In het centrum van Kigali is een stuk weg achter het Kigali Serena Hotel aan beide kanten compleet afgesloten. Een half jaar geleden waren het alleen nog paaltjes, zodat je als voetganger er nog wel langs kon, maar sinds kort is het helemaal afgesloten met blokken die gekleurd zijn in de kleuren rood en wit.
Niemand kan vertellen waarom deze weg afgesloten is. Maar iedereen denkt dat het te maken heeft met de woning van Paul Kagame die hier niet zo ver vandaan is. Het lijkt erop dat de paranoia steeds groteskere vormen begint aan te nemen. Of het is natuurlijk een heel ander reden die op de een of andere manier niet uitgelegd kan worden.
In dit stukje niemandsland bevindt zich het monument voor de 10 Belgische soldaten die zijn omgebracht tijdens de eerste dag van de genocide. Op het eerste gezicht kun je het helemaal niet bezoeken. Naast het monument bevindt zich een kazerne. Ik vroeg aan de dienstdoende bewaker hoe ik bij het monument kon komen en toen was het antwoord dat dat natuurlijk via het terrein van de kazerne kon. Via een achteringang ben ik er dus binnengekomen.
De enorme kogelgaten in het gebouwtje, dat vrolijk lichtblauw is geverfd, vallen meteen op. Aan de muur is een plakkaat bevestigd met de namen van de 10 ongelukkigen. Buiten het gebouw staat een kunstwerk van 10 palen. Elk van deze palen symboliseert een omgekomen soldaat.
De Belgische soldaten wilden namens UNAMIR op 7 april 1994 de toenmalige minister-president van het land Agathe Uwilingiyimana ophalen van haar huis om naar een veilige plek te brengen. Dat is niet gelukt want ze werden tegengehouden door soldaten van de presidentiële garde. Die hebben de Belgische peacekeepers gevangen genomen en afgevoerd naar het gebouwtje met de kogelgaten. Daar zijn ze dezelfde dag in koelen bloede omgebracht. De vrouw die mij rondleidt zegt dat ze door granaten om het leven zijn gebracht. Later zal ik ergens lezen dat er allerlei gruweldaden met hen zijn uitgehaald. Voordat ze zijn vermoord, maar ook erna, zoals afgesneden penissen en andere narigheid.
Ook over de dood van de minister-president zijn verschillende verhalen in omgang. Het ene verhaal zegt dat ze op de vlucht van is vermoord. Een ander verhaal is dat ze zich heeft overgegeven om zodoende haar kinderen de mogelijkheid te geven om te ontsnappen.
Binnen is een schoolbord. Voor het schoolbord is een glasplaat geplaatst. Op het schoolbord zijn de reacties geplaatst van familieleden van de 10 Belgische soldaten. Een doodshoofd is vergezeld van de volgende tekst: “Dallaire Marchal avez-vous des oreilles yeux couer”. Deze tekst laat niet veel aan duidelijkheid te wensen over.
In het kleine museum zijn nog een aantal plaquettes met teksten. Op een ervan staan alle 24 Belgische slachtoffers van de genocide. Dat geeft weer te denken. Niet iedere Europeaan is zo snel mogelijk na 6 april 1994 met Franse en Belgische vliegtuigen geëvacueerd uit Rwanda. Er zijn er dus veel meer omgekomen dan de 10 Belgische soldaten. Wat zou hun verhaal zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten