KCB

Ik bankier tegenwoordig bij de Kenya Commercial Bank (KCB). Wie had dat gedacht! Bij IKV Pax Christi had ik vaak te maken met KCB, omdat Peter Justin een bankrekening had bij de KCB in Juba (Sudan, binnenkort Zuid-Sudan?). Een paar keer is geld naar hem overgemaakt. Ik weet nog hoe moeilijk dat soms was, omdat het overmaken van geld naar iets dat ook maar een beetje te maken had met Sudan vaak werd geweigerd. Omdat Sudan op de zwarte lijst staat van de Verenigde Staten weigeren Nederlandse banken om een betaling te accepteren als in de omschrijving het woord Sudan vermeld staat. Dus menigmaal moest een list verzonnen worden om de betaling door te laten gaan. En nu zit ik zelf bij deze bank.

Omdat ik een lokaal salaris ontvang is het nodig om een lokale bankrekening te openen. De keuze is enorm, er zijn heel veel banken hier in Rwanda. Omdat VSO haar bankrekening bij BCR (Banque Commerciale du Rwanda) heeft, werd in eerste instantie aangeraden om ook daar maar een rekening te openen.  Maar de eerste verhalen over deze bank waren niet zo goed, want een uurtje in de rij staan om geholpen te worden is niet zo aantrekkelijk. Dus daar het ik het niet geprobeerd.

Ik heb het vervolgens bij de Access Bank Rwanda geprobeerd en daar werd ik gelijk geholpen, dus dat was een stuk beter. Om een rekening te openen moest ik wel een formulier laten invullen door iemand die mij kon aanbevelen. Nadat ik dat gedaan had was de volgende dag weer terug, maar toen moest ik opeens mijn werkvisum laten zien, die ik toen nog niet had. Ik begreep ook meteen waarom er hier geen wachtrij van een uur was en heb besloten om toch maar een andere bank te zoeken.

Vanwege sentimentele redenen heb ik mijn oog laten vallen op de KCB. Ik werd op zeer vriendelijke wijze ontvangen en ook gelijk geholpen. De vriendelijke dame zei dat de volgende dag mijn rekening geopend zou zijn en dat de dag daarna ik in bezit zou zijn van een chequeboek en een pinpas. Dat klonk veelbelovend. De volgende dag was mijn rekening er wel, maar toen werd wel gezegd dat mijn chequeboek er over drie dagen zou zijn en de pinpas nog iets later. Drie dagen later kreeg ik een telefoontje dat mijn chequeboek er nog niet was, maar de volgende dag wel. En de volgende dag wederom een telefoontje met de mededeling dat het chequeboek nu echt voor mij klaar lag. De beloftes waren misschien iets te mooi, maar de service is toch goed, en dat is ook wat waard.

Ik heb inmiddels al goed gebruik gemaakt van mijn chequeboek. Ik heb nog wat hulp nodig met wat ik overal moet invullen, maar dat gaat al best goed. Ook bij een andere vestiging van de KCB is het al gelukt. Het gaat mij misschien iets te gemakkelijk, want als ik mijn chequeboek kwijtraak, dan kan de vinder gewoon geld van mijn rekening opnemen. Dus niet kwijtraken!

Vrijdag ging ik weer naar de KCB om volgende cheque te gaan innen. De vriendelijke dame die mij geholpen had zag mijn meteen en wenkte naar mij dat ik naar haar toe moest komen. Mijn pinpas is binnen! Na een heleboel gegevens te hebben ingevuld in een groot boek kreeg ik mijn pinpas. Toen nog even naar een andere meneer voor mijn pincode. In een ander groot boek moest ik dezelfde gegevens nog een keer invullen. Nu kan ik pinnen. ’s Ochtends nog even niet, vanwege een stroomuitval, maar ’s middags lukte het wel. Ik krijg hier het gevoel dat de klant nog echt koning is! Of zou het komen omdat ik een blanke buitenlander ben en geen gewone Rwandees.