Verkiezingen

Vandaag zijn er verkiezingen, en dat betekent dus wederom een vrije dag. Het zijn lokale verkiezingen. Bij Bruno en Saphira eens navraag gedaan over het hoe en waarom. Het komt erop neer dat men ’s ochtends om acht uur verwacht wordt bij de bijeenkomst van de laagste organisatorische eenheid in het land, zij noemen het een cel. Ik heb begrepen dat dit om bijvoorbeeld een buurt kan gaan, of een dorp, maar helemaal duidelijk is me dat ook niet.

Iedereen van de cel komt dan bijeen, en dan zullen de personen zich presenteren die zich kandidaat hebben gesteld voor de verkiezingen. Deze mensen zijn al wel bekend bij de huidige autoriteiten, maar nog niet bij Bruno en Saphira. Zij zullen dan wel zien waar ze op kunnen stemmen en dan naar aanleiding van hun presentatie de beste kiezen. Ik krijg de indruk dat dit wel een hele ochtend kan duren. Vandaar dat gemakshalve de hele dag maar als vrije dag is bestempeld.

Diegene die door hun cel zijn gekozen, kiezen vervolgend hun vertegenwoordiger op een hoger niveau, met de naam sector, die kiezen op hun buurt het niveau daarboven, genaamd district. In het land zijn 30 districten, 416 sectoren en 2148 cellen. Op een bevolking van ruim 10 miljoen is dat dus zo’n 5.000 personen per cel, inclusief kinderen, dus dan gaat het toch wel om een flink dorp. Zo’n gelaagd systeem, het doet op een of andere manier heel communistisch aan. Of is het een mix van Afrikaanse traditie met democratie? Dit systeem zorgt er wel voor dat dissidente geluiden niet snel hun weg zullen vinden naar de bovenste laag.

Vorige week vrijdag is er door iemand vanaf een brommer een granaat gegooid op een druk busstation. Hierbij zijn twee doden gevallen en 26 gewonden. In Nederland is dit totaal niet in het nieuws geweest, ik denk dat een aanslag in Rwanda toch wat minder impact heeft dan een vergelijkbare in het Midden Oosten. In het algemeen wordt deze aanslag in verband gebracht met de verkiezingen. De oppositie, die er bijna niet is, zeker niet zichtbaar, zou alleen dit middel nog hebben om zich te laten horen. Kwade tongen zeggen dat de regering zelf achter deze aanslag zit, om vooral de aanwezigheid van politie en leger in de straten te blijven rechtvaardigen.

Via sms kwam ook melding van de aanslag van diverse kanten binnen bij alle buitenlanders. En daar schrokken we allemaal toch wel een beetje van, het land lijkt zo veilig en dan dit. Later begrepen we dat er bij de presidentsverkiezingen meerdere aanvallen met granaten zijn geweest, toentertijd is mij dat in Nederland helemaal ontgaan, of misschien was dat ook niet in het nieuws. Inmiddels zijn we al een week verder, het voelt al weer als lang geleden, er zijn onmiddellijk vier verdachten opgepakt, dus alles is onder controle. Dus de grootste schrik is al weg en we gaan over op de orde van de dag.