn georganiseerd door Heineken, de grote sponsor van de Champions League, en hun product zou er dan ook tegen spotprijzen te koop zijn. Dat leek ons wel interessant, maar hoe kom je erachter of dat met de finale ook zo het geval zou zijn. Nou, dit is Rwanda, daar kom je pas achter op de dag zelf. Paul is er om zes uur ’s avonds heengegaan en heeft toen ontdekt dat finale inderdaad op een groot scherm vertoond zou worden, en dan niet in het grote voetbalstadion, maar wel in de volleybalhal.
Om ruim op tijd aanwezig te zijn waren we acht uur present. De kaartverkoop was wederom chaotisch. Er was een persoon met kaartjes en die werd massaal belaagd door alle belangstellenden. Hij moest af en toe even op de vlucht, omdat het hem allemaal te veel werd. Uiteindelijk hebben toch wat kaartjes kunnen bemachtigen. Toen we eenmaal binnen waren bleek dat er twee afdelingen waren. De eerste afdeling was de tribune, met kaartjes van 500 Frw. De tweede afdeling was het volleybalveld dat was vol gezet met plastic stoelen, met kaartjes voor 1.000 Frw. En in dat gedeelte werd alleen maar het bier verkocht. Wij zaten op de tribune. Om toch nog een biertje te bemachtigen moesten we die kopen van iemand van beneden. Officieel kostte een biertje 600 Frw beneden, onze doorverkoper heeft 1.000 Frw van ons gekregen. Die had zijn dure kaartje van beneden al weer terugverdiend. We hebben het bij een biertje gelaten.
De sfeer in de hal was uitstekend. Men zat al te joelen en te klappen voordat het fluitsignaal had geklonken. Elke goede actie werd met gejuich ontvangen. Toen Barcelona het eerste doelpunt maakte werd dat massaal gevierd. Bij het doelpunt van Manchester United was de beleving nog massaler. Hun aanhang leek groter dan die Barcelona, maar de omvang van de aanhang van beide teams was zodanig groot, dat het wel leek het merendeel van de mensen gewoon aan het juichen was voor beide teams. Dat vermoeden werd ook bewaarheid want bij de volgende twee doelpunten van Barcelona ging de hele zaal gewoon uit zijn dak.
Het was een bijzondere gebeurtenis om de finale in zo’n enthousiaste entourage mee te maken. Ik had het niet willen missen. De zaal was grotendeels gevuld met jonge Rwandese mannen, die de tijd van hun leven hadden. Joelen, klappen, juichen, dansen, springen, etc. Misschien is een evenement als dit wel de uitlaatklep voor hen, voor de anders zo gereserveerde Rwandees.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten